‘Met een dictator als Egbert Lachaert kunnen het voor de Open VLD lange jaren in de oppositie worden’

Na verkiezingen worden journalisten eventjes therapeuten. We nemen contact op met elke politicus wiens partij de verkiezingen heeft verloren, het snelst nog met degene die daardoor hun zetel in het parlement hebben verloren of hun ministeriële ambities moeten opbergen. Poeslief vragen we hoe het ermee gaat, en of hij of zij misschien behoefte heeft aan een goed gesprek. Zo ja, hoeft de politicus maar te zeggen wanneer het hem schikt dat we langskomen – een wachtlijst hebben journalisten-therapeuten niet. We luisteren aandachtig, knikken begripvol, en praten onze cliënten maar wat graag naar de mond. Het enige verschil met therapie is dat een weerslag van het gesprek daarna op papier verschijnt. In ruil voor dat alles vragen we ook maar slechts één klein dingetje: een ongezellig citaat over de partij waarop we kunnen koppen.

Jan Peumans hoeft niet eens te verliezen om zich met graagte te lenen voor dit genre.

Ik ben stikjaloers als collega’s worden uitgekozen voor zulke sessies, maar ik moet zeggen dat ik nooit heel erg onder de indruk ben van de analyses die worden gemaakt. Uitgebreid horen we de politici uit over wat de partij anders had moeten doen, waar de voorzitters in de fout gingen en hoe de campagne er wél had moeten uitzien. Heel zelden maar denk ik: inderdaad, ja, op die manier hadden jullie een veel beter resultaat behaald, goed dat het eens wordt gezegd. Celia Groothedde mocht vrijdag leeglopen in De Morgen over haar partij, Groen. Het enige wat helder was aan haar analyse, is dat het al-le-maal de schuld van de voorzitters was.

Bij de Open VLD lopen er heel veel mandatarissen rond die een spreekuurtje kunnen gebruiken. De Zondag had Egbert Lachaert zover gekregen. Zijn nieuwe inzichten, samengevat: de Open VLD heeft een dictatoriale voorzitter nodig – type Conner Rousseau, gok ik – en had de regering twee jaar geleden moeten laten vallen. Ik dacht dat enkel commentatoren zich van zulke gemakkelijke achterafjes bedienden, maar blijkbaar geven politici zich er ook al eens graag aan over. Ja-ha, hadden we toen maar.

Samen met Eva De Bleeker komt Egbert Lachaert als een martelaar uit het tijdperk-De Croo. Veel Open VLD’ers willen maar wat graag zo’n martelaar tot voorzitter kiezen, bij wijze van verwerking voor alles wat er tijdens Vivaldi is gebeurd. Maar als echt de enige ingeving van Lachaert sinds zijn vorige regeerperiode is dat hij nu weet wanneer hij een regering moet laten vallen, worden het met zo’n dictator nog lange jaren in de oppositie.

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje op het vuur.