Het geringe aantal vrouwen in Arizona wordt ook in Nederland opgemerkt. Politicoloog en historicus Kemal Rijken stelt dat de tijden van minister Miet Smet in België herleven. Ook ligt samenwerking met Nederland nu op een aantal vlakken meer voor de hand.
Eindelijk was het zover: de Arizona-regering van Bart de Wever werd maandag beëdigd door koning Filip. Wat opviel? Het geringe aantal vrouwelijke ministers – vier van de vijftien. Op de groepsfoto in het Koninklijk Paleis van Brussel waren de dames ook nog eens ‘verstopt’ achter hun mannelijke collega’s. En er zit geen enkele vrouw in het kernkabinet. De nieuwe ploeg baarde niet alleen in België opzien, maar ook in Nederland, waar zeven van de zestien ministers vrouw zijn.
De situatie doet denken aan begin jaren negentig, toen de onlangs overleden Miet Smet – oud-CVP-minister en minister van staat – de enige vrouw was in de laatste regering van haar partgenoot Wilfried Martens. Indertijd werd Nederland door premier Ruud Lubbers geregeerd, ook een christendemocraat. Wij liepen toen voorop met drie vrouwelijke ministers – Hedy d’Ancona, Ien Dales en Hanja Maij-Weggen – en die geschiedenis herhaalt zich thans. Maar, één vrouw of drie, het is gewoonweg te weinig. Indertijd was daar al discussie over.
Waarom zouden er anno 2025 meer vrouwen in de Belgische regering moeten zijn? Allereerst is een kleine meerderheid van de bevolking vrouw, dus in die zin is de Arizona-regering niet representatief voor de bevolkingssamenstelling.
Ten tweede brengen vrouwen in teams een andere inbreng in dan mannen. ‘In een gemêleerd team komen meer inzichten en creatievere oplossingen naar voren,’ vertelde Julia Wouters mij eerder. Zij is auteur van het boek De zijkant van de macht, waarom de politiek te belangrijk is om aan mannen over te laten.
De politiek is geen koekjesfabriek, zei Wouters. ‘Allemaal mannen bij elkaar hebben samen een fiks aantal blinde vlekken. In principe zouden ze net zo goed in staat moeten zijn om beleid voor vrouwen te maken, maar in de praktijk bakken ze daar weinig van. Als vrouwen aan tafel zitten, komt een aantal onderwerpen in het beleid terug, zoals femicide of de overgang. Dingen die ons allemaal raken.’
Een ander voorbeeld: in 2017 richtte toenmalig Nederlands minister van Buitenlandse Handel en voor Ontwikkelingssamenwerking Lilianne Ploumen ‘She decides’ op, een internationaal initiatief voor toegang voor veilige abortus.
Premier Alexander De Croo sloot zich er destijds bij aan. Wouters benadrukt: ‘Ploumen deed dat in een opwelling over het beleid van Donald Trump. Een man doet dat op zo’n moment niet snel, omdat hij dit niet zo voelt.’
Ondanks het geringe aantal vrouwen in Arizona loopt België qua vrouwenemancipatie op bepaalde vlakken voor op Nederland. Neem de kinderopvang. Die is bij jullie een pak goedkoper, waardoor vrouwen én mannen een betere basis hebben voor keuzes over carrière en gezin. Kom daar in Nederland maar eens om: hier moeten ouders zich blauw betalen voor kinderopvang en worden alleen de minima sterk gecompenseerd. Sommige ouders – meestal moeders – werken puur om de kosten voor hun kinderopvang te kunnen ophoesten. In het regeerakkoord van Arizona staan overigens geen plannen voor de kinderopvang, omdat die bevoegdheid bij de deelstaten ligt.
Uit de plannen van Arizona wordt wel iets anders duidelijk: België en Nederland denken thans over meer dingen hetzelfde. Net als onze regering staat die van Bart De Wever een strenger migratiebeleid voor. Hetzelfde geldt voor meer geld naar defensie, het omarmen van kernenergie en een hardere aanpak van drugscriminaliteit. Het zijn punten waar de Nederlandse regering reeds aan werkt.
Na 236 dagen formeren is er nog een kleine 4,5 jaar over binnen deze legislatuur. Dus, beste mannen én vrouwen in Arizona: au travail! Aan het werk! En zoek daarin vooral de samenwerking met Nederland op. Of, zoals De Wever eerder in Terzake zei: aan de zijlijn staan is geen optie.
Een laatste tip aan de Arizona-regering: pas op voor Georges-Louis Bouchez. In Nederland hebben we ervaring met ‘oppositie van binnenuit’. Kijk naar Geert Wilders, die vanuit de Tweede Kamer ‘zijn eigen kabinet’ soms ondermijnt. Zo bracht Wilders de regering afgelopen najaar bijna ten val en dreigt hij er nog eens mee. Zo’n situatie kan zorgen voor onvoorziene spanningen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier