Herinnert u zich nog wat nieuwsmijders zijn? Ik geloof dat het een dingetje was tijdens de eerste ambtstermijn van Donald Trump als Amerikaans president. Het leek mij altijd iets voor mensen die sowieso al nooit heel erg geïnteresseerd waren in alles wat zich buiten hun eigen navel afspeelde, maar sinds vorige week begrijp ik het helemaal. Waarom avondenlang doomscrollen als we ook kunnen koken voor de mensen die we graag zien of in een volkstuintje na kantooruren groenten en fruit telen? Waarom op zaterdagochtenden de weekendkranten van voren naar achteren lezen als we ook vrijwilliger kunnen worden in een wereldwinkel in de buurt? En waarom naar buiten gaan met een apocalyptische podcast in de oren als we ook naar de geluiden van de stad of de natuur kunnen luisteren?
Of, nog eentje, waarom naar de verpletterende uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen blijven staren als we ook de Belgische formatie kunnen volgen?
Ik ben vorige week alvast met dat laatste begonnen. Aangezien normaliter de Amerikanen in 2028 – hopelijk – opnieuw mogen stemmen voor een president nog voor wij in België een klein jaar later pas weer naar de stembus moeten, is er ook nog alle tijd voor die regeringsonderhandelingen. Het kabbelt rustig verder: Vooruit laat het even afweten, dus werd eind vorige week de Open VLD opgetrommeld. Niemand die werd uitgescholden, alles verloopt haast hoffelijk. De kans is weliswaar wel héél erg klein dat er iets komt van die gesprekken – tenzij Bart De Wever een regering wil leiden die geen meerderheid heeft in Vlaanderen – , maar het is een bezigheid als een andere. Ook de politici willen misschien hun gedachten wel eens verzetten. Altijd maar met dezelfde partijen onderhandelen, dat gaat trouwens ook vervelen.
In 2029 zullen er jongeren mogen stemmen die geboren zijn na 2007, het eerste jaar waarin het langer dan een half jaar duurde om een regering te vormen. Ze hebben nooit anders geweten, en denken waarschijnlijk dat het er altijd heeft bij gehoord in België. Ondertussen hebben ze, als ze geen nieuwsmijders zijn natuurlijk, de hele wereld zien veranderen: het is oorlog aan de grenzen van Europa, de VS verkiezen voor de tweede keer een gevaarlijke narcist, in Gaza is de hel uitgebroken, klimaatverandering is stilaan een constante crisis, maar in België wordt er gelukkig nog altijd lekker ouderwets maanden en maanden en maanden na elke verkiezingen door onderhandeld.
Wat hebben wij toch ontzettend veel geluk met onze politici, nee?
Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje op het vuur.
