Op 1 mei werd er weer royaal met beloftes gestrooid, maar over de concrete uitvoering en kostprijs geen woord.
In mei legt elke politieke partij een ei. De Dag van de Arbeid is voor iedereen het uitgelezen moment om een verleidelijk idee te lanceren. Alleen de christendemocraten houden zich niet aan 1 mei, want zij sturen hun onweerstaanbaar voorstel altijd op Hemelvaartsdag de wereld in. Dan herdenken zij dat in 1891 de pauselijke encycliek over sociale rechtvaardigheid, Rerum Novarum, werd afgekondigd. Hemelvaartsdag valt altijd op een donderdag, veertig dagen na Pasen, en dat is dit jaar op 9 mei.
Er worden op 1 mei altijd grote slogans gescandeerd en aangezien het op 9 juni verkiezingen zijn, werd er dit jaar zeer royaal met beloftes gesmeten. Zo wil Vooruit hogere minimumlonen, Groen meer wettelijke verlofdagen, Open VLD meer pensioen voor wie werkt, de PVDA een verlaging van de pensioenleeftijd. Oh ja, alle partijen willen dat werken meer loont, iedereen moet netto meer overhouden.
Klinkt allemaal goed, maar het venijn zit hem in de concrete uitwerking en hoe alles moet worden betaald. Neem ‘minder lasten op werk’, dat idee waar iedereen zo voor is. Arbeidsmarktexpert Stijn Baert (UGent) vroeg de Vlaamse partijen hoe ze dat zouden financieren. Moet de verlaging van de belastingen op arbeid (deels) worden gecompenseerd door besparingen op het overheidsapparaat? Vooruit, Groen en ook de PVDA zijn tegen. Moet de compensatie komen door hogere belastingen op vermogen en/of vermogenswinsten? De Open VLD, de N-VA en het Vlaams Belang zien dat niet zitten. Een verhoging van het btw-tarief dan van 21 naar 22 procent? Geen enkele partij wil dat. Moeten de lagere lasten op werk gecompenseerd worden door minder voordelige salariswagens? Vlaams Belang, Groen en de PVDA staan daar niet afkerig tegenover, terwijl de N-VA, de CD&V, Vooruit en zeker de Open VLD daar niet van willen horen.
De salariswagens zijn een symbool voor waar het in ons land is fout gelopen: omdat onze politici jarenlang ondanks alle mooie woorden niets deden aan de hoge bruto- en lage nettolonen, duwden ze de werknemers en werkgevers naar de salariswagen, maaltijdcheques, bedrijfslaptop en noem maar op. Daar nu op terugkomen, zonder dat de werknemers aan koopkracht verliezen, vergt een serieuze fiscale hervorming, waarover de standpunten ver uit elkaar liggen. Bovendien neemt de salariswagen ondertussen een cruciale plaats in voor de elektrificatie van ons wagenpark en het behalen van de klimaatdoelstellingen. Dat maakt het afschaffen van de bedrijfswagens nóg moeilijker.
De slogans van vandaag mogen goed klinken, maar na 9 juni moeten ze plaats ruimen voor de realiteit. Het ei van 1 mei blijkt dan een windei: niet levensvatbaar.
