‘Migratiedeal? Nieuw akkoord beperkt zich tot blazen van valse Vivaldinoten in de zoveelste treurmars’

Kamerlid Jean-Marie Dedecker heeft geen goed oog in de migratiedeal die de federale regering recent bereikte. ‘Er zit zelfs een pervers addertje in het nieuwe paarsgroene wetgevend gras.’

Niet minder dan 36.871 gelukzoekers dienden vorig jaar een asielaanvraag in. Volgens het Belgisch Statistiekbureau kregen 47.561 buitenlanders vorig jaar ook nog de Belgische nationaliteit, hoofdzakelijk Marokkanen en zelfs honderden Russen. Terwijl men afgelopen weken binnen de Vlaamse Regering een boerenkrijg voerde, triomfeerden onze Federale Regenten met een nieuw akkoord om de tsunami aan asiel- en gelukzoekers in te dammen. Dezen stonden te drummen aan de dranghekken van Fedasil en overnachtten in een tentenkamp aan het kanaal van Sint- Jans-Molenbeek of in een kraakpand. Het grootste deel daarvan zijn jonge alleenstaande mannen. Het nieuwe akkoord beperkt zich tot het blazen valse Vivaldinoten in de zoveelste treurmars.

Weerom kwamen onze regenten niet verder dan de zoektocht naar bijkomende opvangplaatsen, met als halfslachtige oplossing het neerpoten van een nieuw containerpark in het beschermd natuurgebied van Kampenhout (dat idee is ondertussen ook al afgevoerd). De gemiddelde verblijfsduur in onze asielcentra is immers 15 maanden. Momenteel zijn er ca. 3.500 personen die er al meer dan drie jaar resideren. Er is zelfs een gezin van zeven dat er al 14 jaar verblijft. Telkens er een negatieve beslissing valt starten ze een nieuwe procedure op naam van één van hun kinderen. Een asylum perpetuum mobile..

In feite zouden er in ons land weinig asielaanvragen mogen zijn. Enkel wie hier aankomt per vliegtuig of schip zou volgens de Dublinakkoorden voor asiel in aanmerking mogen komen. Wie hier op een andere manier aanlandt heeft immers al een ander Europees land doorkruist, en is volgens die akkoorden verplicht daar asiel aan te vragen. Maar omdat men in ons land kan genieten van alle sociale verworvenheden zonder er zelf te hebben toe bijgedragen, wordt ons tochtgat aan de Noordzee als een aantrekkelijke honingpot beschouwd in de hele diaspora.

Er zit zelfs een pervers addertje in het nieuwe paarsgroene wetgevend gras. Er wordt nu immers bij wet vastgelegd dat een gezin met kinderen niet meer mag verblijven in een gesloten opvangcentrum, in afwachting van hun terugkeer naar hun land van herkomst. Op Ierland na, is het opsluiten van begeleide kinderen in alle EU-landen een gangbare praktijk. Voor onbegeleide kinderen is het verboden in een negental landen waaronder België, Hongarije, Slovakije, Bulgarije, Spanje, Italië, Portugal en sommige Duitse deelstaten. Daarenboven is repatriëring na uitgeprocedeerd te zijn – door het verbod op woonstbetreding – nagenoeg al onmogelijk geworden. Dan mag de agent van dienst onverrichter zake aan de deur blijven wachten tot de aanwezigen goesting hebben om naar buiten te komen, of wachten tot men langs de achterdeur de biezen heeft genomen. Als gezinnen niet meer in een gesloten opvangcentrum mogen geplaatst verdwijnen ze in de illegaliteit, net zoals 200.000 anderen in ons land.

(Lees verder hieronder.)

De groene moraalridders van het opengrenzenbeleid zijn kampioen in morele chantage, en geen chantage werkt beter dan onschuldige kinderogen. Journalisten berichten dan ook graag over zieligheid, dat heeft hen het zalig gevoel iets goeds te doen. Nochtans moet het mogelijk zijn om kinderen in een bepaalde context enkele dagen onder te brengen in een gesloten instelling met educatieve en sociale voorzieningen om erger te voorkomen. We zijn het enige Europese land dat het verbod op tijdelijke opsluiting nu in een wet zal blokkeren. Het niet doen lijkt humaan, maar in de praktijk creëert het perverse effecten en is het inhumaan. Het zorgt voor een aanzuigeffect. Families in de derde wereld sturen hun kinderen alleen vooruit om dan achteraf gezinshereniging te claimen in het land van aankomst, in de hoop zich in die welvaartsstaat definitief te kunnen vestigen.

Zowel Patrick Dewael als Maggie De Block (Open VLD) hebben zich, als staatssecretaris voor Asiel en Migratie, indertijd altijd met klem verzet tegen het verbod op opsluiting van gezinnen met kinderen, maar nu worden ze door hun eigen premier voor het blok gezet. Toen asielminister Theo Francken in 2018 ook pleitte voor een tijdelijk verblijf van gezinnen in een gesloten instelling in afwachting van hun terugkeer werd hij in een open brief gekapitteld door Olivier Marquet, directeur van UNICEF-België, en Hugo Lamon, bestuurder bij de Orde van Vlaamse Balies.

Professor sociologie Mark Elchardus reageerde prompt: “Blijkbaar zijn ze van oordeel dat het ondernemen van een vaak moordende tocht, met risico op kidnapping en misbruik, op verdrinkingsdood, het overleveren aan mensensmokkelaars, het leven op parkings en in parken, het blootstellen aan onverantwoorde risico’s en vooral het bestendigen van die situatie zodat meer kinderen er het slachtoffer van worden… meer in het belang is van de kinderen. Volgens hen biedt dat deze kinderen een betere bescherming en betere zorg dan een verblijf van een paar weken in een instelling met educatieve en sociale voorzieningen.”

 In Amerika staan letseladvocaten aan de uitgang van ziekenhuizen om patiënten te ronselen. Ze worden er aangemoedigd om naar de rechtbank te stappen met irrationele schadeclaims. Hier staan mierzoete zwarte toga’s als ronselaars aan de poorten van Fedasil om gelukzoekers naar de Brusselse Arbeidsrechtbank te sleuren, wanneer ze niet onmiddellijk kunnen bediend worden met “Bad, Bed en Brood”. Progress Lawyers Network & Co hebben er een volle dagtaak aan.

(Lees verder hieronder.)

Ondertussen werd CD&V-staatsecretaris Nicole de Moor al meer dan 11.000 keer veroordeeld, en loopt het bedrag van de gerechtelijke dwangsommen over honderden miljoenen euro aan. Niet alleen bij gebrek aan opvang kan de aanvrager naar de rechter stappen. Zelfs als zijn asielaanvraag geweigerd wordt kan hij dat, en de overheid betaalt nog voor zijn pro deo-advocaat. Valt de uitgeprocedeerde in de 62-koppige Raad voor Vreemdelingenbetwistingen op een Franstalige rechter dan krijgt hij in 51 procent van de gevallen nog gelijk ook. Bij een Nederlandstalige rechter is de kans nauwelijks 11 procent.

De strategie van het opengrenzenfront van neoliberale vrijhandelaars en mensenrechtenactivisten lijkt ondertussen duidelijk. Is het hun bedoeling om zoveel mogelijk mensen in de illegaliteit te laten verdwijnen zodat hun levensomstandigheden en die van hun kinderen zo meelijwekkend worden dat een “generaal pardon” of massaregularisatie voor de zoveelste keer onvermijdelijk wordt? Er zit momenteel niets anders op dan de linkse regering uit te zweten en de onzin te beperken in de hoop dat ze niet teveel schade meer aanricht.

Het onmenselijk asielbeleid is het morele ijkpunt van de progressieven, terwijl het duizenden mensenlevens kost en de mensensmokkel aanmoedigt.