In een steeds onveiliger wordende wereld kiezen politieke partijen het best voor zekerheid, schrijft redacteur Tex Van berlaer. ‘Steven Vandeput kent Amerika, en Amerika kent Steven Vandeput.’
Doet ze het of doet ze het niet? De naam van Valerie Van Peel zoemt nu al enkele weken rond. Bronnen binnen de N-VA, die vaker wel dan niet anoniem wensen te blijven, trekken aan de mouw van de Antwerpse om Bart De Wever op te volgen als voorzitter van de N-VA. De vrouw die de deur van de Wetstraat vorig jaar misnoegd achter zich dichttrok zou zo wel eens via de grote poort mogen terugkeren.
Alleen: Van Peel doet er het zwijgen toe. Op zich wil dat weinig zeggen. Ook de gretige kardinalen die de gezondheidsontwikkelingen van paus Franciscus uur per uur opvolgen, houden zich koest. Wie het te graag wil, wordt het niet.
Dat geldt eens te meer binnen de N-VA, waar het conclaaf van de balsturige leden al vaker voor verrassingen heeft gezorgd. Vraag dat maar aan Maaike De Vreese, die in 2022 het ondervoorzitterschap aan haar neus zag voorbijgaan ten voordele van de nationaal onbekende Lieve Truyman.
Tegelijk is de radiostilte vreemd. Voor het eerst in decennia organiseert de N-VA voorzittersverkiezingen die naam waardig. Vaak was er amper tegenstand, en in 2022 werd beslist om de voorzittersverkiezingen over de verkiezingen van 2024 te tillen. De Wever, aan het roer van 2004 tot 2025, was net geen dictator without elections, zoals Donald Trump zou zeggen. Voor dit feest van de partijdemocratie mag je toch enig enthousiasme verwachten.
De N-VA heeft een Olivier Chastel nodig. Wie, zegt u? Precies ja, dat is net het punt.
De arm van Zelensky
Het tegendeel is waar. De N-VA-voorzittersrace is een afvalkoers. Jan Jambon! Theo Francken! Ben Weyts! Nee, nee, nee. Ze werden allemaal minister. Volgens Jambon zou de volgende voorzitter tien jaar jonger dan De Wever moeten zijn (van ageism gesproken).
Zelfs dé topfavoriet zegt vlakaf ‘nee’. Sander Loones, wiens naam al jaren op de shortlist staat, weigert bij voorbaat het N-VA-voorzitterschap. De man voldoet nochtans aan alle criteria. De West-Vlamingen, fel benadeeld in de verdeling van de N-VA-postjes, zijn gebaat bij een voorzitter uit Koksijde. Loones kent de partij op zijn duimpje en vreet dossiers als waren ze garnaalkroketten. Bovendien is hij geen tafelspringer. Een geknipte voorzitter voor de partij die de premier levert, dus.
Want iedereen beseft dat De Wever nog altijd de natuurlijke leider van de partij zal zijn. De N-VA heeft geen Egbert Lachaert nodig, die zijn Open VLD moest laten schitteren ten koste van premier Alexander De Croo. De N-VA heeft een Olivier Chastel nodig. Wie, zegt u? Precies ja, dat is net het punt. Heeft iemand nog iets van de voormalige MR-voorzitter gehoord?
Maar Loones lijkt het echt niet te willen. Het valt af te wachten of de partij zijn ‘arm wat kan ombuigen’, net zoals Francken bij Volodymyr Zelensky wil doen. Naast Loones staat wel een andere West-Vlaming te trappelen. De kersverse Kamerfractieleider Axel Ronse is de enige die het enthousiasme tentoonspreidt dat de functie verdient.
Gezellig Limburg
Waarom zou de N-VA het zich moeilijk maken? De juiste man zít al op de juiste plek: het is Steven Vandeput. De ondervoorzitter houdt de voorzittersstoel warm tot 26 april, de vroegste datum waarop we weten wie De Wever opvolgt. Er is nochtans geen enkele reden waarom Vandeput zou moeten ophoepelen.
De minzame Limburger is een partijsoldaat eerste klas. Als burgemeester van Hasselt weet hij hoe hij verkiezingen kan winnen. Hij is bedeesd, en laat anderen schitteren.
Dat onderstreepte Theo Francken vorige week nog in Het Belang van Limburg. In een onuitgegeven format mocht oud-minister van Defensie Steven Vandeput eigenhandig een interview afnemen met zijn partijgenoot Francken, de nieuwe defensieminister. Twee journalisten van Het Belang leidden het gesprek in goede banen. In Limburg is het soms wel érg gezellig.
Tegen het einde van het gesprek vraagt Vandeput welk profiel de nieuwe N-VA-voorzitter moet hebben. Waarop Francken: ‘Iemand jong. We zijn toch goed omringd. Een premier, een minister-president, vakministers. En geen verkiezingen de komende drie jaar. We kunnen iets proberen. Toch? Steven, je hebt dat ook fijn gedaan. Zo met rustige vastheid. Geen stress, geen haantje-de-voorstegedoe, gewoon rustig.’
F-35
Iemand jong? Steven Vandeput is 57 jaar oud, in hedendaagse termen is hij een veulen. De architecten van het langer werken kunnen er niet op tegen zijn dat een 50-plusser aan een nieuwe carrière begint. Bovendien zou zijn bijberoep als voorzitter reclame zijn voor de door Arizona aangekondigde uitbreiding van de flexi-jobs.
En misschien nog het belangrijkste: het was minister Vandeput die zijn handtekening zette onder de aankoop van de F-35-gevechtsvliegtuigen. De toestellen van Lockheed Martin zijn van Amerikaanse makelij. Niet onbelangrijk nu de historische banden tussen Europa en de VS op springen staan.
Bovendien bestelde Vandeput de straaljagers tijdens de eerste ambtsperiode van Donald Trump. Kocht Valerie Van Peel ooit voor miljarden euro’s bij het Amerikaans militair-industriële complex? Nee dus. Steven Vandeput kent Amerika, en Amerika kent Steven Vandeput.
Tijd dat ook Vlaanderen hem leert kennen.
N-VA zoekt voorzitter (m/v): wordt het Valerie Van Peel, Sander Loones of toch iemand anders?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier