‘Ik heb me altijd ingezet om ongegronde vergelijkingen tussen kritiek op Israël en antisemitisme te vermijden’

Kamerlid Michael Freilich (N-VA) reageert op een interview in Knack met Ludo Abicht over antisemitisme en kritiek op Israël.

De complexiteit van het Midden-Oostenconflict en de discussie over antisemitisme vereisen een genuanceerde benadering, een principe dat ik altijd heb gehanteerd in mijn politieke en journalistieke carrière. Het recente interview van Ludo Abicht met Knack, waarin hij beweert dat ik kritiek op Israël automatisch als antisemitisme bestempel, vereist daarom een duidelijke weerlegging. Deze bewering is niet alleen aantoonbaar onjuist, maar ook persoonlijk kwetsend en politiek schadelijk voor mij.

Ik heb me altijd ingezet om ongegronde vergelijkingen tussen kritiek op Israël en antisemitisme te vermijden. In een door mij en mijn partijleden in de Kamer ingediende resolutie over antisemitisme, hebben we daarom expliciet vermeld: “Kritiek op Israël is niet gelijk aan antisemitisme”. Wie mijn sociale media-uitingen, interviews en parlementaire tussenkomsten van de afgelopen vijf jaar analyseert, zal beamen dat ik Israëlkritiek nooit automatisch aan antisemitisme heb gelijkgesteld. Het is weliswaar een trieste realiteit dat antisemieten vaak hun vijandigheid tegen Joden koppelen aan een anti-Israëlische houding. Echter is het quasi onmogelijk om te weten wat de ware beweegredenen zijn van mensen, waardoor het dan ook beter is om geen intentieproces te maken over hun Israëlkritiek.

Gedurende mijn twaalfjarige hoofdredacteurschap bij Joods Actueel heb ik me evenmin bezondigd aan dergelijke vergelijkingen, tenzij er overduidelijk bewijs was van het tegenovergestelde. Abicht, een regelmatige lezer van Joods Actueel, is hier zeker van op de hoogte. Waarom hij dan toch kiest voor deze valse beschuldiging? Ik kan het alleen maar zien als een poging om mijn politieke integriteit te ondermijnen.

Palestijnse kwestie

Het is ook belangrijk om te vermelden dat de bewering dat ik of mijn partij geen begrip zouden tonen voor de Palestijnse slachtoffers of het streven naar een tweestatenoplossing ongegrond is. Ik wil daarom de woorden van mijn partijvoorzitter, Bart De Wever, vermelden zoals hij die uitte tijdens een Chanoekaviering in Antwerpen. Hij sprak over de tragische gebeurtenissen van 7 oktober, die hij omschreef als “de absolute duisternis”. Hij had het over de onschuldige mensen die gevangen worden gehouden in “de duisternis van ondergrondse kerkers”. Vervolgens breidde hij zijn perspectief uit en zei: “Maar ook in de oorlog die volgde op 7 oktober sterven elke dag onschuldigen in Gaza. De beelden van dode kinderen kleven op het netvlies en stemmen elke mens tot afgrijzen. Want het leed van de ene wist het leed van de andere niet uit. Ieder onschuldig slachtoffer is er één te veel.” Deze woorden van De Wever benadrukken een belangrijk punt: de erkenning van het lijden van alle onschuldigen, ongeacht hun achtergrond, en het belang van het streven naar vrede en rechtvaardigheid voor iedereen evenals het uitroeien van terrorisme.

De realiteit van antisemitisme

Antisemitisme is een reëel en levendig probleem. Het huidige conflict tussen Israël en Gaza heeft hier onmiskenbaar invloed op. Vandaar dat mijn hierboven reeds genoemde resolutie eveneens vermeldt: “We moeten ons er van bewust zijn dat extreme, ongenuanceerde uitlating kunnen leiden tot antisemitisme. Zo is het bijvoorbeeld ontoelaatbaar dat bij manifestaties figuren van Joden in brand worden gestoken of vernielingen gebeuren aan synagogen en Joodse instellingen.” Uiteraard mag een waarschuwing voor het gevaar van antisemitisme en het vernoemen van enkele praktijkvoorbeelden uit het terrein niet ontbreken in zo’n resolutie.

Ook de regering gaat hier niet volledig vrijuit in. Terwijl er federale manschappen afgevaardigd werden voor de bescherming van joodse plaatsen, doet de regering veel te weinig aan de import van haatboodschappen door organisaties zoals Samidoun, een tak van het verboden PFLP (Populair Front voor de Bevrijding van Palestina), vrij spel te geven. Die organisatie is ondertussen verboden in verschillende landen waaronder Duitsland en roemt de acties van Hamas op 7 oktober als gelegitimeerd verzet.

Zorgwekkende toename Incidenten

Recente cijfers van politie en justitie bevestigen trouwens de zorgwekkende toename van anti-Joodse incidenten. Denk aan de Joodse familie die werd geweigerd door een taxichauffeur bij het Centraal Station, het jonge meisje dat in het gezicht werd gespuwd, en de jonge moeder die werd achtervolgd door een man die schreeuwde over Gaza. Of aan de verschillende schrijnende incidenten die gouverneur Cathy Berx vernoemde over Joodse kinderen die op Antwerpse scholen worden lastiggevallen vanwege hun geloof.

De toename van haatmails naar culturele Joodse instellingen, Joodse scholen of koosjere restaurants is eveneens alarmerend. Iemand belde naar een joodse zaak en verklaarde aan de telefoon te hopen dat een terreurdaad zoals 7 oktober ook spoedig in ons land zou plaatsvinden tegen joden. Of een Vlaamse dame die mij uitkafferde in een mail en schreef “wie jood is, zou zich daar vandaag voor moeten schamen”. Dergelijk antisemitisme heeft niets meer met Israëlkritiek te maken en zal ik blijven aankaarten.

Nuance en respect

In het licht van uiteenlopende en vaak verhitte discussies in onze debatten over Israël, antisemitisme, en de Palestijnse kwestie, is het cruciaal om nauwkeurigheid en nuance te behouden. Ongefundeerde beschuldigingen en simplistische labels helpen niemand vooruit en verhinderen een constructieve dialoog. Als Belgisch Kamerlid en als lid van de Joodse gemeenschap blijf ik streven naar een evenwichtige en weloverwogen benadering van deze complexe kwesties, altijd met respect voor de menselijke waardigheid van iedereen, ongeacht hun achtergrond of overtuigingen. Het is onze collectieve verantwoordelijkheid om voorzichtig te zijn met onze woorden en acties, zodat we bijdragen aan een meer begripvolle en vreedzame wereld.

Michael Freilich is Kamerlid voor N-VA.