‘Veel van het pandemiebeleid was beschamende chaos opgelegd door een doorgeslagen besmettelijke verbodsideologie’

Jean-Marie Dedecker komt nog één keer terug op het coronabeleid, naar aanleiding van de recente interviews met Marc Van Ranst, over zijn nieuwe boek ‘Virologica’.

Open brief aan Marc Van Ranst

Weledelgestrenge heer,

Beschouw het niet als een aantasting van uw onfeilbaarheid, maar ik neem hier toch de vrijheid om je te tutoyeren, geachte professor. Het bekt beter. Je hebt zopas een boekje geschreven: “Virologica”. Ik heb het niet gelezen, en ben het ook niet van plan, zelfkastijding is aan mij niet besteed, en ik heb een hekel aan hagiografieën die bol staan van zelfbeklag, vals slachtofferschap en van het “grote gelijk”. Ook niet omdat ik -op de repressie na- geen enkele logica gevonden heb in je virusbeleid, maar ik heb de moed en de tijd niet om me door 40 pagina’s haatberichten te worstelen van twittertrollen, doorgesnoven antivaxxers en randdebielen die je laffelijk belagen.

Ik hou niet van ethisch en moreel hooliganisme, maar ook niet van ideologische schizofrenie. Ik beperk me hier enkel tot enige commentaar op je verklaringen in allerhande interviews die je als televisieviroloog weerom te beurt vallen bij het verschijnen van je nieuwe pennenvrucht. Jij kent het klappen van de mediazweep als geen ander. Je gaf er als marketeer-viroloog zelfs een uitgebreide uiteenzetting over, zoals die in het Londense Chatham House op 22.01.2019 “ How to join forces in influenza pandemic preparedness”. Als je bij het begin van een crisis alomtegenwoordig bent in de media, wordt het nieuws gebracht zoals jij het wenst. Je theorie werd werkelijkheid. Als opperkijkbuisgoeroe kreeg je in 2020 zeven uren spreektijd op de treurbuis voor het prediken van het evangelie van de angst.

Wat lezen we nu, in De Standaard en in Het Laatste Nieuws? “Mondmaskers op straat: sorry, dat is zinloos. Dat is verspilling.” En ook nog: “Een mondmaskerplicht op de zeedijk of een verbod om in het park op een bankje te zitten: dat waren maatregelen die nergens op sloegen. Wij hebben die nooit aanbevolen, maar we hebben soms te weinig weerwerk geboden aan politici die dat invoerden”.

Je bochtenwerk in de mondmaskerade is, en was hemeltergend en heeft blijkbaar last van het Pinokkiosyndroom. Je veranderde meer van mening dan van trui. Toen ik op een debat met jou in Terzake beweerde dat het dragen van mondmaskers op de zeedijk contraproductief was, werd ik door jou net niet van vrijwillige doodslag beschuldigd.

Toen ik de daad bij het woord voegde en op 1 mei 2021 als burgemeester een “terrasjesdag” organiseerde op de Middelkerkse zeedijk, werd ik geëxcommuniceerd door jouw en je “Bende van Vier treurbuisvirologen.” Minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke noemde me zelfs een lafaard. Door een spitsvondigheid in de wetgeving kon de gemeente de privéconcessies op de zeedijk enkele dagen verbreken en inrichten als publiek domein. De overheid trachtte het juridisch met alle middelen te verhinderen. Tevergeefs. De Minister van Binnenlandse Zaken vroeg de provinciegouverneur nog om op te treden, maar deze bedankte wijselijk voor de eer. Er werden enkele roedels federale politieagenten gestuurd maar deze hielden zich wijselijk afzijdig. Op de zeedijk vierden duizenden mensen op een leunstoel -met een take away drankje aan de lippen- de Dag van de Arbeid als een Bevrijdingsdag. Een mondmasker op een winderige zeedijk is immers even nutteloos als knoflook tegen vampiers.

