‘De Kamer kon de regering gerust een tijdje laten wachten om het vertrouwen te geven’

Tijdens het investituurdebat kreeg ik zin om het parlementslid te bellen op wie ik heb gestemd: verman jezelf een beetje, neem jezelf ernstig.

Het is een klassieker aan het eind van alle regeringsonderhandelingen of begrotingsconclaven: een artikeltje over de zin en onzin van nachtelijke onderhandelingen. De halfbakken experts die daarvoor worden gebeld – u kent het type wel – zijn altijd best genuanceerd: zo’n uitputtingsslag verhoogt de druk en kan politici tot toegevingen dwingen die ze anders niet zouden doen. In de laatste nacht voor de regering-De Wever het licht zag, heeft er ook nog heel wat bewogen.

Maar er is natuurlijk geen enkele expert te vinden, zelfs geen halfbakken, die wil verklaren waarom er in de Kamer veertig uur aan één stuk moet worden gedebatteerd.

Professioneel is het in ieder geval niet.

Na debat van 40 uur: Vlaams Belang en PVDA scoren, Open VLD en Groen in de knoop met zichzelf

Ik vond het niet om aan te zien. Sterker nog: ik heb het natuurlijk ook niet helemaal aangezien.  Waarom zou het volk ook luisteren naar zijn vertegenwoordigers als die er zelf voor kiezen om ’s nachts aan het woord te komen, wanneer zelfs de werkmens met een activiteitsgraad van 80 procent ligt uit te rusten in bed?

Acht maanden hebben de regeringsonderhandelaars genomen om een akkoord in elkaar te steken. Neem daar in het parlement dan toch op z’n minst een weekje de tijd voor, en ga elke dag om zes uur gewoon naar huis. Laat die regering die om het vertrouwen komt vragen maar eens een paar dagen wachten.

De enige die de marathon een beetje verdedigde, was de organisator ervan, Kamervoorzitter Peter De Roover. ‘Moet politiek dan een nine-to-fivejob worden?’ vroeg hij tussen de bedrijven door aan een journalist van Het Laatste Nieuws. Als dat perfect mogelijk is, waarom in hemelsnaam niet?

Misschien maak ik er meer van dan het is, maar dat was nog het meeste sneue van allemaal: alle andere Kamerleden klaagden steen en been. Niemand hing de macho uit die ervan geniet 40 uur wakker te blijven, maar niemand deed er ook iets aan. Parlementsleden krijgen hun eigen werkzaamheden blijkbaar niet meer zelf geregeld.

Toen Bart De Wever als premier ’s ochtends zei dat zulke debatten-zonder-eind niet meer van deze tijd zijn, kreeg hij applaus op alle banken. Toen hij vervolgens opmerkte dat de Kamer daarmee tegen zichzelf applaudisseert, lachten ze allemaal vrolijk mee. Ik kreeg zin om het parlementslid voor wie ik heb gestemd te bellen: verman jezelf toch eens een beetje, neem jezelf ernstig.

Op hetzelfde moment wordt de Senaat afgeschaft, een instituut dat al jarenlang geen enkele politicus nog durft te verdedigen. Als er dan nog maar één Kamer overblijft, hoort die niet in de daluren te vergaderen.

Waarom Arizona niet te weinig vrouwelijke ministers telt