Knack-redacteur Stijn Tormans is ontgoocheld over het niveau van onze verkiezingsaffiches. ‘Een mens blijft toch een wezen dat zich graag laat inpakken door een goede slogan.’
In mijn herinnering stond er vroeger op elke straathoek een aanplakbord in verkiezingstijd. Dat zal vast niet zo geweest zijn, maar er waren wel meer verkiezingsaffiches te zien. Toen hebben we er weleens op gefoeterd, maar nu missen we ze toch een beetje. Ik vond het verbod op politieke billboards twintig jaar geleden al stom. De legendarische reclameman Wim Schamp, intussen ook al wijlen, zei ooit: ‘Politici hebben geen venster meer op de wereld. Er zijn zoveel mensen die geen media consumeren’. Hij had gelijk. Daarom zouden onze straten en pleinen in deze dagen vol affiches moeten hangen, in naam van de democratie. Die aanplakborden zijn ook eerlijk: elke partij krijgt bijna evenveel ruimte. De wereld is aan de plakkers.
Traditie
Natuurlijk zijn er nog politici die de traditie eren. Die van het Vlaams Belang doen het, weten we dankzij onze collega’s van Het Nieuwsblad, met een vrouw uit Zuid-Afrika. Sammy Mahdi met zijn hond Pamuk. En nog anderen willen de kiezer charmeren met een lach: Raoul Hedebouw poseert vrolijk met elke plaatselijke PVDA-kandidaat. De Open VLD laat haar affiches dan weer maken door artificiële intelligentie – het zou een pleidooi moeten zijn voor AI, helaas is het resultaat eerder een pleidooi tegen AI. De andere traditionele partijen Vooruit, de CD&V en de N-VA lijken dan weer mee te doen aan de wedstrijd ‘het saaiste verkiezingsbord ontwerpen’. Terwijl een mens toch een wezen blijft dat zich graag laat inpakken door een goede slogan.
We hebben vroeger weleens op verkiezingsaffiches gefoeterd, maar nu missen we ze toch een beetje.
Eén ding is niet veranderd: ze worden nog altijd beklad. Ook dat is een beetje folklore, net als de verontwaardiging. Het gebeurde in Limburg met die van Zuhal Demir. In Wemmel had N-VA-kamerlid Darya Safai prijs. Zelfs Jean-Marie Dedecker kreeg een hitlersnor in Middelkerke, maar dat deerde hem allerminst. En Ben Weyts maakte in zijn contreien kennis met de tegenaffiche. Hij wordt herinnerd aan zijn niet nagekomen belofte om de dolfinaria te sluiten.
Maar ook politici van andere partijen kennen het fenomeen: Yasmina El Boubkari van Groen Baasrode bijvoorbeeld. Op die van Stijn De Roo van de CD&V werd dan weer DIEF gekalkt. Waarop zijn vrouw eraan toevoegde: HARTENDIEF.
Voornaam
Een affiche vertelt soms ook onbedoeld iets over een politicus. Zoals over Fouhad Ahidar, voormalig Brussels boegbeeld voor Vooruit. Hij moedigt ons aan om te stemmen op zijn ‘lijste’ voor ‘veranering’. Al kan het nog erger. Dit weekend zag ik in Hamme deze affiche voor onze minister van Financiën Vincent van Peteghem. Mijn oude leraar Nederlands Jos Van der Veken zei vroeger altijd: wantrouw mensen die hun voornaam achter hun achternaam schrijven. Het is misschien een Vlaamse gewoonte, maar het is fout. Een voornaam hoort altijd voor een achternaam te staan, uitzonderingen zijn niet mogelijk. Wanneer een of andere onverlaat toch zondigde, verbeterde Jos dat met stift.
Helaas had ik dit weekend geen stift bij en ik kan het ook niet meer aan Jos vragen. Daarom een oproep aan Vincent Van Peteghem om zelf zijn affiches te verbeteren. Hoe kan ik nu op u stemmen, beste Vincent, als u zelfs uw naam niet correct schrijft? Tenzij uw voornaam natuurlijk Van is, zoals Van Morrison. In dat geval wil ik me excuseren voor mijn onterechte uithaal. Voorts een fijne campagne gewenst, Van!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier