‘Detachering is een hypocriete epidemie onder cabinetards’

‘In het Bpostdossier hebben alle traditionele partijen tonnen boter op het hoofd, maar er zijn zoveel partijkopstukken bij betrokken dat er geen koppen zullen rollen’, schrijft Jean-Marie Dedecker over politieke discussie over het postbedrijf van de afgelopen weken.

Open brief aan de minister van Ambtenarenzaken, Petra De Sutter,

Geachte mevrouw,

Laat mij toe dat ik de vrijheid neem om u te tutoyeren, mevrouw de minister. Het bekt beter en het schrijft vlotter. In de coulissen van de praatbarak aan het Natiënplein heb ik je immers leren kennen als een minzame vrouw, zonder kapsones. Maar zachtmoedigheid wordt in het leugenpaleis eerder weggezet als naïviteit, en je kunt dat niet blijven gebruiken als excuus.

Als voogdijminister van overheidsbedrijven interpelleerde ik je zo’n jaartje geleden in het parlementair halfrond over de verkoop van zo’n 170 Press shops door Bpost aan het gokbedrijf Golden Palace. Als lid van Groen, die zo puriteins en dogmatisch in de leer is tegen gokken (behalve als het over de Lotto gaat) waste je verbaasd je handen in onschuld, als een volwaardige Pontius Pilatus. Ik had toen nog met je te doen.

Empathie is echter geen dekmantel voor onbekwaamheid en schuldig verzuim. In het House of Postcards zijn er vele kamers en wordt er gepokerd met veel verschillende kaartspelen. Net zoals de NMBS is Bpost een Plopsaland voor de vakbonden die er zelf eigengereid het personeelsbeleid bepalen en vrijpostig het stakingswapen hanteren. Voor de politieke partijen is het een beloningsmachine voor trouwe apparatsjiks in de diverse raden van bestuur en in allerhande comités. Als je groen bent achter je oren word je er al vlug rood van schaamte.

Je zult al ondervonden hebben, mevrouw de minister, dat de PS een soort van voogdijpartij is van die (semi)overheidsbedrijven. Audrey Hanard, de huidige voorzitter van de raad van bestuur, is bijvoorbeeld het trekpoppetje van het socialistisch triumviraat Dermagne-Magnette-Di Rupo. Het is kwaad kersen eten met het rode broederschap. Ze spuwen de pitten in je gezicht. De met-pek-en-veren overladen ex-CEO van Bpost Dirk Tirez mocht er bijvoorbeeld het grote ziekteverzuim niet aanpakken omdat het postbedrijf een tewerkstellingsfabriek is voor de PS. Corruptie wordt er als corruPSion neergepend.

Tirez weigerde nu naar verluidt 450.000 euro zwijggeld. Er zullen dus nog heel wat explosieve rancuneuze pakjes en saillante bombrieven gepost worden. Er is blijkbaar geen economisch misdrijf te bedenken waaraan Bpost zich niet heeft schuldig gemaakt. Eerder een soap van de Sopranos dan van House of Cards: bedrog gepleegd als staatskassier voor de verdeling van nummerplaten of het innen van verkeersboetes. Vijfentwintig tot vijftig miljoen euro aan overfacturatie. Vier miljard euro subsidies op 10 jaar tijd en een verlies van 70% aan beurswaarde! Frauduleuze kostprijsboekhouding. Bewuste overschatting van omzet, winst en ebitda. Vervalsing van audits en aanbestedingsprocedures. Illegale markt- en prijsafspraken. Gesjoemel met krantenconcessies die aan de belastingbetaler al 875 miljoen euro kostten enz. Normvervaging, gesjoemel, belangenvermenging, bedrog… een postzak vol.

Een minister is verantwoordelijk voor haar eigen entourage, mevrouw, die wordt gekozen uit geloofsgenoten en partijvazallen. Het rariteitenkabinet van de liegende Gelijkekansenminister van Ecolo, Sarah Schlitz, was ook bewust geselecteerd volgens elke letter van het LBGTQI-alfabet. Niet om te besturen, maar om te provoceren en te schockeren. Het feit dat er twee van uw kabinetsmedewerkers op de loonlijst staan van Bpost en dan nog meeschreven aan de nieuwe pakjeswet ten voordele van Bpost, komt dus volledig op jouw conto.

