‘Wilders en Dewinter, twee handen op één onderbuik’

‘De onderstroom van misnoegdheid, onmacht en onbeantwoorde behoeften is stilaan een kolkende rivier geworden. Is het dan verwonderlijk dat de kiezers met gestrekt been en de voeten vooruit naar de stembus trekken?’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de parallellen tussen de verkiezingen in Nederland, en het verkiezingsjaar 2024 bij ons.

De Nederlandse bevolking is naar de stembus getrokken en de helmboswuivende Geert Wilders heeft links Nederland in een depressie gestort. De man die al 17 jaar lang met lijfwachten door het leven moet, omdat islamitische soepjurken hem met een dodelijke Fatwa bedreigen, heeft met zijn extreemrechtse partij PVV zopas 37 parlementszetels veroverd in het Haagse Binnenhof.

Niet dat er nu boven de Moerdijk overal gejubeld wordt. De praatprogramma’s op de treurbuis zijn er bijna therapeutische rouwbijeenkomsten om Wilders’ electorale zege te verwerken. Sommige analyses lijken wel verdwaasde collectieve bezweringen van de nieuwe werkelijkheid. Toch vinden de nuchtere assertieve Hollanders het evident dat de winnaar van de verkiezingen eerst aan zet komt om een regering te vormen. Dit noemt men democratie.

Hier schiet men al in een kramp bij de gedachte aan een rechtse oekaze, en heeft men een schutskring gebouwd rond extreemrechts. Extreemlinks mag hier wel welig groeien. Al 33 jaar lang is het cordon sanitaire een blok aan het been van onze democratie. Maar hoe meer je uitsluit, hoe groter het slachtofferschap.

Het cordon sanitaire is zowel een kuisheidsgordel die de politieke maagdelijkheid van het Vlaams Belang bewaakt, als een Chinese muur waarachter alle traditionele partijen kunnen samenklitten uit machtsbehoud, hoezeer ze ook gedecimeerd en gekleineerd worden door de kiezer. Het is hun levensverzekering, ook al liggen ze te sudderen in de palliatieve zorgen. Ze slepen zich al jaren voort in onnatuurlijke coalities die zelfs omgekeerd evenredig staan op hun eigen ideologie. Voor de kortstondige bevrediging van hun machtshonger laten ze hun compromissen afbladeren tot eufemismen om hun doodstrijd te rekken, in de hoop dat de kiezer een kort geheugen heeft.

Deel uitmaken van de federale regering is voor het Vlaams Belang nochtans een utopie. Eke stem op die partij voor haar Kamerlijst, is een verloren stem. Geen enkele Franstalige partij zal ooit in zee gaan met de extreemrechtse Vlaams-nationalisten. Sommige rode verdwaasde passionaria’s horen zelfs nog het klakken van de laarzen in de gang bij de gedachte eraan. Er zal immers altijd een Vlaamse partij gevonden worden om als opportunistische dweil te collaboreren voor de macht. De Open VLD doet dit al een kwarteeuw lang. Postjesjagerij van een familiale blauwe elite tot de ideologische uitputting. En als de haan nog maar driemaal kraait veranderen de kakelende CD&V-kippen al vliegensvlug van mesthoop. Na elke stembusgang maken ze een ideologische kamikazedraai tot de nutteloosheid en de kiesdrempel wenken.

(Lees verder onder de preview.)

Enkel in het Vlaamse Parlement kan men worstelen met het dilemma van regeringsdeelname door het Vlaams Belang door het doorbreken van het cordon sanitaire, het schaamlapje van de democratie. Wie het eerst met de wenkbrauwen knippert wacht de mediatieke kastijding met afzeikjournalistiek en bruinehemdenretoriek.

Wie luistert naar de huiskamer en niet naar De Kamer weet beter. Mensen raadplegen nu hun computer, trekken zelf hun plan en vormen hun mening. Vroeger heette dat emancipatie, nu -ten onrechte- populisme. De waan van de dag en de conditie van het moment bepalen mede het spreeuwengedrag van de kiezer. Boven de Moerdijk ging het van de onfortuinlijke Pim Fortuyn naar Thierry Baudet, die als verlosser werd gezien. Stikstof baarde nog niet zo lang geleden de BoerBurgerBeweging van Caroline van der Plas, en migratie als verkiezingsthema betekende de heropstanding van Geert Wilders.

Hier sukkelen we al sedert 24 november 1991 voort met pikzwarte en grijze zondagen. Deugneuzen wijten de verrijzenis van Wilders nu aan het op een kier zetten van de regeringsdeur voor zijn PVV door de liberale VVD. Dit is zwartepieten door slechte verliezers tussen het plengen van krokodillentranen uit eigen onkunde. Want het was om de Groen-Linkse Frans Timmermans tegen te houden dat de “Kazen” op Wilders stemden, zelfs vele Marokkanen. De onvrede heeft immers duizend vaders en de kiezer voelt zich al lang een weeskind.

Onder de Moerdijk heeft ook nauwelijks vijftien procent van de Vlamingen nog vertrouwen in de overheid. De onderstroom van misnoegdheid, onmacht en onbeantwoorde behoeften is stilaan een kolkende rivier geworden. Is het dan verwonderlijk dat de kiezers met gestrekt been en de voeten vooruit naar de stembus trekken? De weerwraak van het electoraat. Jan Modaal moet applaudisseren voor de culturele gebruiken van een importgodsdienst, maar ziet hoe zijn tradities als sinterklaas en zwarte piet ontkleurd worden en onder druk komen te staan.

(Lees verder onder de preview.)

Zou het kunnen dat velen lak hebben aan de multiculturele vergoelijkingslobby die haar hoofd al jaren in het warme zand van de naïviteit steekt, die de welkomstcultuur predikt en haar geloofwaardigheid verloren heeft? Zou het kunnen dat ze genoeg hebben van het betuttelingsracisme en de sociale verloedering door de massamigratie? Zou het kunnen dat ze de buik vol hebben van het gedoogbeleid voor multiculturele criminaliteit en de ongelijke behandeling door justitie? Zou het kunnen dat ze zich verraden voelen omdat ze het geoel hebben dat de bestuurlijke elites niet voor hen opkomen, maar eerder voor de rechten van migranten en asielzoekers?

Zou het kunnen dat velen een chronisch vermoeidheidssyndroom hebben van de genderriedels, de klimaatdiscussie, het energiebedrog en de doorgeslagen maatregelen die telkens hun welvaart aantasten en hen meer en meer financieel in de kou zetten? Zou het kunnen dat ze genoeg hebben van de knellende regel- en bemoeizucht van de op drift geslagen verzorgingsstaat? Zou het kunnen dat ze de opgestapelde crisissen beu zijn, waarvan de establishment-partijen het vertikken om ze op te lossen en verzanden in beuzelarijen? Zou het kunnen dat Jan Modaal genoeg heeft van de surveillancestaat die op de loop gaat met de helft van zijn inkomen en eerder het profitariaat beloont dan het proletariaat? Zou het kunnen dat geïntegreerde allochtonen hier ook boos zijn op de overheid met hun verloederde wijken, abominabel openbaar vervoer en draaideurcriminaliteit?

Niet alleen bij de onfatsoenlijken maar ook bij de gekneusde hardwerkende Vlaming wordt die onvrede vroeg of laat in electorale woede omgezet. Zelfs eurosceptisch rechts ziet vele wereldvreemde demonen die resideren in Brusselse torens en hun onderdanen verstikken in het stof van een doorgeschoten regeltjeskermis. Elke dag een nieuw verbod, elke week een nieuwe boete, opgelegd in een bos van morele en materiële flitspalen. De linkse partijen hebben het al decennia lang te druk met het aaien van minderheden en lieten hun eigen volk in de steek. Rechts gaf een te laks antwoord, met een melig discours van politieke correctheid vol verbindende en verblindende jeukwoorden.

Kom dan niet janken bij de volgende gitzwarte zondag in Vlaanderen, of de bloedrode in Wallonië.