‘Gent zit gevangen in een ideologische strop’

‘Masochisme zit in de genen van de Gentenaar. Vernederingen worden er gevierd als overwinningen’, schrijft Jean-Marie Dedecker over de moeizame totstandkoming van een nieuwe coalitie na de lokale verkiezingen van 13 oktober.

Op 24 juli 1345 vermoordde wever Thomas Denys met een bijl lakenhandelaar en volksleider Jacob van Artvelde in zijn woonhuis op de Kalandeberg. Een groot deel van de verklaring voor de moord lag in ‘de notoire onverdraagzaamheid van de Gentenaars en de strijd tussen de wevers en de volders’, zo valt te lezen op Wikipedia.

Bloed is er dezer dagen nog niet gevloeid op de Gentse Vrijdagsmarkt, maar ‘progressief links’ en ‘conservatief rechts’ kunnen elkaars politiek bloed wel drinken, daar onder het waakzame oog van het standbeeld van ‘wijs man’ Jacob van Artevelde.

‘Progressief’ is er een dubieus woord geworden. De groene bakfietsbrigade wordt er aangevuurd door Hafsa El-Bazioui. Zij is moslim, en gaat getooid met een hoofddoek, een symbool van de onderdrukking van de vrouw. De stad is Licht en Liefde, Inclusief en Tolerant, maar wordt door jonge Turken van de derde generatie op stelten gezet als het land van herkomst een voetbalmatchke speelt tegen het land van aankomst. Als de Sleepstraat met de integratievoeten sleept, is dat dan inclusief of exclusief nationalisme?

Groen behaalde bij de gemeenteraadsverkiezingen 24,6 procent van de stemmen, en meent daarmee het monopolie te bezitten op machtsbehoud. De N-VA klopte af op 17,8 procent, maar verbindend links spuwt letterlijk en figuurlijk op de Vlaams-nationalisten. Een bonte menigte van welzijnsknuffelaars, culturo’s en andere stropkes die vrezen om hun gesubsidieerde baan te verliezen, trok geflankeerd door de stedelijke bakfietsbrigade in een kaarsenprocessie naar het stadhuis. Cuberdons op hormonen. Poortwachters van het links fatsoen, zwaaiend met regenboogvlaggen, en antikoloniseringsriedels proclamerend.

Verenigd in tribale partijdigheid en morele superioriteit scheelde het niet veel of er werd opgeroepen tot een nieuw cordon sanitair tegen Anneleen Van Bossuyt & Co. Het deed denken aan de stickers met daarop ‘Fuck N-VA. Geen Derde Rijk in onze mooie wijk’. Net alsof de Pruisen reeds in de struiken van het Citadelpark zitten. Uiteindelijk besliste een peloton deugneuzen van groene en links gesubsidieerde actiegroepen dat er niets beslist mocht worden, waarop de paarse kneuzen van Voor Gent (de gezamenlijke lijst van Open Vld en Vooruit) bogen en knikten.

Masochisme zit in de genen van de Gentenaar. Vernederingen worden er gevierd als overwinningen. Keizer Karel degradeerde met de Karolijnse Concessie de opstandige stad Gent in 1540 tot een ordinaire provinciestad. Vijfentwintig volksmenners werden prompt een kopje kleiner gemaakt en een stoet van vernederde notabelen moest door het stof, gevolgd door 50 ‘krijsers’ met een strop om de hals om genade af te smeken. Stroppendrager vinden ze aan het Gravensteen nu een eretitel. Quid?

Gent zit gevangen in een ideologische strop. Als Mekka van het uitkeringsbeleid zit het al een tijdje in een financiële strop. Links verdeelt per definitie altijd de taart die een andere bakt. Met 1.763 euro per inwoner ontvangt Gent het grootste bedrag van alle Vlaamse steden uit het Gemeentefonds, namelijk 475 miljoen euro. Maar met circa 9.000 euro per gezin of 3.556 per inwoner torst het een torenhoge schuld van 953 miljoen euro.

