‘De collectieve straf tegen het Palestijnse volk heeft meer dan lang genoeg geduurd’

‘De uitspraken van Caronline Gennez tonen alvast dat niet iedereen in de regering passief wil blijven en zetten zo wat druk op de ketel’, schrijft Jan Wostyn van Vista. Hij roept premier De Croo op om zijn nek uit te steken als het gaat over de situatie in Gaza. ‘Niet alleen met woorden, maar ook met daden.’

Het is intussen zo´n 3 maand geleden dat zo´n 1200 inwoners van Israël op de meest gruwelijke wijze werden afgeslacht en verminkt. Een verschrikkelijke terroristische aanslag en de grootste misdaad tegen het Joodse volk sinds het einde van de Holocaust. De aanval door Hamas was er één van pure barbarij waarbij elk beschaafd mens zich anno 2024 enkel maar dieptriest kan afvragen hoe het nog steeds mogelijk is dat mensen moedwillig anderen op zo´n beestachtige manier liquideren alsof een menselijk leven compleet waardeloos is.

Wat volgde was een collectieve straf op het Palestijnse volk omwille van deze gruwelijke misdaden van Hamas. Gedurende 3 maanden werd de openluchtgevangenis Gaza op alle mogelijke manieren totaal onleefbaar gemaakt: publieke voorzieningen werden uitgeschakeld, de toelevering van noodzakelijke levensmiddelen werd geblokkeerd, woningen werd platgebombardeerd en minstens 1% van de hele burgerbevolking werd achteloos vermoord als “nevenschade”. Het equivalent van 117.000 Belgen of 3,3 miljoen Amerikanen, met een veelvoud aan gewonden.

Men kan zeker discussiëren of dit in juridische zin onder de term “genocide” valt, maar het leidt in mijn ogen geen twijfel dat hier op gruwelijke wijze oorlogsmisdaden werden gepleegd door een regime dat zich van internationaal recht geen moer lijkt aan te trekken. Een Joods leven is klaarblijkelijk minstens 20 keer zoveel waard als een Palestijns leven.

De reacties van het Westen, inclusief de Belgische regering, waren tot op heden terughoudend op een manier die steeds moeilijker vol te houden valt. Aan woorden was er nooit een gebrek, maar woorden zijn goedkoop. Je kan het moedig vinden dat premier Alexander De Croo in Rafah aan de grensovergang met Egypte zijn afgrijzen uitspreekt over de meedogenloze slachtpartij van het Israëlische leger en oproept het bloedvergieten te stoppen, maar wanneer aan die woorden geen enkele concrete actie wordt verbonden, is het niet meer dan wat internationale profilering.

De tijd voor woorden lijkt intussen meer dan voorbij. Het Belgische voorzitterschap van de EU geeft de Belgische regering een uitgelezen kans om het voortouw te nemen en zoveel mogelijk Europese landen mee te krijgen in acties tegen het Israëlische regime. Niemand zit nu nog te wachten op nog eens wat holle verklaringen. Een eerste actie kan erin bestaan dat België zich als huidig voorzitter formeel aansluit bij de rechtszaak van Zuid-Afrika voor het Internationaal Gerechtshof om de mogelijke genocide op de Palestijnen in Gaza te laten onderzoeken en eventuele schuldigen te berechten. Daarbij zou het trouwens niet meer dan normaal zijn dat ook de leiders van Hamas mee berecht worden voor het bloedbad dat zij organiseerden op 7 oktober.

(Lees verder onder de preview.)

Een tweede punt betreft echter ook de economische banden met Israël. Toen Rusland zijn drieste inval tegen Oekraïne begon, waren de Europese landen er als de kippen bij om het ene sanctiepakket na het andere uit te vaardigen. Het is noodzakelijk dat ook het Israëlische regime voelt dat het platbombarderen van burgerdoelwitten niet zonder gevolgen kan blijven. Een onmiddellijk staakt-het-vuren eisen maar daar verder geen enkele actie aan verbinden, is eigenlijk gewoon tolereren dat de vernietiging van Gaza en de bijhorende humanitaire ramp gewoon verder gaan. Wanneer verschillende toplieden uit het regime van Netanyahu ook expliciet laten verstaan dat het de bedoeling is de inwoners van Gaza effectief te deporteren naar andere landen, is de doelstelling van etnische zuivering van Gaza overduidelijk. Dan helpen vriendelijke woordjes niet meer. Dat betekent ook dat het huidige Israël niets meer te zoeken heeft op Eurovision of in de Europese sportcompetities.

Tot slot kan België als voorzitter van de EU ook de internationale gemeenschap in Brussel bijeenbrengen om eindelijk iedereen terug rond tafel te krijgen om tot een structurele oplossing te komen voor dit conflict dat nu al 75 jaar twee volkeren gijzelt, maar vooral langs Palestijnse kant onnoemelijk veel leed en ontbering heeft veroorzaakt. Beide zijden zullen vroeg of laat ondubbelzinnig het bestaansrecht van de ander moeten erkennen om eindelijk tot een werkbare oplossing te komen die structureel een halt toeroept aan dit eindeloze, zinloze, Bijbelse bloedvergieten. Dát moet de topprioriteit worden van ons Europese voorzitterschap. Caroline Gennez leek in haar interview in Knack alvast in die richting willen te gaan en durfde ook te benoemen waar het schoentje knelt in Europa: de terughoudendheid van Duitsland dat nog steeds onder zijn loodzware verleden gebukt gaat. Al valt te betwijfelen of haar weinig diplomatische uitlatingen zeer effectief zullen zijn om daar verandering in te brengen. 

(Lees verder onder de preview.)

Natuurlijk zal De Croo zich dat Europese voorzitterschap wel iets anders hebben voorgesteld. Misschien wel als een 6 maand durend gala op kosten van de belastingbetaler om zichzelf in de kijker te spelen voor een internationale topfunctie? Wel, dat laatste kan nog steeds, maar dan moet De Croo eindelijk eens zijn veilige comfortzone verlaten en zijn nek ook echt uitsteken, niet alleen met goedkope woorden, maar ook met daden. Anders eindigt hij zoals Charles Michel, die de geschiedenis zal ingaan als een zwak figuur die enkel dacht aan zijn eigen carrière. Hoe zeggen we dweil in het Engels? De uitspraken van Gennez tonen alvast dat niet iedereen in de regering passief wil blijven en zetten zo wat druk op de ketel.

Maar ook alle parlementairen die dit land rijk is, mogen dringend eens in de spiegel kijken voor een gewetensonderzoek. Waarop wachten zij die het leed van het Palestijnse volk in Gaza niet langer kunnen aanzien om een resolutie in te dienen die België oproept bij de klacht voor het Internationale Gerechtshof aan te sluiten?

Zullen de parlementsleden van Groen, Vooruit en CD&V zich gewoon neerleggen bij het feit dat er binnen de regering geen consensus is? En zullen parlementsleden van Open VLD en N-VA even getrouw de partijlijn volgen, ook als zij het daar helemaal niet mee eens zijn?

Met nog slechts 5 maanden tot de verkiezingen en de verkiesbare plaatsen die zijn vastgelegd, lijkt dit ook een uitgelezen kans voor parlementsleden om te terug te doen waarvoor ze echt verkozen zijn: stemmen volgens hun overtuiging, niet volgens het dictaat van de partijvoorzitters.