‘Over de Moslimraad blijven nog veel vragen onbeantwoord’

‘Politiek en religie vermengen leidt altijd tot een gevaarlijke cocktail. Op zijn minst is waakzaamheid geboden’, schrijft Amir Bachrouri naar aanleiding van de oprichting van de Moslimraad, de opvolger van de gecontesteerde Moslimexecutive.

Spreekbuizen. Niet alleen kunnen ze soms bijzonder nuttig zijn om de stem van een bredere groep op een duidelijke manier te verwoorden, soms kunnen ze ook tot last zijn. Neem nu een van die recente spreekbuizen, de Moslimraad. Een administratief orgaan dat door minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open VLD) in het leven werd geroepen om de fel gecontesteerde voorganger, de Moslimexecutieve, te vervangen. Die Moslimraad zou een toonbeeld worden van de diversiteit die ‘de moslimgemeenschap’ kenmerkt. Hij zou bewijzen dat ratio en de islam wel degelijk te verzoenen zijn. Marokko en Turkije moesten beven van angst, want de lange arm van Rabat en Ankara zou genadeloos worden afgehakt.

Dat was buiten de moslims gerekend. Met striemende kritiek namen zij de Moslimraad op de korrel. Over de diversiteit waar de raad symbool voor zou staan, zijn er veel vragen. Hoe zit het met de moslims uit Bangladesh en Somalië, bijvoorbeeld? En wat met de vrouwen: is ook een niet-hoofddoekdragende moslimvrouw toegelaten om de Moslimraad in de uitoefening van zijn administratieve taken bij te staan? Over de religieuze standpunten van de huidige vertegenwoordigers van maar liefst 800.000 moslims is er weinig bekend. Welke islamitische stromingen volgen zij? Hebben ook niet-praktiserende moslims er hun plaats?

De hamvraag is natuurlijk hoe het idee van een democratisch orgaan te verzoenen is met niet-verkozen vertegenwoordigers. Op verschillende websites heb ik gezocht naar de selectieprocedure, maar die zoektocht draaide op niets uit. Hoe de Raad zich zal verantwoorden, is ook raadselachtig. Of de leden op verzoek van de minister werden aangewezen dan wel zichzelf hebben voorgedragen, is ook onduidelijk.

Nog veel vragen dus. Vragen die hopelijk snel beantwoord zullen worden, maar die ons tegelijk de gelegenheid bieden om te wijzen op schoonheid van de ‘diversiteit binnen de diversiteit’. Tijd nu voor de beleidsmakers om daarmee aan de slag te gaan.

Politiek en religie vermengen leidt altijd tot een gevaarlijke cocktail. Op zijn minst is waakzaamheid geboden. Talrijke prominente en minder prominente moslims hebben zich nu in klare taal over de Moslimraad uitgesproken: geen orgaan voor ons, zonder ons. Hopelijk wacht de criticasters niet hetzelfde lot als journaliste Hind Fraihi, die in 2005 al wees op de verwoestende kracht van het toen oprukkende salafisme en door de toenmalige politieke leiders verketterd werd. Ik bid voor ze.