Schulden hebben is niet erg als je ze pijnloos kan terugbetalen. Maar met een autofinancieringsmarge van nauwelijks 97 euro per capita, het op één na laagste van alle Vlaamse steden, is het schrapen tot op de bodem van de schatkist. Zeker wanneer een overgesubsidieerd middenveld in leven moet worden gehouden, en een stoeterij aan vzw’s met een gezwollen personeelsbestand.

Het bestuursakkoord tussen N-VA en de paarse stadslijst Voor Gent ontplofte in het aangezicht van Conner Rousseau. Hij had in de Arteveldestad al de naam van het socialistisch cultureel centrum Vooruit gestolen, en kijkt nu in gespleten verontwaardiging achteruit. De rode kameraden stemden het coalitieakkoord van hun gouwleider naar de papiermand, en ouwe getrouwe Freya Van den Bossche moet er nu de brokken lijmen.

Het akkoord werd niet verworpen op basis van de inhoud maar uit rancune en aversie. De N-VA ging nochtans door het stof en op de knieën in ruil voor deelname aan de macht. Het woord ‘steun’ kwam 56 keer voor in het onderhandelde bestuursakkoord, het woord ‘subsidies’ 22 keer. Aan de kwetsbaren werd er 16 keer gedacht en aan het middenveld 14 keer. Socialer dan dit hebben de socialisten nooit een akkoord gesloten. Onderhandelen over coalities is enkel de verantwoordelijkheid van de verkozen gemeenteraadsleden. Maar de ideologische lichtzinnige nestwarmte op een ledencongres van onverantwoordelijke stamboeksocialisten met elk hun eigen agenda kreeg voorrang op de democratische besluitvorming. Rood of geen brood.

De linkse multiculturele elite heeft in Gent allemaal kleine poortjes om zich heen gebouwd. Een lus met kleine doorgangen voor de vermaledijde auto en een grens van exclusief kleinstedelijk nationalisme. Het werden ondertussen zoveel poortjes dat het langzaam een vesting werd, een stad in een stad, waarin de loopbrug omhoog gaat voor elke andersdenkende. Woke City met een identiteit die onder de dekmantel van progressiviteit iedereen uitsluit in plaats van verbindt.

Uittredend burgemeester Mathias De Clercq is de nazaat van een traditie waarin de franskiljonse blauwe Gentse bourgeoisie decennialang met de kaviaarsocialisten coalities smeedde in de tempels van de Logebroeders. Hij mocht zes jaar lang met een geamputeerde ruggengraat regeren als handpop van de eigenzinnige groene einzelgänger en schepen van immobiliteit Filip Watteeuw. Alle liberale principes werden verbrand uit sjerpbehoud.

Ondertussen werden traditionele handelszaken van de Voldersstraat naar de periferie verbannen. Bruine cafés werden natuurwijnbars, hippe koffiehuizen, of pitta- en chichabars. De havermelkelite op gezondheidssandalen van Birkenstock en wandelsneakers van Salomon flaneert zelfgenoegzaam op de Gras- en Korenlei. Volgens de Stadsmonitor eet 41 procent van de bevolking een keer in de week vegetarisch. Hoeveel daktuintelers er resideren vermeldt dit Groenboek niet.

Culturele diversiteit wordt er in een vaste mal gegoten. Quota worden opgelegd om inclusiviteit te verheerlijken en nieuwe criteria om aan de subsidiekraan te mogen lurken. Niet gebaseerd op creatieve input of kunstzinnige output, maar op integratie en positieve discriminatie.

‘We moeten onze verantwoordelijkheid nemen’, wordt straks de excuusriedel van blauwe Mathias om zijn tricolore sjerp met Groen en rood veilig te stellen. Het bestuursakkoord met Freya en Hafsa kan worden beklonken in een natuurwijnbar met een negroni en een koffie met havermelk.

En gele Anneleen? Die zit op een dieet van zuurdesembrood in de vergeetput van het Gravensteen.

Nu de verkiezingen achter de rug zijn, pikt Jean-Marie Dedecker de draad weer op. Zijn column verschijnt voortaan om de maand.