‘De regering-De Wever wordt heus niet voor iedereen even pijnlijk’

Ik begin me stilaan wat ongemakkelijk te voelen bij al het nieuws over de regeringsonderhandelingen. In Het Laatste Nieuws had politoloog Carl Devos het zaterdag over een opdracht voor de onderhandelaars ‘die haar gelijke deze eeuw niet kent’. Het is de zoveelste hyperbool die de omvang van de budgettaire uitdaging waar ons land voor staat bevattelijk moet maken voor simpele zielen zoals u en ik.

Formateur Bart De Wever (N-VA) begint aan een oefening die herinnert aan de ondertussen heroïsche besparingsronde van Jean-Luc Dehaene (CD&V) in de jaren negentig. Het kunnen ook de jaren tachtig zijn: nóg erger. Europa kijkt met een strenge, stilaan bozige blik toe. En de ratingbureaus trouwens ook.

Want dit is wel echt de allerlaatste kans om te bewijzen dat ons land budgettair orde op zaken kan stellen. Wat er op het spel staat? De toekomst van onze welvaartsstaat, tiens! Opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog, maar ­stilaan onbetaalbaar geworden. Stelt u zich eens voor wat het einde ­daarvan ­betekent. Wie daarvoor niet ­genoeg fantasie heeft, werd door De Wever tijdens de vorige ­campagne graag een eindje op weg geholpen: Griekse toestanden.

Niemand die zichzelf serieus neemt, twijfelt aan de ernst van de situatie.

Ik ook niet, hoor.

Arizona is het eens over aankoop luchtafweer en extra F-35’s

Er is alleen één dingetje waar ik ongemakkelijk van word: de kans bestaat dat ik daar allemaal niets van zal merken. Terwijl onze politici die historische taak proberen te vervullen, zijn ze ­namelijk ook een taxshift in elkaar aan het boksen. Die staat daar – alles welbeschouwd – helemaal los van: de belastingen die de ­regering-De Wever hier en daar plant te verhogen, zullen niet dienen om die deplorabele begroting van ons op orde te brengen. Nee, daarmee worden de lasten op ­arbeid verlaagd.

Voor werknemers die vandaag amper of niet rond­komen, maar evengoed voor mensen als ik die daar niet zo heel erg veel moeite voor hoeven te doen. In de laatste versie van de supernota wordt de hoogste belastingschijf van 50 procent zelfs helemaal afgeschaft: dat zijn per definitie de mensen die het allerminst een belastingverlaging nodig hebben.

De onderhandelaars zijn zichzelf nu alvast al aan het feliciteren met de moeilijke, pijnlijke, harde beslissingen die ze nog moeten nemen, maar maken zich ook op om miljarden euro’s uit te delen. Zou dat geld – dat er dan blijkbaar toch nog is – niet iets recht­vaardiger verdeeld kunnen ­worden? ­‘Vlaanderen is één groot pretpark voor de middenklasse’, zei econoom Ive Marx ­onlangs nog eens in De Morgen. Voor hen zal ­Griekenland altijd in de eerste plaats een vakantie­bestemming blijven.

Econoom Wim Moesen: ‘De nieuwe supernota van De Wever bevat beter geen tax cut van 3 miljard euro meer’