Dit durf ik al helemaal niet tegen mijn hoofdredacteur te vertellen.
Een paar dagen na de verkiezingen liep ik het kantoor van mijn hoofdredacteur binnen met een voorstel: wat als ik eens, zolang de formatie duurt, voor Knack Focus zou gaan schrijven? Ik kan me daar wel nuttig maken, desnoods met het dubbelchecken van de televisiepagina’s. Ik lachte er schaapachtig bij, zenuwachtig over zijn antwoord, waardoor mijn baas helaas niet doorhad dat ik bloedserieus was. Hij ook lachen, ik dan maar nog meer lachen, kans definitief verkeken.
Het wordt weer maandenlang behelpen.
Er zijn journalisten die opleven tijdens formaties, ik weet het wel. Ik probeer het zo lang mogelijk uit te stellen, maar binnenkort abonneer ik mij noodgedwongen op W16, de nieuwsbrief die Wouter Verschelden is begonnen nadat hij net op tijd bij Medianation van Paul Gheysens wist te ontsnappen. Verschelden vindt het heerlijk om de wildste verhalen ingefluisterd te krijgen. Hij neemt het minste wat er gebeurt ook heel ernstig, terwijl ik alleen met een ironische afstand kan toekijken. De dagelijkse reconstructies van onderhandelingen in de kranten zijn vaak pastiches van echte journalistiek, maar dat durf ik al helemaal niet tegen de hoofdredacteur hier te vertellen.
Het is helaas niet alleen dat.
Collega Tex Van berlaer had het vorige week al over een postformatie-stressstoornis voor journalisten. Ik denk dat lang niet alleen wij daar last van hebben, maar ik lijd aan een extreme vorm van die stoornis. In de dagen na de verkiezingen voel ik alleen al bij het horen van termen als formateur en informateur een korte rilling door mijn hele lichaam gaan, net als wanneer ik de naam van de gemeente hoor waarnaar ik op mijn negende zonder mijn zussen op zomerkamp werd gestuurd.
Het idee dat dit de kortste formatie in twintig jaar wordt, heb ik ook maar enkele dagen geloofd. Het salvo aan weekendinterviews van Vooruit deed daar weinig goeds aan. Mijn nachtmerriescenario, momenteel: eerst wacht Vooruit maandenlang tot de PS toch federaal meedoet, vervolgens blijkt na nog meer maanden dat er geen akkoord te onderhandelen valt met die partij, waarna Vooruit alsnog alleen in een centrumrechtse regering stapt. Vivaldi kon ook pas de tweede keer gevormd worden, niet dan nadat er eerst driekwart van een jaar met de N-VA was gesproken. Politici denken ondertussen dat het erbij hoort: heel uitgebreid tonen wat er allemaal misgaat, in plaats van gewoon het eindresultaat te verdedigen. Misschien zou het al helpen als Wouter Verschelden zijn telefoon niet meer opneemt.
