‘Kristof Calvo’s strijd om de politiek te hervormen was even nobel als wereldvreemd’

Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.

Eindelijk! Eindelijk heeft Kristof Calvo (Groen) zichzelf bevrijd. Hij kon het goed verbergen toen hij erover kwam praten in De Afspraak, maar ik denk dat Calvo deze week de gelukkigste man in de Wetstraat was. Hij is zéker de gelukkigste man bij Groen momenteel, want hij koos ervoor om zijn afscheid aan te kondigen op een moment dat zijn partij weer helemaal geen blijf wist met zichzelf in de regering-De Croo. Misschien was dat de allerlaatste druppel die de emmer der vernedering deed overlopen. Tot voor kort was Kristof Calvo namelijk de aller-, allerlaatste verdediger van Vivaldi. Hij bleef geloven dat deze monstercoalitie zelfs de partijpolitiek kon hervormen, als ze nu maar eindelijk gewoon eens een versnelling hoger schakelde. Er gebeurde helemaal niets. Zelfs zijn voorstellen om de partijfinanciering ietsje naar beneden bij te stellen, werden genegeerd door de coalitiepartners.

Toen de regering-De-Croo aantrad, had politoloog Bart Maddens het in Knack over de ‘paars-groene peptalk’ waarmee de deelnemende partijen zichzelf moed probeerden in te spreken. Daar zijn we nu definitief vanaf – ook Alexander De Croo besloot deze week een heel ander register open te trekken.

Kristof Calvo heeft zich ook van zichzelf bevrijd. Of dat hoop ik toch uit de grond van mijn hart. In 2010 kwam hij als 23-jarige in het parlement. Toen was dat een knappe prestatie van een gedreven jongerenvoorzitter, nu is het vooral een beetje sneu. Een jonge twintiger hoort daar helemaal niet thuis, maar Calvo kwam recht van de universiteitsaula naar de Kamer. Hij was nog geen dertig en hij behoorde al tot het meubilair in het halfrond en zijn leven speelde zich af in de Wetstraat.

Na de verkiezingsuitslag van 2019 kon hij niets beters verzinnen dan te herbronnen op de studiedienst van een andere, groene partij: hoe diep kan iemand verstrikt zijn geraakt in de particratie? Calvo werd een politicus die alleen nog maar over politiek (en zichzelf) sprak. Zijn strijd om de politiek te hervormen was even nobel als wereldvreemd. In 2024, veertien jaar nadat hij zich opgesloten had in het parlement, mag hij naar buiten en de echte wereld ontdekken.

Nu, ja, het blijft natuurlijk ook wel maar Mechelen.