Partijvoorzitters Joachim Coens (CD&V), Egbert Lachaert (Open VLD) en Georges-Louis Bouchez (MR) doen een zoveelste ultieme poging om een meerderheid te vinden. Maar wat als ze mislukken?
Iets meer dan een maand. Zoveel tijd geven de partijvoorzitters van regeringspartijen CD&V, Open VLD en MR zichzelf om hun regering-Wilmès uit te breiden tot eentje met een volwaardige meerderheid. Het voorstel van zelfbenoemde informateurs Conner Rousseau (SP.A) en Paul Magnette (PS) is afgeketst. Het idee van een minderheidsregering bestaande uit de klassieke drie politieke families is te prematuur gebleken. De relatie tussen de rooms-blauwe club en rood is verzuurder dan ooit.
In het officieel persbericht klonk het nochtans beleefd. ‘De socialistische familie had een alternatief voorgesteld. Dat heeft niet de voorkeur van de betrokken partijen’, luidde het. Maar het zit er wel degelijk bovenarms op.
In de wandelgangen wordt er zelfs gefluisterd dat Coens, Lachaert en Bouchez een ultiem rondje blufpoker spelen. ‘Wie gaat de regering in volle economische crisis naar huis durven sturen?’, klinkt het. Men verwijst naar de uitspraak van Alexander De Croo (Open VLD), die er eerder al op alludeerde door te willen gaan met de huidige minderheidsregering. Lachaert floot hem in een gesprek met Knack niet terug. ‘Ik begrijp dat Alexander zegt dat de regering niet zomaar ontslag zal nemen. Dat zou onverantwoord zijn wanneer het land volop in een sanitaire en economische crisis zit.’
In dat opzicht zou de regering-Wilmès aanblijven totdat de oppositie het aandurft om via een parlementaire manoeuvre over te gaan tot het ontslag van de regering of nieuwe verkiezingen.
Genoeg aanleiding voor critici om een uitspraak van Georges-Louis Bouchez om te draaien. Die verweet de socialisten eerder een ‘kleine staatsgreep’ te plegen door zichzelf op te werpen als informateurs. ‘Nu is het andersom’, luidt het.
Ik zou toch graag tegen 21 juli tenminste een horizon hebben om tot een coalitie te komen.
Vlaams Belang
Hoe het ook zij: de eerste grote krachtmeting staat gepland in september, wanneer premier Sophie Wilmès (MR) naar de Kamer trekt om opnieuw het vertrouwen te vragen. In elk geval houden de liberalen vast aan hun optimisme als morele plicht. Zij willen tegen de nationale feestdag een idee krijgen van de nieuwe meerderheid. In de woorden van rasechte belgicist Bouchez: ‘Ik zou toch graag tegen 21 juli tenminste een horizon hebben om tot een coalitie te komen.’
Want hoe je het ook draait of keert: de minuscule basis van 38 zetels kan niet lang houdbaar zijn. Zeker niet voor een veelomvattend relanceplan dat gratis treintickets of btw-verlagingen overstijgt. Maar de vraag blijft dezelfde als die op de avond van 26 mei 2019: wie gaat met wie in zee?
De Vlaams-nationalisten en groenen kunnen zo niet anders dan afwachten. Beide partijen zitten in een voorgeborchte waaruit ze enkel met de hulp van de rooms-blauwe formaties kunnen ontsnappen. Al lijkt er op dit moment geen sprake van een gelijk speelveld. Vooral Coens en Bouchez lonken naar de N-VA. De groenen lopen zich warm, maar hebben geen uitzicht op deelname.
De liberalen erkennen eveneens dat het plan van Rousseau en Magnette de deur heeft opengezet naar andere minderheidsconstellaties. Doelen ze op een heruitgave van de Zweedse coalitie? In elk geval is zo’n regering uiterst fragiel. Een heruitgave van de Zweedse minderheidscoalitie – zonder de socialisten – zal voor steun vooral afhankelijk zijn van het Vlaams Belang. Quasi ondenkbaar.
Onze achterban heeft de klik voor een regering met de PS zo’n zes maanden geleden gemaakt.
Zwaktebod
Bij N-VA zijn ze naar eigen zeggen meer dan ooit klaar om die historische samenwerking met de Franstalige socialisten aan te gaan. De minderheidspiste van de socialistische informateurs kwam dan ook als een verrassing. Het voorstel werd bij de N-VA gezien als een zwaktebod. ‘Onze achterban heeft de klik voor een regering met de PS zo’n zes maanden geleden gemaakt. En nu dit’, klinkt het. Daar bleef het niet bij.
Woensdagnamiddag strooide Magnette nog wat zout in de paars-gele wonde. In een opiniestuk op de websites van zakenkranten L’Echo en De Tijd droeg hij een regering met PS en N-VA voor de zoveelste maal ten grave. ‘Het programma van zo’n regering kan enkel neerkomen op de optelsom van elkaar opheffende tegenstellingen’, schrijft de PS-voorzitter.
Maar of de piste richting een paars-gele regering met de twee grootste partijen aan weerszijden van de taalgrens nu finaal dood is? In deze soap valt geen enkele plottwist meer uit te sluiten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
