‘Het blauwe fabriekje staat op instorten’

‘De stoelendans na het vertrek van Vincent Van Quickenborne veroorzaakt heel wat blauwe plekken bij de mandatarissen en zet veel kwaad bloed bij de leden van Open VLD’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Het is niet verwonderlijk dat onze premier eerst bij advocaat Kris Luyckx aanklopte om mister Q te vervangen als minister van Justitie, al blijft Alexander De Croo zelf het tegendeel beweren. De Antwerpse strafpleiter was in 2009 ooit nog nationaal secretaris van de toenmalige Open VLD-voorzitter Bart Somers. Hij was de auteur van een dubieus boterbriefje waarin hij de LDD-er Dirk Vijnck omkocht met de belofte van een verkiesbare plaats bij de Open VLD, of de doorbetaling van zijn parlementaire wedde bij niet-verkiezing. Vijnck stapte daardoor over naar het blauwe fabriekje, maar keerde vol blauwe plekken al vlug terug naar de schapenstal van LDD. De omkoopaffaire kwam aan het licht en het betekende zowel de exit van Somers als voorzitter, als de zwanenzang van Luyckx als politiek secretaris. Als advocaat die regelmatig drugscriminelen bijstaat, liet hij de dubieuze kelk om ze nu te gaan bestrijden, aan zich voorbijgaan.

Dan maar Paul Van Tigchelt uit zijn toga gehaald als eerste reserve of tweede keuze. Deze magistraat heeft al een lange staat van dienst in de blauwe catacomben. Wat moeten we denken van de scheiding der machten is in ons land? Zelfs topmagistraten stappen dikwijls over de scheidingsgrens van Montesquieus principe. Hun promotiekansen hangen immers meer af van hun politieke vazalliteit dan van hun vonnissen. “In dit land is het communautaire belangrijker dan corruptie” zei de Brusselse onderzoeksrechter Michel Claise bij zijn afscheidsinterview in de krant De Tijd. ‘In de parketten zijn er immers mensen die verantwoording moeten afleggen aan de uitvoerende macht. Daarom mag dat nationaal financieel parket niet afhangen van het College van procureurs-generaal.’. Hij pleit voor de oprichting van een nationaal financieel parket, dat gescheiden en helemaal onafhankelijk is van het federaal parket, want als de overheid betrokken is bij corruptie, worden de politieke belangen enorm groot.

Paul Van Tigchelt is gepokt en gemazeld in het kabinettennetwerk. Hij begon zijn loopbaan als juridisch adviseur en later adjunct-kabinetschef bij minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael van 2003 tot 2008. Onder het bewind van Dewael en van toenmalig minister van Justitie  Laurette Onkelinx (PS) was de politietop nog altijd een orgie van politieke benoemingen. Schrijnend was de onmacht en de medeplichtigheid van toenmalig minister Dewael toen hij een tuchtstraf wou opleggen aan Luc Closset, inspecteur-generaal van de Algemene Inspectie van de Politie, en notoir loge- en PS-lid. Closset werd door het Comité P, die corruptie bij de politiediensten onderzocht, naar het gerecht doorverwezen wegens vermoeden van valsheid in geschrifte. Closet nam advocaat Marc Uytendaele onder de arm, echtgenoot van Laurette Onkelinx. Een bevriend trio rechters bij de Raad van State waste Closset wit. Vazal van dienst was rechter Pascale Vandernacht, gewezen adjunct-kabinetschef van… Laurette Onkelinx.

