‘We wurgen ons in onze eigen wetten’

‘Er ligt een stikstofbom op het Martelarenplein en die moet ontmanteld worden’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Bij een enquête onder haar leden kwam de Belgian American Chamber of commerce tot de conclusie dat het gebrek aan rechtszekerheid één van de grootste remmen is om in ons tochtgat aan de Noordzee en aan de Schelde te investeren. Zelfs met een halve bibliotheek aan (omgevings)vergunningen op zak, ondertekend door bevoegde ministers, word je nog vermalen in de tergend langzaam draaiende mallemolen van beroepsprocedures en willekeurige bezwaarschriften .

Alleen een vergunning die de toets van de rechter doorstaat kan overeind blijven is het motto. Op zich een nobel streven, maar door de wildgroei aan veelkoppige regelneverij en door de Europese wettendiarree is er altijd een voetnoot in de wet, die mits juridische haarkloverij een vernietigingsarrest kan opleveren.

De toepassing van grote juridische principes als proportionaliteit, evenredigheid en redelijkheid wordt door justitie zelf niet zelden ondergeschikt gemaakt aan activisme. De Vlaamse regeringen hebben tevens zoveel macht afgestaan aan allerhande instanties en verzelfstandigde Agentschappen dat dezen zichzelf boven de wet zijn gaan stellen en hun eigen ideologische agenda gaan uitvoeren boven het algemeen belang, van ANB, INBO,VMM, VLM, OVAM en Co. Hun adviezen zijn meestal niet alleen bindend maar ze spelen zelf ook rechter en partij. In de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling hebben ngo’s voor ontwikkelingssamenwerking (11.11.11, Oxfam) en milieubescherming even veel stemmen als alle werkgevers samen.

Wie de calvarietocht door de administraties van de steden & gemeenten, de provincies met hun Bestendige Deputaties en het Vlaams Gewest met haar web aan adviesraden overleeft, wacht na jaren geduld nog altijd de valbijl van de Raad voor Vergunningsbetwistingen, de Raad van State, Burgerlijke Rechtbanken & Hoven van Beroep, tot het Grondwettelijk Hof. Wie twijfelt aan de activistische agenda van bepaalde zwarte toga’s hoeft maar de samenstelling van dit hermelijnen asielcentrum voor uitgerangeerde politici te doorbladeren. De helft is zelfs rechtstreeks benoemd door de politieke partijen. Door het Verdrag van Aarhus kan men nu ook naar de rechtbank stappen als niet alleen de individuele, maar ook de hogere ecologische belangen (!) geschaad worden. Een vrijbrief voor willekeur die naar believen misbruikt wordt voor ideologische agenda’s tot in Europese Hoven.

Het project One van Ineos dreigt nu project Zero te worden. De vergunning voor de bouw van de groenste en cleanste ethaankraker ter wereld werd door de Raad van Vergunningsbetwistingen vernietigd omdat er een attest ontbrak van een “diepgaand” onderzoek (als het ware per vogeltje en per plantje) naar de stikstofdepositie in het natuurgebied de Brabantse Wal, vlak over de Nederlandse grens. Terwijl de rechter zelf zegt dat de neerslag te onbeduidend is om te meten, maar het onderzoek toch “te routineus en achteloos is uitgevoerd”, zouden de Doodaards, de Geoorde Fuut en de Wespendief er plots hoesten in plaats van fluiten.

(Lees verder onder de preview.)

Boven de Moerdijk is het Nederlands stikstofakkoord ook al zo verstikkend dat er quasi geen vergunningen meer worden verleend. De energietransitie zorgt ervoor dat er in zeven Nederlandse provincies (met Zeeland op kop) 5.600 bedrijven op een wachtlijst staan voor aansluitingen op het elektriciteitsnet. Volgens hun netbeheerder Tennet kan het nog tien jaar duren vooraleer nieuwe hoogspanningslijnen in de Nederlandse verplichte “groene” energiebehoefte zullen kunnen voorzien.

Hier is er voorlopig nog geen aansluitingsstop maar hoogspanningsnetbeheerder Elia heeft al een afschakelplan bij overbelasting uitgewerkt voor nieuwkomers, want er kunnen geen permanente stroomaansluitingen meer afgeleverd worden. Het omstreden Ventilusproject en de Boucle du Hainaut moeten nog gebouwd worden. Elia verwacht daarenboven dat het stroomverbruik tegen 2035 nog met 60% zal toenemen (onder meer door het toenemend aantal warmtepompen, elektrische wagens, industriële processen…).

De Europese klimaathysterie is stilaan onze welvaart aan het vernietigen. De petrochemische cluster in de Antwerpse haven is, na Houston in Texas, de tweede grootste van de wereld en al zeventig jaar het kloppend hart van onze economie. De industrie zorgt voor 15% toegevoegde waarde en is goed voor 51% van de bedrijfsuitgaven voor Onderzoek & Ontwikkeling, o.a. naar een CO2-arme economie. Ze staat in voor 55% van onze export en is 40% productiever dan de rest van onze economie.

Volgens Statbel is Landbouwgrond goed voor 44,4% van onze totale landoppervlakte. De gemiddelde oppervlakte van onze landbouwbedrijven is sedert 1980 verdrievoudigd. Eén op de twee is actief in de veeteelt, in de eerste plaats (melk)koeien en op de tweede plaats varkenskweek. Meer dan de helft van de akkergrond wordt gebruikt voor dierenvoeding. Amper 5% van de oppervlakte wordt bewerkt voor tuinbouw dat nochtans goed is voor een vijfde van de productiewaarde van de sector.

De landbouw zorgt in Vlaanderen voor 59% van de totale stikstofemissie, waarbij 95% van alle ammoniakuitstoot afkomstig is van de agrarische sector. De industriële sector tekent voor 15,8% van de stikstofemissies en voor amper 1,6% van de Vlaamse ammoniakuitstoot. De Vlaamse agrovoedingssector levert net als de industrie een belangrijke bijdrage aan de welvaart van onze op-export-gerichte economie. Het heeft vorig jaar 53,8 miljard euro aan agrarische producten uitgevoerd, 7,5 miljard meer dan de invoer. Ze heeft daarmee het vierde grootste agrohandelsoverschot van de EU.

Onze industriële activiteit daarentegen ligt 6% lager dan net voor de coronacrisis. Dit is het slechtste cijfer van de EU, waar de industriële activiteit met gemiddeld 5% toenam; In Zweden, waar men volop inzet op kernenergie, verhoogde ze zelfs met 14,3%.

(Lees verder hieronder.)

We wurgen ons in onze eigen wetten. Het stikstofprobleem hebben we onszelf aangedaan, zei de Nederlandse bioloog-ecoloog-landbouwdeskundige Louise Fresco in De Afspraak, het was een politieke keuze onder druk van de milieuorganisaties: “Als belangrijkste criterium voor het in stand houden van de natra-2000-gebieden hebben België en Nederland gekozen voor stikstof als norm. In de Po-vlakte is die het hoogste, maar niemand stapt er voor naar de rechter. De norm voor stikstofdepositie is in Duitsland 1.000 maal hoger.”  Er ligt nu een stikstofbom op het Martelarenplein en die moet ontmanteld worden.

Als we niet meer in staat zijn om een evenwicht te vinden tussen landbouw en industrie; als we geen rechtszekerheid meer kunnen geven met ons vergunningsbeleid; als losgeslagen fundi’s hun gram mogen halen met degrowth; als we de verduurzaming en de vergroening van onze industrie blijven boycotten en de boer blijven pesten… Wel, laat ons Bokrijk dan maar uitbreiden tot aan Sint-Anneke aan de Schelde, en laat ons van kikkervisjesredders, vogelspotters en slootjesschoonmakers een knelpuntberoep maken voor het onderhoud van een ecologisch paradijs op een economisch kerkhof.