De spijtbrief van Alexander De Croo: ‘Hij gedraagt zich als een soort calimero’
De open brief van de premier aan alle Belgen, waarin hij zich verontschuldigt voor het politieke gesteggel van de voorbije maanden in zijn regering, en voor de fouten die hij zelf heeft gemaakt (‘politici zijn soms zo met zichzelf bezig dat ze vergeten voor wie en voor wat ze moeten werken’), doet ook Franstalige politieke waarnemers perplex staan. ‘Ik was echt verrast’, zegt politiek waarnemer Bernard Demonty. ‘Een eerste minister die zo’n teken van politieke zwakte laat zien. Dat zouden zijn voorgangers nooit hebben gedaan. De leider van de federale regering zegt in volle regeerperiode dat het hem niet lukt omdat het politieke bedrijf te hard en agressief is geworden, dat is uitzonderlijk.’
Afgezien van de evidente electorale bedoelingen is De Croo’s paginagrote krantenadvertentie wel degelijk ook ontstaan uit oprechte frustratie over de gang van zaken, meent Demonty. ‘Het is zeker niet alleen politieke berekening. De Croo schrijft dingen die hij off the record al veel langer zegt tegen medewerkers en journalisten.’
De advertentie verscheen in alle Vlaamse kranten en maar één Franstalig medium.
Maar doorleefde bezorgdheid en communicatiestunt vloeien in de brief op ongemakkelijke wijze in elkaar over. ‘Het is natuurlijk overduidelijk verkiezingspropaganda en een handige manier om kritische journalisten te ontlopen na het mislukken van de fiscale hervorming’, vervolgt Demonty.
‘Maar wat Franstalige waarnemers ook is opgevallen, is dat in weerwil van zijn aanhef ‘Beste Belgen, Chères Belges, Chers Belges’ en zijn pleidooi voor meer politieke samenwerking over de taalgrens heen, de advertentie is verschenen in álle Vlaamse kranten, en in slechts één Franstalig medium, Sudinfo. Dat vertroebelt de boodschap. Die arme eerste minister, die alles heeft gedaan om het land te hervormen maar door iedereen wordt tegengewerkt, daar kun je ook als Franstalige best inkomen. Maar het wordt wat onzuiver door de electorale agenda die er vingerdik op ligt.’
Weet De Croo de Walen toch te raken met zijn spijtbrief? ‘Zijn brief interesseert onze lezers, althans degenen die niet met vakantie zijn’, zegt Demonty. ‘De stukken daarover zijn heel goed gelezen. En we zien twee soorten lezersreacties. Alexander De Croo is populair in Franstalig België, populairder dan in Vlaanderen. Een groep Franstaligen is dus wel gevoelig voor zijn boodschap. Een ander deel van het publiek denkt zoals menig politiek waarnemer, namelijk hoe kan een eerste minister zich gedragen als een soort calimero en zijn beklag doen over een politiek systeem waarin hij zelf een sleutelfiguur is?’
