‘Waarom toch, die keuze om te schakelen tussen wereldpolitiek en lokale politiek?’

We moeten de jongeren overtuigen om mee te bouwen aan de toekomst.

Eigenlijk had ik voor deze week een column klaar over Oekraïne. De ochtend nadat onze nieuwe partij in Tienen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen onverhoopt bijna een derde van de stemmen had behaald, dacht ik dat het misschien ook nuttig was om daar iets over te schrijven. Waarom toch, die keuze om te schakelen tussen wereldpolitiek en lokale politiek?

Die keuze is eigenlijk niet eens zo vreemd. De wereldpolitiek heeft me doen beseffen hoe bevoorrecht we zijn in onze regio, maar ook hoe sterk die onder druk staat. Pogingen om Europa sterker te maken aan de buitenkant, door defensie en diplomatie, lopen moeilijk omdat burgers zich niet meer betrokken voelen, verdeeld zijn en vaak ook weinig vertrouwen hebben in de politiek.

Er wordt vandaag vaak geschermd met termen als maatschappelijke veerkracht. Er is maar één manier om die te versterken. Dat is niet door rondom de samenleving een muur van militairen, diplomaten en algoritmen tegen de desinformatie op te trekken, maar door geduldig te proberen alle mensen in die samenleving opnieuw te betrekken bij de keuzes over hun toekomst.

Dat is dé grote uitdaging, die wordt bevestigd door de bijzonder lange opkomst tijdens deze verkiezingen. De indruk aan het stemlokaal was ook dat vooral jongeren thuis bleven. Iedereen die begaan is met onze veiligheid, onze veerkracht en onze waarden dient dat voor ogen te houden: als we onze toekomst willen verzekeren, moeten we vooral die jongeren opnieuw uitdagen om daaraan mee te bouwen. Dat kan vooral op het lokale niveau.

Politici horen natuurlijk bezig te zijn met grote beslissingen en strategie, maar ze horen ook vooral tussen de mensen te staan en naar hen te luisteren. En als ze soms tegen de mening van de massa ingaan, moeten ze dat respectvol, duidelijk en geduldig uit te leggen. Er bestaat voor mij een zeer groot verschil tussen een politiek van de zichtbaarheid en een politiek van de betrokkenheid. Dat laatste vereist geduld, bescheidenheid ook.

Ook geloof ik dat alle oplossingen voor grote uitdagingen beginnen met concrete verwezenlijkingen. Ik blijf een burger van de wereld, maar als je als wereldburger geniet van de schoonheid en aantrekkingskracht van verre bestemmingen, heb je ook de verdomde plicht om van je eigen woonomgeving iets moois te proberen maken. Sowieso is het mooi en nuttig om te reizen tussen de wereld en je stad.

Begon Solon van Athene zijn spreekwoordelijke burgemeesterschap niet in Egypte? Niet dat ik mezelf aan hem wil meten, maar het geeft te denken.