De rancuneuze Vandenbroucke nam weerwraak met zijn tergende exitstrategie . Op 8 en 9 januari 2022 werd het Belgisch Kampioenschap Veldrijden georganiseerd in de duinen en op het strand van Middelkerke. Het liep zwart van het volk op de kerstmarkten, in de Brusselse Nieuwstraat en op de Antwerpse Meir. De lockdown was quasi opgeheven, behalve voor sportwedstijden en de cultuursector. Wout Van Aert won de duinencross met enkele een wakkere strandpier en een vlucht meeuwen als toeschouwers. Een week later werd de lockdown voor sportwedstrijden ook opgeheven. De dictatoriale rancuneleer leek voor professor Vandenbroucke wel belangrijker dan de volksgezondheid en de mentale weerbaarheid van zijn klootjesvolk.

Ik vind het ook pathetisch, geachte professor, dat je in de krant verklaart dat ons leibandvolkje een lossere aanpak zoals in Zweden niet had aangekund. Het had die verantwoordelijkheid volgens jou niet kunnen dragen: “Een erfenis van de bezetting door de Spanjaarden, Oostenrijkers en Nederlanders.” In het land van de Nobelprijs ging het er nochtans helemaal anders aan toe, zonder lockdowns. Er waren geen verplichte instructies, maar wel adviezen, en geen muilkorfjes. Horeca bleven open, en de terrassen waren volzet. 1,7 miljoen kinderen hebben er geen schooldag moeten missen en daarvan overleed niemand. De dodelijke slachtoffers waren hoofdzakelijk Zweedse oudjes met een gemiddelde leeftijd van 80 jaar, die in 90% van de gevallen leden aan een achterliggende aandoening.

Als de Zweedse hoofdviroloog Anders Tenell zich al verontschuldigde bij de bevolking, omdat zijn covidbeleid nog maar de helft slachtoffers gemaakt had ten opzichte van hier, dan moet jij op je blote knieën nog op bedevaart naar Canossa. Het enige Zweedse aan het beleid hier was het Stockholmsyndroom van virologen, infectiologen, epidemiologen, statistici en bange politici, opgehokt in een bubbel van veiligheidsraden, evaluatiecellen en taskforces.

In weerwil van wat je zou denken, geachte professor, heb ik respect voor je virusstrijd en voor je werk in penibele omstandigheden. Je activistische bloedrode linkse politieke overtuiging kan me ook geen barst schelen. Maar ik heb bedenkingen bij je totaal gebrek aan zelfreflectie, zelfkritiek en vluchtgedrag: wat mis ging was de schuld van anderen. Ik ontdek geen grammetje wroeging in je discours van gietijzeren zelfgenoegzaamheid. Het zou je nochtans sieren even diep in eigen hart te kijken.

Veel van het covid-19-pandemiebeleid was beschamende chaos opgelegd door een doorgeslagen besmettelijke verbodsideologie. De saga van de mondmaskerade ,de coronatesten en de contact tracing lezen als een blunderboek met een reukje van ontsmettingsalcohol. En herinneren we ons de draconische ophokplicht met een avondklok, kliklijnen, huiszoekingen met drones en warmtesensoren, met monsterboetes en minderjarigen in de cel. Een misdadig woonzorgbeleid met woonzorgcentra als funeraria waar oudjes stierven in eenzaamheid, van God en Klein Pierke verlaten. Kinderen werden opgesloten in bubbels van leerachterstand en een dogmatische symboolpolitiek van tegenstrijdige absurde maatregelen. En ondertussen werden kritische stemmen gemuilkorfd en waren er journalisten die soms meer emotionele groupies leken, in plaats van objectieve verslaggevers.  Dienaars van een regimepers die- gereduceerd tot applausmachine- ons plat masseerde om de excessen van de lockdown verteerbaar te maken.

Ik weet het, geachte professor, het is makkelijk kritiek te spuien na de feiten. Achteraf verklaren is goedkoop, en nood breekt wet. Het is voorlopig echter nog altijd covidik kijken.

Het is hoog tijd om de geschiedenis over het grote gelijk te schrijven en kritisch tegen het licht te houden, vooraleer het uit het collectieve geheugen verbannen wordt. De media hebben iets recht te zetten. Een conclaaf zou al veel duidelijkheid kunnen scheppen, want een parlementaire onderzoekscommissie zou al vlug besmet worden met het doofpotvirus.

Jean-Marie Dedecker