(Lees verder hieronder.)

Welk woordenoorlogje zouden de groene pacifistische sandalen ontketenen indien er op het kabinet van de minister van Defensie een paar cabinettards zouden verpieteren die op de loonlijst staan van wapenfabrikant FN, en er nog een bestelling zouden plaatsen ook. Vraag het even aan je partijgenote Magda Aelvoet die in 2002 als minister opstapte voor leveringen aan Nepal van P90’s uit de FN wapencollectie.

Je naam is dus niet haas, geachte mevrouw, zoals je jezelf graag voordoet, namelijk altijd bevoegd, maar nooit verantwoordelijk. Detachering is een hypocriete cabinetardsepidemie. Zo staat de chauffeur van de groene Mobiliteitsminister Georges Gilkinet (Ecolo) al jaren op de loonlijst van de NMBS.

Je hoeft echter nog niet te vrezen voor je ministeriële broodwinning, mevrouw de minister, het wordt hoogstens een tijdje spitsroeden lopen, maar je blijft wel aangeschoten wild. In het Bpostdossier hebben alle traditionele partijen immers tonnen boter op het hoofd, maar er zijn zoveel partijkopstukken bij betrokken dat er geen koppen zullen rollen. Johan Vande Lanotte (Vooruit) onderhandelde op Economische Zaken het krantencontract al in 2013, en vanaf 2014 kwam Bpost onder tuttéle van Alexander De Croo (Open Vld) die de verlenging ervan uitschreef.

Zelfs de media moeten hun hoofd intrekken, zoals  DPG Media en Mediahuis, en concurrenten zoals krantendistributeur ANP die overgekocht werd en PPP die uitgekocht werd. Bevriende advocatenkantoren zorgen voor opgekuiste audits en dito doorlichtingen want het bloed stroomt waar het niet gaan kan. Zo is Valérie Van den Panhuyzen, de directeur compliance, die bij Bpost met de interne auditis belast, de echtgenote van Jeroen Delvoie, die op zijn beurt partner is bij Eubelius, de huisadvocaat van Bpost die al jaren de concessies en aanbestedingen begeleidt. Sophie De Schrevel, de directeur die bij Bpost moet waken over de procedures en de wettelijke regels bij aanbestedingen, werd bij een audit uit wind gezet door haar schoonbroer Yvan Desmedt die bij het advocatenkantoor Jason Day werkt.

Zonder aanbesteding werd het consultancybedrijf McKinsey aangesteld als hofleverancier voor de kader- en directiefuncties bij Bpost. De Mickeys factureren per hoofd tot 2.000 euro per dag, het maandloon van een postbode. McKinsey ketende Bpost stelselmatig aan zich vast. Zo is het kostprijsberekeningsmodel intellectueel eigendom gebleven van het consultancybedrijf. Net dat model zorgde voor de overfacturatie en het plunderen van de schatkist.

Je moet je echter wel zorgen maken over de vrije val van je partij, mevrouw. De kiesdrempel wenkt. Velen verlaten nu al als ratten het zinkend schip. Mandatarissen als Björn Rzoska, Barbara Creemers en zelfs het duo Juman Benjumena & Elisabeth Meuleman, die afgelopen jaar nog kandidaat waren voor het voorzitterschap, springen over boord. De door jou in 2021 beloofde “afspraak met de geschiedenis” om alle kerncentrales definitief te sluiten, is als een nucleaire bom in jullie gezicht ontploft. De groene viscerale aversie voor wetenschap, techniek en industrie ergert de kiezer mateloos. Groenen denken en praten alsof ze uit de Bijbel en de Koran citeren, eeuwig knarsetandend en gecrispeerd kommaneukend. Jullie hebben de volksgunst, die bij aanvang nog bestond voor Agalev, verknald door dogmatische starheid, eindeloos gezeur en kleffe symboolpolitiek. De Jong-Groene blaaskaken twitterden onlangs nog dat hun oude witte mensen mogen oprotten omdat ze in hun bestuur “een betere weerspiegeling van de maatschappij willen”. Multiculturele overstretching van een door woke doorgeschoten open-grenzenpartij, zonder respect voor politieke monumentenzorg.

Het ga je voor de wind, mevrouw.

Jean-Marie Dedecker