‘Wie zich verbaast over het succes van extreemrechts wil al een hele tijd niet opletten’

Wij zijn de wereld waarvoor wij vechten, die wereld maken we zelf.

Wat nu? Zegt ze aan de andere kant van de lijn. We hebben, elk in onze eigen zetel, de hele dag gevolgd hoe wat we al wisten zich vertaalde in statistieke zekerheid. Hoe werd opgeteld, de kaart zich kleurde en Vlaanderen, Belgie, Europa besliste met welke stem het spreken wou.

Wat nu? Vraag ik. Ze weet het niet, morgen is niet anders dan gisteren. Enkel vandaag is uniek in zijn brute eerlijkheid. Politiek is geen evenement, fascisme groeit waar het ruimte krijgt, bestaat waar het gevoed wordt. Wie zich verbaast over het succes van extreemrechts wil al een hele tijd niet opletten. Wie zich troost met een nipte overwinning van de net-niet-allerergsten heeft zich erbij neergelegd.

Mijn ouders zijn bang, fluistert ze, dat snap ik. Er staan vandaag niet meer racisten op dan er gisteren al waren maar vandaag voelen ze zich gesterkt, spreken ze luider, durven ze handelen waar schaamte of angst hen eerder in tegenhield. ‘Make racists afraid again’ jij had toch ooit een T-shirt waar dat op stond? ‘Make racists ashamed again!’ Dat ook.

We worden even stil, zuchten zachtjes, we stellen het ons voor, het morgen dat voor velen net nog maar eens onveiliger is geworden. Wat nu? Nog beter ons best doen. Natuurlijk, maar het voelt zo tevergeefs. Al is het tevergeefs! Al zetten ze met hun gebrek aan klimaatambitie een kruis door onze toekomst. Al voeren ze met hun migratiebeleid de menselijkheid af. Het verzet is altijd verliezen, overleven, dweilen met de kraan open, dat was ons toch al duidelijk. Het is altijd tevergeefs tot het het niet meer is. Het is nooit tevergeefs want wij zijn eerst en vooral elkaars samenleving, elkaars buurt. Wij zijn de wereld waarvoor wij vechten, die wereld maken we zelf.

Ach, ach, we lachen voorzichtig, dromen even weg. Uiteindelijk waren we hoe dan ook oppositie, gisteren evengoed als vandaag. Niet enkel van de macht maar ook van het soort wereld waarin deze macht kan bestaan. We hebben nooit geloofd dat het van bovenaf zou komen, altijd geweten dat staan voor onze idealen een plek op de barricades was. Dat we onszelf ermee tot vijand verklaarden, dat het niet altijd vrolijk kon zijn. Van de barricades proberen we koppig de thuis te maken waarvan we vinden dat iedereen hem verdient. Wetende dat ecologie geen ‘probleem’ is maar een realiteit, dat we mensen niet mogen beoordelen op hun zogezegde marktwaarde, dat rechtvaardigheid een werkwoord is, een bron van inspiratie.

Wat nu? Nu met nog meer trots en standvastigheid in de oppositie staan. Een plek waar racisten bang moeten zijn, een plek waar we u welkom heten.