‘Zelfs in deze woelige tijden word ik getriggerd door Charles Michel’

Het is niet erg chic om nog trappen uit te delen naar iemand die al op de grond ligt, maar wat als die zelfs dan dezelfde zelfingenomen praatjes blijft uitkramen waar hij iedereen altijd al gek mee maakte?

Neem nu Charles Michel: nauwelijks enkele maanden nadat hij is afgetreden als Europees president laat hij journalisten van Le Soir en De Standaard langskomen om omstandig uit te leggen wat er sinds zijn vertrek allemaal is misgelopen met Europa. Mag het dan wél?

Dat interview in De Standaard – niet eens twee pagina’s in de donderdagkrant – triggerde iets bij mij, om ook maar eens een therapeutenterm te gebruiken. Mijn lichaam maakte eens te meer duidelijk dat ik het nooit heb verwerkt dat Charles Michel in 2019 überhaupt Europees president mocht worden.

Ik ben nochtans geen doetje. Toen Michel in 2014 premier werd van ons land, had ik weinig moeite om dat te begrijpen: het was het ultieme offer om de MR zover te krijgen als enige Franstalige partij in een regering met de N-VA te stappen. De MR-voorzitter mocht het kroontje opzetten. Maar, na dat mislukte premierschap, Europees president? Of zelfs maar voorzitter van de Europese Raad? Niet uit te leggen.

Terwijl ik vroeger waterige ogen kreeg als de Negende symfonie van Beethoven opstond, werd ik door die aanstelling een euroscepticus. Wat zegt het over een instelling als hij een van de bazen wordt?
Niet veel goeds.
De combinatie van wat Charles Michel tot Charles Michel maakt – weinig talent, veel ego en een achternaam – bleek ook weer helemaal uit dat ene interviewtje. Michel heeft begrepen dat we historische weken beleven, waarin hij ook heel graag zelf wil figureren,  maar hij had amper iets te vertellen.

Zijn analyse was niet diepgaander of origineler dan wat een junior assistant bij eender welke Brusselse denktank weet op te zeggen als die op zijn eerste vergadering onverwachts wordt gevraagd hoe hij naar de stand van de dingen kijkt. ‘Politici en politieke observatoren hebben met mij gelachen toen ik het vijf jaar geleden in mijn eerste toespraak had over de strategische autonomie van de EU’, weeklaagde Michel ook nog.

Zou het werkelijk, Charles? Waren je ideeën echt te radicaal voor de EU?
En uiteraard wilde hij zelf nog een laatste keer een trap uitdelen naar Ursula von der Leyen: te licht, te laat. Het zal wel.

Michel wil zich vanaf nu wijden aan ‘professionele activiteiten die bij mijn overtuigingen aansluiten’. Dat klinkt gelukkig alsof we er nooit meer iets van zullen horen.

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.