Welke leerkracht heeft een blijvende impact op u gehad?

Welke juf of meester zult u nooit meer vergeten? Wie heeft voor u echt het verschil gemaakt op school? Welke leerkracht heeft u het zelfvertrouwen gegeven om uw eigen weg te gaan? We vroegen het aan de lezers van Knack.

‘Met meneer Vandecauter ging deze rusteloze ADHD’er nooit in de clinch’

‘De leraar die ik oprecht in de bloemen wil zetten, is Godfried Vandecauter, bijgenaamd Cesar. Hij doceerde Latijn, geschiedenis en esthetica in mijn laatste twee humaniorajaren (die werden toen nog poësis en retorica genoemd) aan het eind van de jaren zestig. Hij was de enige leraar in mijn twaalfjarige schoolcarrière met wie deze rusteloze en impulsieve ADHD‘er (toentertijd bestond die naam, laat staan die diagnose nog niet en dus was ik gewoon een “ambetant menneke“) nooit in de clinch ging, tijdens wiens lessen ik luisterde, noteerde en echt genoot. Dankzij hem begon ik kennis en kennisoverdracht op zichzelf de moeite waard te vinden, en ben ik later ook zelf een soort onderwijzer geworden.’ (Emeritus professor Paul Van Orshoven)

‘Hij moedigde ons aan om kritisch te denken en initiatief te nemen’

‘Mark Tassier, mijn leerkracht Latijn aan het Sint-Norbertusinstituut in hartje Antwerpen, was geen typische klassieke filoloog. Hij beloofde ons dat de focus in de derde graad niet meer op grammatica zou liggen, maar dat we eeuwenoude gedichten zouden lezen over de belangrijke dingen van het leven, zoals haat en liefde, en dat klassieke filosofen ons opnieuw of nog meer aan het denken zouden zetten.

‘Hij inspireerde ons, in zijn gebreide gilet dat vaker fout dan juist was dichtgeknoopt. Hij moedigde ons aan om kritisch te denken en initiatief te nemen. Op een keer moest hij ons als klastitularis terechtwijzen omdat we hadden gespijbeld om bij het justitiepaleis te kunnen deelnemen aan een zitstaking tegen het spaghetti-arrest. Maar hij greep die kans om ons te prijzen voor ons kritisch denken en omdat we het lef hadden gehad om onze stem te laten gelden.

‘Hoewel hij ons had overtuigd om Latijn bij hem te blijven volgen, vertrok hij nog voor we waren afgestudeerd. Hij volgde een nieuwe roeping om les te geven aan gedetineerden. Ik ben er zeker van dat hij ook daar het verschil gemaakt heeft.’ (Rozemarijn Maris)

‘Door meneer Reynaert heb ik zelf ook een grote passie voor mijn vak’

‘Ik las de oproep en meteen zat ik weer op de schoolbanken in het college van Menen. Meneer Reynaert gaf ons daar Nederlands. Hij bracht ons vooral liefde voor de literatuur bij en hij leerde ons om authentiek te zijn en af te wijken van hoe het moest. Raar toch: een groep pubers die uitkeek naar de lessen Nederlands. Ordeproblemen had hij nooit, want hij had ons gewoon mee.

‘Meneer Reynaert is al enkele jaren overleden, maar voor mij blijft hij een grote inspirator. Hij wou met ons een weg afleggen en stond niet boven ons. Hij ging met ons op pad. Ondertussen geef ik zelf al 22 jaar les. Meneer Reynaert blijft een voorbeeld voor mij. Hij leerde mij om passie hebben voor mij vak, mijn voorbereiding los te laten en er te zijn voor de leerlingen. Daarom: merci, meneer Reynaert.’ (Isabel Steverlynck)

‘Door mevrouw Polfliet begon ik weer in mezelf te geloven’

‘Ik ben 52 jaar en heb al bijna 20 jaar een eigen vertaalbureau. Twee jaar geleden ben ik deeltijds in het onderwijs gestapt omdat er in de school van mijn puberzoon te weinig taalleerkrachten waren. Ik geef nu Nederlands en Engels.

‘De leerkracht die mij inspireerde voor mijn verdere leven was Martine Polfliet. Zij was in de jaren tachtig mijn leerkracht Latijn in het Lorette Instituut in Mechelen. Mijn tijd in de lagere school was moeizaam verlopen. Gepest worden doet iets met je zelfvertrouwen. Maar door mevrouw Polfliet leerde ik weer in mezelf te geloven. Latijn studeren was voor mij een openbaring. Ik kón dat. Ik was er zelfs erg goed in. Daarom probeer ik mijn leerlingen nu ook dat zelfvertrouwen te geven om een taal te kunnen studeren. Bij sommigen komt dat binnen. Bij anderen niet. Dat is nu eenmaal het leven.’ (Yvette Deschrynmakers)

‘Ze omhelsde me omdat ik eindelijk was geslaagd’

‘Het is een klein mirakel dat ik mijn middelbare school in zes jaar heb afgemaakt. Ik ben afgezwaaid met drie jaarbuizen: wiskunde, fysica en chemie. Toch wil ik het hier over mijn lerares wiskunde hebben: mevrouw Lea Ceyssens. Ze was een schat van een mens. Wanneer ze me iets wiskundigs voor de duizendste keer met handen en voeten had uitgelegd, aarzelde ze niet om het nóg een keer te herhalen.

‘Haar sociale vaardigheden waren soms wat apart, maar ze had mensen goed in de smiezen. Ze besefte volgens mij donders goed hoe wij allemaal in elkaar zaten. Ze bleek ook over een fenomenaal geheugen voor cijfers te beschikken. Volgens het jaarboek kende ze de geboortedata van al haar collega’s én hun kinderen uit het hoofd.

‘In de drie laatste jaren van de middelbare school had ik les van haar. Van de zeven of acht examens die ik voor wiskunde aflegde, was ik maar voor één geslaagd. Dat was in het tweede trimester van het laatste jaar. Mevrouw Ceyssens is me toen dolenthousiast komen omhelzen. “Je bent geslaagd! Je bent geslaagd!” kraaide ze uitgelaten. Toen ik mijn examen van het derde trimester oningevuld afgaf, veroordeelde ze me daar niet voor. “Ik weet dat je het niet kunt”, zei ze met een tedere blik.’  (Sander De Gregorio)

‘Die ene leerkracht had altijd tijd voor ons’

‘Mevrouw Brems-Cambré kwam altijd heel welgezind de klas binnen. Ik herinner me dat ze ook altijd mooi gekleed was en lekker rook – wij herkenden onze leerkrachten aan hun geur. Maar vooral: ze had altijd tijd voor ons. Het is wellicht geen toeval dat ikzelf, als gecertificeerde coach, docent en leerkracht, het zo belangrijk vind om aandacht te geven, te luisteren en vragen te stellen.  Nu ik zelf lesgeef, geniet ik ook zo van de wijsheid en humor van mijn leerlingen.’ (Ilse Van Wijnendaele)