‘Het confederalisme kan Wallonië overleveren aan de PTB’, zegt de Franstalige econoom Etienne de Callataÿ.
Het confederalisme van N-VA-voorzitter Bart De Wever veroordeelt Wallonië tot extreme armoede, poneerde minister van Staat Louis Michel (MR) vorig weekend op de Franstalige televisie. Een verstandige Waal stemt volgens Michel daarom straks niet op de PS. De Franstalige socialisten willen dat confederalisme immers mee tot stand brengen, aldus Michel, in ruil voor het premierschap van een weliswaar uitgekleed België.
Doorzichtige paniekzaaierij of terechte vrees? ‘Het hangt ervan af hoeveel nationale, lees Vlaamse financiële middelen zouden wegvallen’, zegt topeconoom Etienne de Callataÿ. ‘Maar als Wallonië op de eigen centen moet rekenen, kan dat inderdaad dramatisch uitpakken. Zonder nationale solidariteit zouden de sociale uitkeringen in Wallonië, op basis van ruwe schattingen van het interne bbp van Wallonië, zeker 20 procent lager liggen dan vandaag.’
En het kan nog ‘veel en veel erger’, vervolgt hij. ‘Een funest neveneffect van het confederalisme zou kunnen zijn dat een min of meer onafhankelijk Wallonië kiest voor een heel erg links economisch beleid. Maar met het programma van de PTB – hoge uitkeringen en meer belastingen – gaat het met de welvaart van Wallonië helemaal bergaf.’
Als Wallonië op de eigen centen moet rekenen, kan dat inderdaad dramatisch uitpakken.
Bart De Wever vindt dat Vlaams geld niet langer ‘Waalse werkloosheid’ en ‘een systeem dat je in staat stelt te gaan vissen in plaats van te gaan werken’ mag financieren.
‘Uiteraard ben ik voorstander van meer financiële verantwoordelijkheid voor de deelstaten’, zegt de Callataÿ. ‘Maar alles splitsen, kan neerkomen op Wallonië overleveren aan links en radicaal-links, en dan krijgen we pas echt economische chaos.’
Beter zou De Wever volgens de econoom inzetten op federale maatregelen, hoe lastig ook. ‘Denk aan een werkloosheidsuitkering die na twee jaar stopt, en aan een beter pensioenbeleid, arbeidsmarktbeleid en fiscaal beleid.’
De N-VA-voorzitter zal tegenwerpen dat hij dit in de Zweedse regering zonder veel succes heeft geprobeerd, en dat de Franstalige partijen echte federale hervormingen onmogelijk maken.
‘Laat eenieder zijn eigen boontjes doppen, die redenering begrijp ik natuurlijk heel goed,’ zegt de Callataÿ. En toch zijn federale hervormingen te verkiezen, besluit hij. Want Vlaanderen heeft niks te winnen bij een arm Wallonië. ‘Wie in Tongeren of Sint-Truiden woont, zal niet gelukkig zijn als de Waalse overheid opeens de politie niet langer kan betalen.’
