‘Het blauwe fabriekje is een ruïne’

‘Bijna een kwarteeuw lang maakt de Open VLD onafgebroken deel uit van de federale regering en leverde in drie legislaturen zelfs de premier. Ondertussen hebben we de boeren van hun land verjaagd, hebben we het ondernemerschap kapot belast en onze maakindustrie naar China verhuisd’, schrijft Jean-Marie Dedecker na enkele woelige weken voor de regering van Alexander De Croo.

‘Vivaldi is te laf om te besturen en te laf om naar de kiezer te stappen’, typeerde politicoloog Carl Devos in Het Laatste Nieuws vorige week ongenadig en vlijmscherp onze federale bestuursploeg. Een bonte verzameling die nagenoeg elke dag ruziënd over straat rolt. Daarmee ziet Alexander De Croo als premier zijn eigen voorspelling uitkomen, namelijk dat je in onze bananenmonarchie als premier van de zevende grootste partij de dweil van de regering bent. Om Groen en links tevreden te houden werd er kwistig met overheidsgeld geld gestrooid en slaat De Croo met zijn regering nu geen deuk meer in een klontje boter. Niettegenstaande we Europees koploper zijn in de discipline belastingen betalen, zijn we nu ook nog gedegradeerd tot EU-kampioen in begrotingstekorten. Een triestig palmares.

De Croo werd met zijn kafkaiaanse begrotingscijfers in zijn hemd gezet door staatsecretaris Eva De Bleeker, en ging zo met de billen bloot bij de controleurs van de Europese Commissie. Zijn partijgenote werd dan maar als zondebok met pek en veren besmeurd en weggestuurd uit het paradijs van de Wetstraat. De tragiek van haar ontslag ligt niet zozeer in de gemanipuleerde rekeningen. Budgettering is quasi altijd nattevingerwerk waarbij men met de kaasschaaf – volgens partijpolitieke voorkeuren – selectief door de uitgaven gaat, en dan het tekort aan inkomsten traditioneel bijpast met fictieve bijdragen uit fraudebestrijding.

De echte tragiek van die defenestratie ligt in de besmeurde geloofwaardigheid van het politiek bedrijf en haar mimespelers. De echte tragiek ligt in de ontmaskering van de leugen van een premier, die als een evenwichtskunstenaar mordicus beweerde dat zijn fiscale energiemaatregelen budgetneutraal waren, terwijl hij moest vermijden dat ze dan als een vestzak-broekzak-operatie de mist zouden in gaan. De premier oreerde als een koorddanser in een parlementair circus, balancerend tussen de tegengestelde opinies van zijn coalitiepartners. Toch denkt hij dat hij goed bezig is terwijl hij telkens met zijn kruis op het slappe koord stuitert.

De echte tragiek ligt in het vluchtgedrag van een premier, die volgens een ex-werknemer van De Bleeker per WhatsApp de begrotingscijfers zelf had goedgekeurd. De echte tragiek ligt in de pontius-pilatushouding van Financiënminister Vincent Van Peteghem die ook zijn handtekening onder De Bleekers begrotingsvelletjes had gezet.

Leeg olievat

De echte tragiek ligt in het vluchtgedrag van Eva’s voogdijminister Vincent Van Quickenborne, die bij wet al haar beleidsdaden vooraf moet beoordelen. Maar voor Mister Q klinkt ministeriële verantwoordelijkheid even hol als het geluid van een leeg olievat. Zelfs de moord op een politieagent raakt nauwelijks een gevoelige beleidssnaar in het Vivaldi-orkest, hoogstens wat lippendienst met instantwetgeving. Of hoe de Britse schrijver Sir Anthony Jay het verwoordde in ‘Yes minister‘: ‘A good speech isn’t one where we can prove he’s telling the truth. It’s one in which nobody else can prove he’s lying.’

De echte tragiek ligt in de ontluistering van de ostentatieve Belgicistische koers van de Open VLD. De Bleeker werd vervangen door een francofone jonkvrouw. Le nouveau Open Vld est arrivé: le PVV de La Belgique de papa . Niemand in de eigen rangen werd blijkbaar nog bekwaam gevonden om de begrotingsklus te klaren, en men transfereerde dan maar Alexia Bertrand van de Brusselse MR naar de Open Vld. De dochter van Baron Luc Bertrand was ooit kabinetschef van Didier Reynders en zetelde als fractievoorzitster van de MR in het Brussels Parlement. Daar bekritiseerde ze als oppositielid de hoofdstedelijke begrotingsminister Sven Gatz van Open Vld. Het Brusselse financiële huishouden is immers zo belabberd dat het Rekenhof haar rekeningen niet meer wil nazien. Ze kreeg van De Croo cadeau wat MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez haar onthield.

