‘De klaagzangen van de Brusselse gezagsdragers zijn valse litanieën van onmacht’

‘De bestuurlijke verkrotting van het Brussels Gewest en haar 19 baronieën is even groot als de teloorgang van recht en orde’, schrijft Jean-Marie Dedecker over het recente geweld in de hoofdstad.

Brussel is al decennialang vergeven van criminele stadsbendes die elkaar bekampen uit territoriumdrift. Vijftien jaar geleden waren het de lieverdjes van MK40, Black Pit-Hot Boys, Black Wolves, 1210 Bagdad, Mafia Africaine, Black Demolition en tutti quanti. Sommige zijn verdwenen, andere kwamen in de plaats.

Begin dit jaar vertoefde ik in Aix-en-Provence en vroeg aan een taxichauffeur om me ’s avonds naar Marseille te voeren. Hij weigerde, uit veiligheidsoverwegingen. De banlieues van die mediterrane stad liggen nu ook aan de Brusselse Zenne. De caïds van DZ Mafia en Yoda voeren er nu drugsoorlogen met de mocromaffia van Noord-Afrikanen, en met Afghanen en Albanezen. The French Connection tiert er welig en gewelddadig. In 2022 waren er al 46 schietpartijen op Brussels grondgebied. Afgelopen weken werden er opnieuw een achttal geteld in onze hoofdstad die nu ook gedegradeerd is tot een hotspot van illegale oorlogswapens en een mekka van schiet- en steekpartijen.

Het Zuidstation is een menselijke stort. Criminele Sans Papiers zijn vlugger uit het politiebureau dan hun pv is opgemaakt en ze verzamelen ongestraft uitwijzingsbevelen als Panini-stickers. Wijken worden er gecontroleerd door druglords en herschapen in no-goareas, van Kuregem tot Peterbos. Het zijn stedelijke enclaves waarin de rechtsstaat niet meer lijkt te bestaan, en waar veel verzet is tegen elke vorm van ordehandhaving. Ze keren zich per definitie tegen elk blauw uniform of zwaailicht. De politie is zelf moe getergd en wordt met een vergrootglas bekeken door haar eigen oversten en inspecties die meer oog hebben voor de goedkeuring van de politiek correcte vergoelijkingslobby dan voor het welzijn van hun agenten.

Het antwoord op de criminaliteit van de wegkijkende zoetwaterpolitici was steeds een nieuwe preventiediarree aan straathoekwerkers, welzijnsknuffelaars, pamperpedagogen en overgesubsidieerde vzw’s. De politici zijn zo angstig voor het stemmenverlies van de allochtone gemeenschap dat ze verzuimen de wet te handhaven. Togadragers zijn zo doordrongen van conflictvermijding en pacificatie dat straffen absoluut niet meer repressief en afschrikwekkend mogen zijn. Het aantal minderjarige criminelen dat in onze hoofdstad een sanctie krijgt, is door het lakse gerechtelijke vervolgingsbeleid zeer beperkt. In Brussel kregen zes groepsverkrachters van de rechter in 2021 alleen een voorwaardelijke straf, en moesten ze verder enkel maar een opstel schrijven over ‘gelijkheid en respect’. Laf vluchtgedrag.

Je kon 20 jaar geleden je TV niet opzetten of je zag PS-er Philippe Moureaux in een of ander kletsprogramma- aangestaard door de reeënogen van een kritiekloze interviewer- de lof zingen van zijn multiculturele Molenbeek. Inclusiviteit en diversiteit waren de jeukwoorden van dienst, en elke vorm van kritiek werd weggezet als racisme en xenofobie. Door het gedoogbeleid van de ‘Hadj’ gleed zijn zelfverklaard paradijs van islamosocialisme af naar een epicentrum van terrorisme, en een kraamkamer van jihadi’s voor de Islamitische Staat. Zijn dochter Catherine draagt er nu het burgemeesterslint en vergoelijkte in 2019 nog het gedrag van crimineel gespuis, en vergeleek brandstichting met vreugdevuren. In de afgelopen jaren werden in een vlaag van collectieve hysterie al verschillende keren politiewagens in brand gestoken, en werden zelfs al ambulances en brandweerwagens bekogeld.

