‘Als elke partij nu eens iemand jonger dan 25 in de top vijf van haar lijst zou zetten?’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Lang leve de jeugd voor al het engagement dat zij in onze samenleving stopt. Long live de jeugd die zich kritisch uitlaat over het gevoerde beleid. En viva de jeugd die op de vijfendertigste verjaardag van De zevende dag in een jongerendebat de politiek tot actie opriep. Staan Jani en Otto-Jan al klaar om deze generatie met open armen te ontvangen in het Griekse Syfnos?

We worden de laatste tijd om de oren geslagen met alarmerende berichten over jongeren en politiek. Zo deed Het Nieuwsblad onderzoek naar hoe de generatie twintigers denkt over verkiezingen: bijna de helft overweegt om niet te gaan stemmen. Voer voor discussie op Twitter dus, over ‘de luie generatie’ die zelfs niet meer op een zondagmorgen uit haar bed te krijgen is om een rood bolletje in te kleuren. Hoe durft ze!

Alleen: de focus ligt hier verkeerd. Niet de individuele jongere die zich terecht vragen stelt bij de politieke toestand treft schuld, wel de partijpolitiek. Het is niet de jongere die de politiek de rug heeft toegekeerd, maar wel de partijpolitiek die de samenleving in de steek laat. Omdat het maatschappelijk belang moest wijken voor het belang van de eigen partij. Peilingen bepalen het debat en niet omgekeerd.

Beleid op de lange termijn maakt plaats voor scherpe tweets. Democratie, waarin dialoog centraal staat, wordt verengd tot een monoloog op Twitter.

Hoelang is het geleden dat alle partijvoorzitters mét elkaar in debat gingen?

De politiek gaat te veel over de interne keuken, te weinig over wat er daarbuiten speelt. Er is te weinig idealisme. Te weinig visie over hoe we het onderwijs in ons land weer wereldtop kunnen maken, hoe we de kinderopvang kunnen verbeteren, hoe we onze energiebevoorrading kunnen verzekeren terwijl we de begroting gezond houden.

Daarom hebben we meer dan ooit die jongeren nodig in De zevende dag. En in de politiek. Jongeren die het heft in eigen hand nemen, die het land in een andere plooi willen leggen. Constructief als het kan, met de voeten vooruit als het moet. Visie, idealisme. Samen met de meerderheid van de politici die vaak in de luwte hard werken, maar te weinig opvallen. De wil om de wereld te veranderen. Als elke partij nu eens iemand jonger dan 25 in de top vijf van haar lijst zou zetten?

De democratie schreeuwt om zo’n injectie. Gun ze die.