‘Er raast een perfecte antipolitieke storm over onze streken’

‘Politici lopen gebukt onder het juk van het kortetermijndenken door de voortdurende opvolging van allerhande peilingen en verkiezingen’, schrijft Jean-Marie Dedecker na een woelige politieke week.

Sedert een paar weken raast de perfecte antipolitieke storm door ons politieke landschap. Er kwam “stoemelings” aan het licht dat twee gewezen Kamervoorzitters en een achttal topambetantenaren gedurende een paar decennia stiekem in de senatoriële pensioenkas konden graaien à rato van 103.000 euro per jaar. Farizeeër Herman De Croo speelde de verontwaardigde onschuld en kocht een aflaat, in de vorm van een doorstorting van het bedrag naar Stichting tegen Kanker. Siegfried Bracke had in de Gentse gemeenteraad al geleerd dat je moet stilzitten wanneer je geschoren wordt. Eénmaal gescalpeerd op het publieke schavot verdedigde Siegfried zich met de boutade dat het systeem al 25 jaar in voege was, dat iedere plucheklever het dan ook verondersteld was te kennen, en dat het niet illegaal was. Hij heeft een punt.

Ondertussen werden enkele inquisiteurs van het duo, aangevoerd door Groene roeptoeter Kristof Calvo, ook ontheiligd als graaiers in de parlementaire snoeppot die bol staat van de nutteloze functies. Calvo die schijnheilig aan de deugtafels van de kletsprogramma’s op de treurbuis zijn collega’s fileerde, ging maanden lang op betaalde retraite naar zijn groen-linkse kompanen in Nederland, en krijgt zelf een paar duizend euro per maand om net als vijf ander vice’s te zetelen als ondervoorzitter van de Kamer. Een bezigheid die zich in wezen beperkt tot het hanteren van de voorzittershamer als Liliane Tillieux eventjes naar het toilet moet.

(Lees verder hieronder.)

Terwijl Alexander De Croo met zijn hoofd tussen zijn schouders in de parlementaire wandelgangen stilletjes rond schuifelde uit plaatsvervangende mediaschaamte voor zijn graaiende vader Herman, stelde Vooruit-voorzitter Conner Rousseau zijn moeder Christel aan als voorzitter van het socialistisch ziekenfonds Solidaris. Eigen volk eerst en dan pas Deborah.

Nu de chronische politieke onvrede terug aangewakkerd is door nieuwe politieke schandalen zal er traditioneel een open debat en een commissie voor politieke vernieuwing volgen. Het is in het beste geval een zuiveringsritueel voor de bühne, want het gaat niet om politieke vernieuwing maar om elementair fatsoen. Nu de Kamer al gestemd heeft om enkele honderdduizenden euro’s uit te trekken voor volksverlakkerij met een Burgerplatform dat zich moet buigen over de exuberante partijdotaties, kunnen we dit volkstribunaal ook een bijkomende opdracht geven.

Door de masochistische afrekeningscultuur tussen de politici onderling, ging de wind al vlug liggen rond de syndicale graaikampioen Marc Leemans. De 62-jarige ACV-Paus kondigde ongegeneerd zijn afscheid aan. Hij zou zijn C4 laten krijgen van zijn werkgever, de Christelijke vakbond, een oprotpremie ophalen, extra vakantiedagen opnemen om ander werk te zoeken, en na zijn opzegperiode in de hangmat van het brugpensioen uitluieren. Marc kan dan ’s morgens onbezorgd de dingen groeten. Profitariaat is bij de vakbond belangrijker dan proletariaat.

Het melken van de sociale zekerheid is blijkbaar geïnstitutionaliseerd bij het ACV. Al wie er de leeftijd bereikt om van brugpensioen of het SWT-stelsel te genieten, wordt er op dezelfde manier uitgestuurd om de sociale kas te plunderen. De werknemers moeten werken tot hun 67^ste opdat de christelijke vakbondselite op haar 62^ste achterover zou kunnen leunen. Het ACV is niet aan haar proefstuk toe. Er werden ooit “zwarte” rekeningen ontdekt in Luxemburgse banken en nog binnen de christelijke zuil zijn er nog altijd 800.000 Arco-spaarders die aan de graaicultuur een klauwende financiële kater hebben overgehouden. Maar nu heeft de man die de werkgevers (dikwijls terecht) verwijt dat ondernemers misbruik maken van het SWT-systeem, zelf pakken boter op zijn hoofd. Tsjevenstreken.

Politieke klepper van de week was echter de paleisrevolutie in de Vlaamse Regering. Het stikstofdebat van dinsdag 6 maart in het Vlaams Parlement was een hoogmis van de democratie. Door zwijgakkoorden tussen de meerderheidspartijen en doorgeschoten regelneverij, waardoor vragen eerst door het Bureau moeten goedgekeurd worden, zijn de debatten in dit halfrond doorgaans zo slaapverwekkend dat ze de saaiheid van een veredelde Antwerpse gemeenteraad niet overtreffen, ook niet qua inhoud. De oppositie had nu stront aan de knikker geroken en haalde riek en dorsvlegel boven.

