Het strekt tot eer om van gedachte te kunnen veranderen. Ook in de politiek.
Dit had, zo net voor de gemeenteraadsverkiezingen, een brandbrief gericht aan onze politici kunnen zijn. Want ja, het beleid laat steken vallen. En toch zal dit eindigen als een ode aan de comeback van voormalig Antwerps burgemeester Patrick Janssens (Vooruit) en de nieuwe Vlaamse minister-president, Mathias Diependaele (N-VA).
Ik weet het, columnisten horen politici niet te bezingen, maar in tijden waarin politiek journalisten al eens scherpe fileermessen trekken, is enige mildheid geen overbodige luxe.
Want wat is het een verademing om te lezen dat een voormalig toppoliticus na jaren van beraad en vertwijfeling terugkomt met een mea culpa, een toegeving. De persoon in kwestie: Janssens, in Antwerpen naar het schijnt bekend als ‘Patrick’. Meneer Janssens veranderde van gedachte: als architect van het neutraliteitsprincipe aan het loket, in de volksmond bekend het hoofddoekenverbod, stelt hij bijna twintig jaar later vast dat – ondanks eventuele goede ideologische motieven – de praktijk weerbarstiger bleek. Dat kansen op sociale mobiliteit van veel mondige jonge vrouwen in rook waren opgegaan. Dat ideologie en visie in zekere zin wel noodzakelijk zijn, maar dat je er weinig mee koopt wanneer je de wetten van het pragmatisme negeert. Want dan, zo heeft de voormalige burgemeester aan den lijve mogen ondervinden, krijg je een verdeelde stad. Een stad in conflict. Allesbehalve een gemeenschap dus, toch iets wat socialisten hoog in het vaandel dragen.
Een introductieles in het vak ‘het abc van de politiek’, gedoceerd door Janssens en Diependaele? Ik schrijf me meteen in.
Wie ook in het oog sprong met een bekentenis: onze nieuwe minister-president. In verschillende interviews kreeg hij de vraag of zijn harde economische lijn en zijn veelbesproken begrotingspolitiek van hem wel een geschikte ploegleider maakten. Waarna hij vaak zei: ‘Ik denk dat ik het kan, maar ik heb ook nog veel te leren. Dus daar maak ook ik de komende tijd werk van.’
Een teug frisse lucht, dat zijn de bekentenissen van deze twee heren. In hun eenvoud zijn hun achterliggende redeneringen veelbetekenend: het is nooit te laat om iets bij te leren, en het is zeker niet slecht om eens van gedachte te veranderen. Het Vlaamse regeerakkoord wil de lat van het onderwijs zeer hoog blijven leggen. Wel, ook in de politiek kan er nog veel geleerd worden. Een introductieles in het vak ‘het abc van de politiek’, gedoceerd door beide heren? Ik schrijf me meteen in. Misschien kan de nieuwe minister van Onderwijs voorstellen kan om dit over Vlaanderen uit te rollen?
