‘Ik kijk zo ontzettend op tegen alle politieke analyses over de verkiezingen van 2024’

Toe, kunnen we 2023 niet gewoon overslaan? Niet dat ik geen zin heb in een nieuw jaar. Integendeel, ik sta vol verwachting klaar, met weliswaar weer een lijstje goede voornemens dat verdacht veel lijkt op dat van vorig jaar: elke dag een boek vastpakken, ’s avonds thuis de smartphone wegleggen, nog gezonder eten en drinken. Het ding is, ik kijk alleen zo ontzettend op tegen alle politieke analyses over de verkiezingen van 2024.

Ik geloof dat ik die voorspellingen eigenlijk al aan het begin van vorig jaar beu was.

Het legertje van analisten herhaalt zichzelf ook al meer dan twee jaar, net als sommige partijvoorzitters trouwens. Hoeveel keer mag Bart De Wever nog in interviews zijn confederale visioenen opzeggen vooraleer we in 2024 ontdekken dat het wéér niet zal lukken? Hoeveel hagiografieën moeten we nog over Conner Rousseau lezen vooraleer we weten hoeveel procent hij echt kan behalen bij verkiezingen?

Hoeveel doodsberichten moeten we nog over Groen doorwerken vooraleer we ontdekken wat daar precies van aan is? En hoeveel analyses krijgen we nog te verstouwen over de dan wel, dan niet, dan wel, dan niet, dan misschien toch wel samenwerking van de N-VA met Vlaams Belang in Vlaanderen? Ik ben net als iedereen razend benieuwd naar het antwoord, maar ook in 2023 zullen we daar niet achter komen. Vergeeft u me dus maar al de keren dat ik daar in interviews met N-VA’ers ook dit jaar plichtsbewust maar zonder de hoop op een definitief antwoord naar zal vragen.

Iets anders waarvoor ik moeite zal moeten doen om er überhaupt mijn aandacht nog een jaar bij te houden: het geruzie binnen Vivaldi. Vallen zal de regering- De Croo dit jaar natuurlijk niet doen, hoewel daar – geeuw – ook al sinds kort weer voor wordt gepleit. Ik wil niet weten hoe vaak PS-voorzitter Paul Magnette in interviews premier Alexander De Croo in de tussentijd nog tot de orde zal roepen, of hoe MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez op Twitter zal uithalen naar eender welke coalitiepartner.

Zowel in het voorjaar, de zomer als in de herfst zal Vivaldi ook weer een groots, mediageniek akkoord aankondigen, waarvan het resultaat – ondanks altijd wel wat muizenstapjes in de goede richting – iedereen weer zal teleurstellen. Dat ritueel herhaalde de regering in 2022 ook al drie keer, en het lijkt steeds meer op bezigheidstherapie tot aan de volgende verkiezingen. Wat komt er dan precies na die verkiezingen? Daar wil ik nu ook weer niet te veel aan denken.