‘Een parkeerplaats voor kinderen van rijke ouders: wil N-VA die richting uit met de kinderopvang?’

‘Het schokt dat de Vlaamse regering van N-VA, CD&V en VLD échte investeringen in kinderopvang vertikt, maar verbazen doet het niet meer’, schrijft Vlaams parlementslid Celia Groothedde (Groen). ‘Als de N-VA het heeft over ‘hervorming’ van de subsidies, heeft de partij dan commercialisering van de kinderopvang voor ogen?’

CD&V wil meer geld voor de kinderopvang. N-VA remt bij monde van Matthias Diependaele meteen. En CD&V wil het “niet op de spits drijven”. Er is geen geld (of toch niet voor de kinderopvang).

Het is natuurlijk niet alsof de kinderopvang niet al meer dan 10 jaar met 9 kinderen per persoon moet werken, al 3 jaar in volle crisis zit, er al verschillende drama’s met jonge gezinnen voorvielen, er plekken en organisatoren moeten sluiten, kindbegeleiders doorbranden, onherstelbare wonden worden geslagen. Juist: toch wel.

Minister Diependaeles argument: met minder registratierechten moet de tering naar de nering. Hiermee bedoelt de minister: in de kinderopvang, niet in de miljardenput van zijn knuffelproject Oosterweel, in culinaire belevingscentra, recordborgstelling aan plasticfabriek Ineos of in cadeaus aan bouwpromotoren uit de sociale woningpot. “We moeten in Vlaanderen eens af van het idee dat meer geld de oplossing is voor elk probleem!”, zegt hij stoer. Ook geldt voor de kinderopvang, maar niet voor bedrijfssubsidies, waar N-VA in Vlaanderen een recordbedrag in pompt.

(Lees verder onder de preview.)

Diependaele voegt toe: mensen die niet werken, moeten de kinderopvang uit! Nu zouden specialisten die mensen veel vaker in kinderopvang willen verwelkomen, want ze durven er nauwelijks heen, en dus om een klein bedrag. Diependaele viert zijn gewoonlijke zondebokstrategie hiermee bot op mensen die kinderopvang nodig hebben voor hulp tijdens hun postnatale depressie, bij een handicap of ziekte, of omdat kinderopvang voor hun kinderen exact dezelfde pedagogische of sociale meerwaarde heeft als voor dat van de buurvrouw.

Ook wil Diependaele iedereen en zijn zuster voltijds aan het werk, maar gaan solliciteren moet je doen met de boreling op schoot en de kinderopvang van de noodlijdende poetshulp mag gerust nog wat duurder zijn voor hem. De minister is trouwens zeer verbolgen: hij heeft vorig jaar wel 115 miljoen geïnvesteerd terwijl experts uitrekenden dat er zo’n 2 miljard nodig zijn, en gingen er nòg plekken verloren. Leg dat maar eens uit, kinderopvang!

Tot dusver kan elke sterveling volgen: de Vlaamse regering begrijpt het nog altijd niet, ook ook al leggen 10.000 kindbegeleiders, de helft van de Vlaamse en Brusselse gezinnen en het gezamenlijk middenveld het hen al 10 jaar en vooral de afgelopen dagen uit. Rien ne va plus, de onderinvestering duurde te lang, de kinderopvang houdt het niet meer uit. Het schokt dat de Vlaamse regering van N-VA, CD&V en VLD échte investeringen in kinderopvang vertikt, maar verbazen doet het niet meer.

Wil de N-VA naar commerciële kinderopvang?

Stoemelingser echter passeerde een andere uitspraak van Diependaele: die om de subsidies te “hervormen”. “Dure” initiatieven kregen te veel geld. In N-VA-taal: alleenstaande onthaalouders met hun vreselijk statuut moeten de boel maar opknappen, sociale organisaties kosten te veel. Kortom: wil de N-VA toch commercialisering van de kinderopvang?

Dat minister Diependaele het woord “hervorming” gebruikt en niet commercialisering is geen wonder. Sinds de drama’s in de woonzorgcentra, is de burger terecht bang van commerciële zorg. Ook uit internationaal onderzoek toont dat commercialisering drie dingen brengt in kinderopvang: slechtere werkomstandigheden voor kindbegeleiders, slechtere zorg voor kinderen, en dat alles aan duurdere kosten voor ouders. Het is bijzonder dat een minister van begroting zijn bevolking dat toewenst.

(Lees verder onder de preview.)

Maar misschien klinkt u dat allemaal nog te theoretisch. Ik ga u dus het verhaal van “Annette” vertellen, die in de commerciële kinderopvang werkte.