Minister-President Jan Jambon stond tot aan zijn tepels in de beerput. Hij werd door het verraad van CD&V-minister Hilde Crevits tegen de muur gekwakt. Hilde ondertekende in 2022 het krokus-stikstofakkoord dat ze een jaar later verloochende, nog vooraleer de haan driemaal kraaide. Hilde is geen Begijntje maar een keiharde tante die de belangen van de Christelijke zuil en de Boerenbond met paard en kar trekt. Ze is vaandeldrager van de CD&V in het West-Vlaamse Houtland, waar de Katholieke Volkspartij al twee eeuwen lang de plak zwaait, en waar je tot een paar decennia geleden nog naar de zondagsmis moest om een bouwvergunning te krijgen. Dertig procent van alle Vlaamse boeren woont in West-Vlaanderen. Kiesvee dat haar zieltogende partij niet kanmissen in het vooruitzicht van de wenkende kiesdrempel. Landbouwminister Jo Brouns waakt over de belangen van de Boerenbond en haar CEO Lode Ceyssens, gewezen parlementslid van de CD&V. Handpop en poppenspeler uit het kiesdistrict van milieuminster Zuhal Demir: Limburg. Giftige kieskoorts.

Eventjes terug naar het begin van de miserie. In 1996 werden in Europa de Natura 2000-gebieden aangeduid. Wegens gebrek aan ruimtelijke visie werd het in Vlaanderen een verfrommeling van zonevreemde activiteiten, van vogelrichtlijngebieden en van lukrake natuurspots. Overal waar de groene sandaalridders toen een plekje met groene meerwaarde zagen, werd het op kaart vastgelegd en doorgespeeld aan de Europese regelneven. De boeren werden toen nog  niet verontrust want ze werden voorgehouden dat er geen rechtsgevolgen aan vasthingen. De boer ploegde voort tegen beter weten in, tot in 2014 de instandhoudingsvoorstellen  werden geordonneerd om de 455 deelgebiedjes te beschermen onder de noemer “Speciale Beschermingszones Habitat” samen met allerhande VEN-gebieden.

Niettegenstaande de stikstofuitstoot dertig jaar geleden drie keer hoger was dan vandaag werd dit het begin van de ellende voor de boeren. Zoals gebruikelijk werden “onschuldige” Europese Richtlijnen omgezet in wetten en volgde de juridisering van het beleid. Dat de rigide stikstofwaarde geldt als beschermingscriterium voor natuurgebieden, hebben België en Nederland volledig aan zichzelf te danken. Indertijd koos de CD&V daar resoluut zelf voor. Andere landen zoals Duitsland en Frankrijk stelden andere beschermingscriteria voor in verband met de vermindering van de stikstofuitstoot, en de natuurgebieden zijn bij onze grote buren uitgestrekter en minder versnipperd.

(Lees verder hieronder.)

Milieuminister Zuhal Demir oogstte wat de nalatige CD&V-landbouwministers in het verleden zelf gezaaid hadden, en wat dezen zelf als criterium aan Europa hebben voorgesteld. Het stikstofarrest van de Raad voor Vergunningsbetwistingen van 25.02.21 beval dat het Vlaams Ecologisch Netwerk geen vermijdbare schade mag oplopen van landbouwactiviteiten. In een straal van een vijftal kilometer rond een natuurgebied mag een bepaalde kritische depositiewaarde (KDW) van stikstof niet meer overschreden worden. Miserie, miserie.

In de Vlaamse Regering ging het uiteindelijk niet meer om stikstof en ammoniak. Het ging om de profileringsdrang van een CD&V- voorzitter die met zijn rug tegen de muur staat en op zoek is naar de electorale bonus van de slachtofferrol. Het ging om weerwraak voor het kinderbijslagdossier waarbij CD&V in het stof moest bijten. Het ging om een bitse strijd tussen twee passionaria’s om een “gegeven woord”. Het ging om een partijtje pokeren en armworstelen tussen N-VA en CD&V met als derde pokerspeler Bart Somers, de Pontius Pilatus van Open VLD.

Een legislatuurregering is als een slecht huwelijk waaruit je niet kan scheiden. Er wordt uiteindelijk altijd een compromis gebaard, traditioneel een kalf met vijf poten en veel uitstelgedrag. Iedereen lacht dan als een boer met kiespijn. Maar elk compromis houdt de kiem in van een nieuw conflict. De hoogspanningslijnen van het Ventilus-project  lopen over de akkers van Hilde. Er is al een voorakkoord en een gegeven woord, straks blijkt het even vluchtig en even giftig als stikstof…

Politici lopen immers gebukt onder het juk van het kortetermijndenken door de voortdurende opvolging van allerhande peilingen en verkiezingen. Ondertussen telt het Vlaams Belang haar zegeningen. Het kraait als een haan op een mesthoop.