Dewael bleef als voogdijminister van de politie zitten als een lame duck, want zijn eigen gesjoemel met de canapébenoemingen voor kabinetsmedewerker en VLD-lid Christa Debeck moest ook ingedekt worden. Het zat zo. Sylvie Ricour en Anja Savonet, secretaressen van respectievelijk Fernand Koekelberg, commissaris -generaal van de politie, en van Jean-Marie Van Branteghem directeur-generaal, kregen zonder examen of opleiding een superpromotie (en een loonsverhoging van 28%) in het hoger politiekader. In navolging van deze saccochepromoties werd Christa Debeck ook benoemd in de Algemene Inspectie, met frauduleuze examenresultaten. De topman van de Algemene Inspectie van de Politie, Luc Closset en zijn adjunct, bewezen met mailverkeer dat ze die resultaten vervalst hadden op verzoek van drie medewerkers van het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael, waaronder… Paul Van Tigchelt. Zelfs Sylvie Ricour beweerde dat minister Patrick Dewael ook tussenkwam bij haar promotie. Het deksel sprong van de koekentrommel van politiebaas Fernand Koekelberg, maar moest terug op de pot. Paul Van Tigchelt werd “als straf” in 2008 weggepromoveerd naar het Antwerpse parket waar hij het schopte tot substituut-procureur-generaal. Voor Patrick Dewael was er een uitloopbaantje als Kamervoorzitter.

Wie de partijbobo’s en de ministers uit de wind zet, behoort tot de chanteerbare intimi en wordt daar vroeg of laat voor beloond. In 2016 werd Paul Van Tigchelt dan ook terug op het schild gezet als grote baas van OCAD, het Coördinatieorgaan voor de dreigingsanalyse, net voor de islamitische terreuraanslagen in Brussel en Zaventem. Hij pleitte achteraf, in 2019, zelfs voor het terughalen van de IS-beulen uit Syrië. Hij was baas van OCAD toen de Italiaanse politie op 15 juni 2016 informatie stuurde dat Abdeslam Lassaoud een geradicaliseerd profiel had en wilde vertrekken naar een jihad-conflictzone. De moordenaar van twee Zweedse voetbalsupporters werd toen al geregistreerd in de OCAD-databank. Er gebeurde niets mee. In 2020 nam Van Tigchelt zijn cabinetardstekje, die hij in 2008 noodgedwongen verlaten had, terug op bij minister Van Quickenborne.

Zijn benoeming tot opvolger van Vincent Van Quickenborne als minister van Justitie zorgde nu voor een paleisrevolutie in de Melsenstraat. Die stoelendans levert veel blauwe plekken op bij haar mandatarissen en zet veel kwaad bloed bij haar leden. Dat Dewael zich “gebelgd” voelde en dreigde als onafhankelijke te zetelen, was eerder afgunst omdat zijn knecht meester werd dan een schijnkandidatuur.

(Lees verder onder de preview.)

De blauwe clans en dynastieën vechten mekaar intussen de tent uit voor de weinig resterende verkiesbare plaatsen, kruimels op een ongedekte tafel. Gwendolyn Rutten en Willem-Frederik Schiltz, hardnekkige verdedigers van de kernuitstap en van de artificiële kiesprocedure voor het partijvoorzitterschap van Tom Ongena, blazen pruilend en verongelijkt de aftocht omdat hun knieval niet loont.

We zijn ondertussen al aan de zevende niet-verkozen minister toe: Frank Vandenbroucke (Vooruit), Annelies Verlinden en Nicole de Moor (CD&V), Thomas Derminne (PS), Alexia Bertrand, Eva De Bleeker en Paul Van Tigchelt (Open Vld), die het verlengsnoer blijft van Vincent Van Quickenborne in de Wetstraat.

De spoeling is blijkbaar zo dun en de minachting voor het parlementair voetvolk zo groot dat de partij-elites liever technocraten tot minister promoveren dan de verkozenen des volks. De plucheklevers dienen enkel als kiesvee om de partijbonzen op het schild te hijsen en dan gedwee op het stemknopje te drukken volgens de regels van de particratie. Eva De Bleeker werd bij het huisvuil van het leugenpaleis gezet. Nicole de Moor verdrinkt in de golven van migrantenstroom, en naar de technische meerwaarde van het ministerieel sujet Mathieu Michel (MR) blijft het bijvoorbeeld nog altijd gissen, behalve naar de etymologie van zijn familienaam.

Vivaldi eindigt straks met een requiem en boegeroep voor de dirigent. Bont en blauw geslagen terug de orkestbak in.