De klaagzangen van de Brusselse gezagsdragers zijn valse litanieën van onmacht. Ze hebben hun gemeenschappen zelf laten verloederen en overgeleverd aan de excessen van importculturen en aan de groepsdwang van het moskee-patriarchaat dat met zijn sharia-ideologie een theocratie nastreeft ten koste van de democratie. De grens tussen radicalisering, terreur en criminaliteit is soms flinterdun.

Op uitnodiging van PS-er Hasan Koyuncu mocht imam Muhammad Ansar Butt op 13 januari nog antisemitische Koranverzen voorzingen op het spreekgestoelte van het Brussels parlement. De terreurslachtoffers van Zaventem draaiden zich om in hun graf. De islam is ondertussen de meest beleden gevangenisreligie in ons land.

Negentig procent van de bevolking van Sint-Joost en 71,4% van het Brussels Gewest is van vreemde origine. Een deel van de rechterzijde noemt dat-met een beladen term -“omvolking”, links-met meel in de mond- “multiculturalisme”.

De Brusselse regenten hebben een antimaatschappij laten ontstaan die ze zelf niet meer onder controle hebben. De bestuurlijke verkrotting van het Brussels Gewest en haar 19 baronieën is even groot als de teloorgang van recht en orde. De criminaliteitsstatieken lopen omgekeerd evenredig met de cijfers op de arbeidsmarkt. De ketjes hebben met 62% een werkzaamheidsgraad die bij de laagste is van de EU, en met 37,8 % is er een groot risico op armoede. 57,9% van de werklozen staat al meer dan een jaar aan de dop. Zowel de Brusselse Welzijnsbarometer als cijfers van Stabel laten zien dat in Brussel ongeveer één volwassene op vijf in een huishouden leeft waar nooit iemand betaald werk heeft verricht. Maar in onze hoofdstad is er tegelijk wel een parallelle economie, een combinatie van steuntrekken en zwartwerken. Zelfs als je omvergereden wordt in een kansarme buurt, loop je het risico om onder de wielen van een patserbak terecht te komen.

De Brusselse politiek is bankroet, letterlijk en figuurlijk, verzopen in de zinkgaten van de wegen en de bouwputten van de metro. Met 1,2 miljard euro op een begroting van 8 miljard is ze kampioen in begrotingstekort en onmachtig in beleid.

Na de zoveelste opstoot van criminele excessen volgt steeds eenzelfde opflakkering van steekvlampolitiek vol gebakken lucht: voorgekauwde riedels over zerotolrance en adequate strafmaatregelen, meer blauw op straat enz. “Dealers zonder papieren moeten het land uit” klinkt het nu bij staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole De Moor (CD&V). Maar ze slaagt er zelfs nog niet in om de wet op woonstbetreding door het parlement te loodsen. Van Kanaalplannen tot High Trouble-geneuzel… de voorstellen verdrinken telkens nog sneller in het bad van goede bedoelingen, loze beloften en straffeloosheid, dan ze in de media aangekondigd worden om de zoveelste collectieve verontwaardiging te sussen.

Als justitie verstek blijft geven voor de treiter-, straat-, en drugscriminaliteit van minderjarige hangjongeren en draaideurcriminelen, is het tijd om uit een ander pedagogisch vaatje te tappen. Enkele maanden verblijf in een bootcamp zou niet alleen henzelf maar ook de maatschappij een grote dienst bewijzen. Niet om vernederd te worden maar om heropgevoed te worden, ondergedompeld in een beschaafd bad van respect, normbesef, orde, discipline, hiërarchie en arbeidsethos…

Ik bel alvast eventjes naar Tom van Kamp Waes.