Annette en haar commerciële kinderopvang Annette is een oudgediende. Ze heeft geen hogere studies maar is een slimme vrouw met veel liefde voor haar beroep – zoals veel mensen in de kinderopvang. Ze leerde bij tijdens haar werk, en schopte het zonder veel moeite tot verantwoordelijke in een commerciële kinderopvang in rijke wijken.

De kinderopvang waarbij ze werkt is een bekende naam. Het is een keten uit het buitenland, waar ze volledig commercieel kan werken. Ze hebben aandeelhouders in nog een ander continent. Uw subsidies vloeien dus naar dat eerste buitenland, om daar als winst richting aandeelhouders in dat andere continent te vertrekken. In het buitenland kan dat al rechtstreeks. In de Vlaamse Gemeenschap moet het nog via een paar achterpoortjes – al zoeken grote commerciële bedrijven ook in België juist de Vlaamse kinderopvang op om zijn laksere normen.

Annette merkte al gauw dat de opvang mikte op vermogende ouders om de winst veilig te stellen. Hoewel de opvang “divers” moest rekruteren volgens zijn subsidies van de overheid, merkte ze dat er op expatgemeenschappen werd gemikt. Migrantengezinnen, maar wel “makkelijke” gezinnen met veel geld, zodat de opvang zijn sociale en maatschappelijke rol minimaal kon invullen. De ene keer dat een arme mama wél in de opvang terecht kwam, werd die de pineut van “respijtdagen”; per dag dat je kindje afwezig is, rekent de crèche immers zo’n 30 euro per dag aan. De mama liet uit schrik haar kindje niet meer komen. De opvang liet intussen haar rekening doodleuk verder lopen.

Annette zag regels overtreden worden. Kinderen met aanhoudende koorts mochten komen. Een onveilige situatie tegen de regels in, maar het stelt de winst veilig. Als Annette de werkdruk en stress door veel zieke kinderen aankaartte, kwam het antwoord “de kindbegeleiders willen alleen maar minder kinderen hebben!”

Steeds vaker merkte Annette minachting voor “het voetvolk”, zoals ze het zelf samenvat. Kindbegeleiders kregen ondanks goed werk en tevreden klanten steeds weer tijdelijke contracten om uiteindelijk na jaren werk aan de deur te worden gezet. Arbeidswetgeving werd omzeild worden door contracten over twee organisaties te spreiden. Annette zag haar team ontwricht worden en lijden onder burn-outs – die treffen in kinderopvang door de zware omstandigheden trouwens al jaren veel te vaak mensen.

Annette leed hieronder erg. Uiteindelijk werd ze ook zelf aan de deur gezet. Ze kwam net iets te vaak voor haar mensen op.

De ex-werkgever van Annette heeft een prachtige website waarop elke belastingsaftrek in de verf wordt gezet zodat hij extra winst kan maken met uw belastinggeld. Misschien vindt minister Diependaele het vast een voorbeeld: een heerlijk onafhankelijk commercieel bedrijf dat zo zelfbedruipend is. Eindelijk eens geen verzuilde opvang, want die kost veel te veel aan de staat. Zie je wel dat zorg anders kan?

Minister Diependaele vergeet hoe veel de werkgever van Annette kost aan de maatschappij. Ouders worden gepreselecteerd tot het handigste pakketje. Kindbegeleiders moeten tot aan de burn-out baby’s begeleiden. Er wordt geknoeid met contracten en regels worden overtreden. Kindbegeleiders worden verbruikt als waren ze grondstoffen en geen mensen. En pas je niet in het dure plaatje: pech. Dan vlieg je buiten met je tijdelijke rotcontract, komt de deurwaarder langs, of moet je het maar zelf rooien.

Annette werkt nu buiten de kinderopvang. Ze mist het erg. Zij en haar vele collega’s die deze commerciële opvang “verbruikte”, vangen alvast elk 9 kinderen minder op. Elk 9 plaatsen minder van de 2000 waarover minister Diependaele klaagt. Ondanks Annettes “gebrek” aan hogere studies ziet zij met vele kindbegeleiders beter de problemen van de kinderopvang dan minister Diependaele.

Misschien wil minister Diependaele kinderopvang misschien zoals in Amerika en Groot-Brittannië: een parkeerplaats voor de kinderen van rijke ouders zo lang die gaan werken.

Sociaal en pedagogisch werken kan nochtans in de Vlaamse Gemeenschap, een van de rijkste gemeenschappen van de hele wereld. Maar voor de N-VA moet de lat altijd hoger, behalve voor de N-VA zelf.