In feite had Alexia Bertrand er al op gerekend om Sophie Wilmès te vervangen toen ze halfweg dit jaar terugtrad als Minister van Buitenlandse Zaken. Om haar concurrente uit het electoraal zonlicht te houden verkoos Wilmès om haar zitje in de regering te laten warm houden door de niet-verkozen journaliste Hadja Lahib, die tot de intimi van Georges-Louis Bouchez behoort. Betrand noemde Bouchez zelfs een “klein kind”. Haar transfer werd al maanden in de coulissen voorbereid als kaakslag voor Bouchez. Het blauwe huishouden is een onuitputtelijke krabbenmand.

De echte tragiek ligt ten slotte in de vernedering door De Croo van zijn eigen Open Vld. De stoelendans rond Eva De Bleeker was een Shakespeareaanse soap. Er is meer verraad in de liberale familie dan in de verzamelde werken van die Britse schrijver: Hamlet en King Lear op een zakdoek in de Melsenstraat. Het was niet alleen een knock-out voor de staatsecretaris, maar ook een uppercut en een vernedering voor de Open VLD-parlementairen en de blauwe partijleden. Een diagnose van bestuurlijke bloedarmoede. Gwendolyn Rutten zit mokkend op de reservebank, wachtend op rehabilitatie, maar de dolk in de rug zit te diep. Rutten was eigenlijk de echte componiste van deze Vivaldiploeg. Ze liet in 2019 een zekere ministerpost in de Vlaamse regering aan haar neus voorbijgaan in de hoop dat ze de eerste vrouwelijke premier zou worden van een Belgische linkse federale regering. Dit was een belofte van de schaduwpremier van ons suf geluld landje: de PS’er Paul Magnette. Maar gedurende die aanslepende regeringsonderhandelingen won Egbert Lachaert de voorzittersverkiezingen van de Open Vld en plaatste prompt zijn strijdmakker Alexander De Croo op de troon van de Wetstraat 16. Exit Rutten. Er volgde nog een kortstondige weerwraak door een fluisteractie met een verhaal over een vermeende scheve schaats van Alexander met een Italiaanse schone, maar de in chocoladeletters gedrukte pulp van onze journalistieke pretletterbrigade maakte er zelfs geen woord aan vuil. In de kiem gesmoord. Rancuneleer is een verplicht vak in de politieke leerschool. Aan Bart Somers’ politieke ontdekking, Sihame El Kaouakibi, hebben de inktkoelies al een vette kluif.

Bijna een kwarteeuw lang maakt de Open VLD onafgebroken deel uit van de federale regering en leverde in drie legislaturen zelfs de premier, Verhofstadt en De Croo. Ondertussen hebben we de boeren van hun land verjaagd, hebben we het ondernemerschap kapot belast en onze maakindustrie naar China verhuisd. Onze universiteiten werden woke, onze technologie is buitenlands en onze eigen energievoorziening hebben we afgeschakeld. We zijn in niets nog zelf bedruipend maar we spelen wel het OCMW van de wereld.

Om Groen en links tevreden te houden in tegennatuurlijke coalities verloochende Open VLD uit machtsbehoud jarenlang haar centrumrechts liberaal gedachtegoed en verkwanselde onze welvaart. Dwaallicht Guy Verhofstadt plunderde al de pensioenkassen van parastatalen zoals Belgacom en Belgocontrol om die miljarden te storten in zijn bodemloze begrotingsput. Hij versjacherde onze elektriciteit aan de Fransen voor zijn “golden share”, en verkwanselde ons patrimonium met dubieuze sale & leaseback-operaties aan exotische palmboomvennootschappen. De lusten voor vandaag, de lasten voor morgen of anders gesteld Après nous le déluge. Beter dan N-VA Kamerfractieleider Peter Deroover kan het niet verwoord worden: ‘Er zitten mensen in de gevangenis die minder schade hebben berokkend dan Verhofstadt.’

Lachaert werd door zijn partijleden op het voorzittersschild gehesen met de belofte terug een rechts liberaal programma uit te voeren, zoals de kernuitstap ongedaan maken, meer fiscale autonomie voor Vlaanderen, een streng migratiebeleid…. Maar eenmaal in zijn zetel verketterde hij alles wat hij aanbeden had. Alles voor Alexander, niets voor een ander. Het blauwe fabriekje is ondertussen vervallen tot een ruïne. Haar gedachtegoed is leeggebloed, en haar ethiek is geofferd op het altaar van machtsgeilheid, tot meerdere eer en glorie van enkele individuele carrières. Iconischer kan een beeld niet zijn dan een Egbert Lachaert die als een angsthaas op de vlucht sloeg voor de camera’s in de Melsenstraat. Hij vergat alleen nog het licht uit te doen. Dat zal gebeuren in 2024.