‘De voorbije weken heb ik er bewust voor gekozen om deel te nemen aan verbindende initiatieven en gesprekken in de verkiezingscampagne’, schrijft advocate Jasmine Malekzadem. In de aanloop naar de verkiezing roept ze op om je af te vragen waar je echt vóór bent.
Stel je even de vraag: waar ben je tegen? Ik deed dat ook. Verrassend genoeg had ik niet meteen een antwoord. Na een tijdje kwam er een beeld in me op. Op een koude regenachtige dag, zoals die er steeds vaker zijn, was ik samen met mijn kinderen midden in Brussel. Op ons gezicht met kindvriendelijke stift geschreven ‘less meat, less heat’, trouwens de titel van een paper die ik tien jaar eerder als student voor een conferentie in Milaan had geschreven. Daar stonden we dan. Met weinig woorden, maar één duidelijk boodschap. We riepen samen: we zijn vóór het klimaat. Dat was echt een keuze. Iedereen die daar aanwezig was, jong en oud, was daar vóór iets. Niet tegen, maar bewust er vóór. Zij hadden een positieve boodschap.
Stel je dan nu deze vraag. Waar ben je echt vóór? Meteen ontpoppen tientallen woorden in mijn hoofd. Ik ben voor gelijkheid, voor zingeving, voor maatschappelijke betrokkenheid, voor een waardenkader, voor de democratische rechtsstaat. Ik ben pro betaalbaar wonen, pro inclusie, en pro verkeersveiligheid. Ik ben zelfs voor meer loon. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat het misschien om de perceptie gaat. Persoonlijk vind ik het makkelijker en waardevoller om een pro-verhaal uit te spreken. Ik ben voor verbinding. Spreek je in termen van verbinding, dan valt het ‘wij tegen zij-verhaal’ weg. Je gaat eindelijk naar de essentie, naar de inhoud waar je het eens over kan zijn.
Natuurlijk dat vraagt een inspanning. In de eerste plaats vraagt dat openheid. Ik ben bereid met jou te praten en ik ben tegelijk bereid om naar jou te luisteren. Met deze openheid kom je tot dialoog. Niet zelden heb ik gezien dat je via dialoog tot oplossingen komt.
Het klinkt simplistisch, maar misschien is het gewoon simpel. Daarom heb ik de voorbije weken bewust ervoor gekozen om deel te nemen aan verbindende initiatieven en gesprekken in de verkiezingscampagne. Ik ben op zoek gegaan naar verbinding over de partijgrenzen heen. De tegenstellingen overstijgen, dat werkt voor mij helend en verrijkend. Plots wordt het zichtbaar welke thema’s gemeengoed zijn, onze aandacht verdienen en waarvoor we bereid zijn de handen uit de mouwen te steken.
Zo ging ik rond de tafel in Brussel met de jongeren van A Seat At The Table en met Vlaams Minister Matthias Diependaele (NVA). Het enthousiasme van de jongeren werkt aanstekelijk. Ik was verrast door de openheid waarmee de Minister in gesprek ging met deze jongeren. We hadden het over de kleine dingen, zoals de studententijd aan onze Alma Mater. Maar ook over de grote dingen, dat we al wat onze democratie niet kan dienen niet kunnen onderschrijven. Nog een gemene deler: de topic van ‘affordable housing’. Betaalbaar wonen is een prioriteit die we delen en er is werk aan de winkel.
In Antwerpen zat ik met Federaal Minister Annelies Verlinden en voormalig Minister Koen Geen (CD&V) samen met de vrienden van Amir Bachrouri (Vlaamse Jeugdraad). Opnieuw zie ik dat je met openheid en interesse tot dialoog komt. Op een bepaald moment vraagt één van de jongeren hoe de Minister onze samenleving ziet binnen 10 à 15 jaar. Zij antwoordt dat het een goede vraag is, want we hebben een langetermijnvisie nodig. Tegelijk hebben we brandweermannen en architecten nodig. De eerste om meteen in te grijpen en de tweede om een toekomstvisie uit te denken. Om aan die toekomst te bouwen, moeten we volgens de Minister de lokale gemeenschappen en het onderwijs optimaal ondersteunen. De vorming van de jongeren is een prioriteit die we delen en ook hier is er werk aan de winkel, zie maar het tekort aan werkkrachten.
Wat eveneens een bekommernis is die we delen, is de noodzaak aan minder overregulering en meer pragmatische wetgeving. Tijdens een bijeenkomst in Aalst hoorde ik onze Premier Alexander De Croo (Open VLD) het belang van een dergelijke wetgeving onderstrepen. De wetgever kan bij de opmaak van wetten voortbouwen op een basisvertrouwen. Vertrouwen moet er ook zijn naar verschillende beroepsorganisaties toe. Industrie en natuur zijn namelijk niet elkaars opposanten. We moeten ze zien met elkaar te verbinden en vertrouwen te hebben.
Ondertussen nam ik de tijd om in Gent te luisteren naar artiesten, die samen met Frederik Sioen (Vooruit) cultuur op de agenda zetten. Ook hier zijn er jongeren aan het woord, die hun verhaal via kunst willen delen en ons inspireren. Ze hopen om in 2030 samen met lokale ondernemingen en middenveldorganisaties van Gent de Europese hoofdstad van cultuur te maken. Cultuur werkt verbindend. Niemand die daaraan twijfelt. Toch zijn er heel wat onzekerheden voor jonge artiesten waardoor er talent verloren gaat. Werk aan de winkel, klinkt het.
Op het slotevent van de campagne trof ik jonge leden aan samen met Federaal Minister Petra De Sutter (Groen). Opnieuw was mijn vraag wat volgens hen ons kan verbinden. De Minister antwoordde dat ‘verbinding’ de rode draad is voor hun programma. Volgens haar leidt gelijkheid automatisch tot verbinding. Gelijkheid in het onderwijs lijkt evident, maar zij geeft het voorbeeld van de koksschool waar de leerlingen heel wat materiaal moeten bekostigen. Niet iedereen kan dat zelf financieren. Eén van de jongeren vult aan dat preventief bijdragen tot mentaal welzijn hen de ruimte geeft om voor hun omgeving te zorgen. Zorg is verbinding en ook daar is er actie vereist.
Hoe beperkt mijn zoektocht van de voorbije weken ook is, één ding is me duidelijk.
Als je de oefening maakt, zal je zien dat welke partij ook jouw voorkeur draagt, er steeds meer raakvlakken zijn over de partijgrenzen heen. Er zijn vandaag politici die zich geroepen voelen om verbindend te werken. Zij kiezen bewust om te werken met gemene delers in plaats van zich te focussen op wat diversifieert.
Hiermee wil ik geen stemadvies uitbrengen. Met deze oefening wil ik je enkel vragen om in de komende periode te zoeken naar wat ons bindt, zodat je dan vanuit je eigen kracht kan meewerken aan een samenleving die in het belang van éénieder ons allen dient. Probeer het eens. Ga de verbinding aan.
Jasmine Malekzadem is advocaat aan de Gentse balie, Wetenschappelijk medewerker aan de KU Leuven en docent aan de Karel de Grote Hogeschool.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier