‘Politiek heeft zich niet te moeien met wie je bent of wie je graag ziet: daar moeten we voor blijven strijden’

‘Voor de wet is in dit land ieder individu gelijk, ongeacht je geaardheid of identiteit. Maar in de hoofden van te veel mensen is die gelijkwaardigheid nog geen feit’, schrijft Senaatsvoorzitter en Vlaams parlementslid Stephanie D’hose na een incident in het Vlaams parlement tijdens een vraag over onveligheidsgevoel op de schoolbanken.

“Toen ik eens een Pride-vlag droeg was er een jongen in mijn klas die in de jongenskleedkamer had gezegd dat hij die ging verbranden, en dat hij een andere leerling, die regenboogsokken droeg, zou vermoorden.”

Als ik zo’n getuigenis lees, wil ik die leerling vastpakken, hem in een dekentje wikkelen, en persoonlijk beschermen tegen al het kwade in onze wereld. Helaas is hij niet alleen. Maar liefst 60% van de lgbt+-leerlingen voelt zich onveilig omwille van hun identiteit. Zoveel dekentjes heb ik niet.

Een rapport van çavaria in samenwerking met de KU Leuven schetst een ontluisterend beeld van de ervaringen en het onveiligheidsgevoel van scholieren uit de regenbooggemeenschap. Twee derde vermijdt sommige plekken, zoals de speelplaats. Eén op vijf was afgelopen jaar langer dan een week afwezig, en een derde veranderde zelfs van school, omdat ze niet zorgeloos zichzelf konden zijn.

Met dergelijke cijfers spreek je niet meer over enkele rotte appels, maar is er een majeur maatschappelijk probleem. En de schoolprestaties van die jongeren zullen er ook niet op vooruitgaan. En het ergste is dat we er niet bepaald op vooruit gegaan zijn sinds het vorige onderzoek, vijf jaar geleden.

Oplossingen voor zo’n problematiek moeten in de eerste plaats uit de samenleving zelf komen. Voor de wet is in dit land ieder individu gelijk, ongeacht je geaardheid of identiteit. Maar in de hoofden van te veel mensen is die gelijkwaardigheid nog geen feit. Het rapport van çavaria en de KUL toont ook dat aan: 80% van de leerlingen zegt dat leerkrachten niet ingrijpen bij incidenten, de helft kreeg zelfs scheve opmerkingen van de leerkrachten zelf.

In het Vlaams parlement wilde ik Vlaams minister van onderwijs Weyts daarom vragen welke stappen hij zou zetten om jongeren veilig te laten voelen op school. Dat debat maakte pijnlijk duidelijk waar het schoentje knelt. Niet alleen trok de minister de conclusies van het rapport in twijfel. Ook het Vlaams Belang kon het nog maar eens niet laten om te schofferen: “Groot gelijk!”, bralde Stefaan Sintobin vanuit de tribune, na een getuigenis van een leerling die aankaartte dat er te weinig aandacht was voor de kinderwens van holebikoppels op school.

Nadien ging hij nog een stap verder, door te verklaren dat het benoemen van een realiteit, namelijk het bestaan van mensen die geen hetero zijn of wiens biologische geslacht verschilt van hoe ze zich voelen, onderdeel zou zijn van een “doorgeslagen genderideologie”.

Kotsmisselijk word ik daarvan. Nog maar eens kiest het Vlaams Belang ervoor om kwetsbare mensen aan te vallen, en hen te gebruiken voor platte angstzaaierij. Nog maar eens tonen ze hun holebifobe en transfobe gelaat. Nog maar eens delen ze de samenleving op in mensen die erbij mogen horen, en mensen die er niet bij horen.

Aan de andere kant van de oceaan zien we waar die retoriek toe kan leiden. Conservatieve politici verbieden er boeken met informatie over geaardheid en genderidentiteit. Ze hebben liever dat jongeren ongelukkig blijven, wellicht. Of dat de zelfdodingscijfers onder transpersonen op hetzelfde schrijnend hoge niveau blijven.

Ondertussen zijn er, ook in de VS, actieve pogingen om het recht op huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht terug te draaien. In landen als Polen en Hongarije, waar dat recht nooit bestaan heeft, moeten regenboogactivisten vechten voor hun laatste vrijheden.

Vlaams Belang verkozenen hebben de afgelopen jaren hard gewerkt om ook onze samenleving terug die richting uit te sturen. Ze doen dat met online bedreigingen, fysieke intimidatie, en leugens in parlementen. De bestaansreden van die partij blijft de onderdrukking van minderheden, om zo een tirannie van de meerderheid in te voeren.

Liberalen en democraten moeten zich daar keihard tegen verzetten. Burgerlijke vrijheden en de democratische bescherming van minderheidsgroepen zijn er gekomen om de grootste tragedies van het verleden nooit meer te laten gebeuren. De politiek heeft zich niet te moeien met wie je bent of wie je graag ziet. Het is net onze verantwoordelijkheid om een warme maatschappij te creëren waarin iedereen, in vrijheid en verscheidenheid, kan samenleven. Een warm deken tegen het kwade daarbuiten.

Elke mens is gelijkwaardig. Elke mens heeft recht op vrijheid. Extremisten die daaraan willen raken, zullen mij moeten passeren.