‘Waarom ik donderdag voor het eerst in meer dan 10 jaar zal staken’

‘Ja, één dag van de 365 staken raakt onze kinderen en ouders, en onszelf. Maar deze maatregelen gaan de andere 364 dagen élke dag ouders, kinderen en werkende mensen raken’, schrijft leerkracht Katrien Heleu, die vandaag deelneemt aan de onderwijsstaking. ‘Als we nu niet van ons laten horen, wanneer dan wel?’

Het is fruitpauze, 11u in ’t Speelscholeke in Deurne. Enkele leerkrachten komen zoals elke dag samen, kleuters hangen mee rond de tafel en de oudere kinderen spelen in de tuin. De geur van koffie met speels gejoel op de achtergrond. In onze school werken we dagelijks aan een rechtvaardige en positieve samenleving, samen met kinderen en ouders. Deze donderdag niet. Donderdag 13 februari 2025 zijn we er niet voor onze kinderen.

Laat me even één zaak heel duidelijk stellen: net als mijn collega’s doe ik mijn job graag en met veel toewijding. En dat moet ook wel, want anders hou je het niet vol. Net als zoveel andere leerkrachten, viel dit schooljaar ook een van mijn collega’s uit. Onze coördinator zoekt en zoekt, maar vindt geen vervanging. Dus geeft iedereen (nog) wat meer van zichzelf, collega’s draaien extra uren, bovenop de 2 uur die ze sowieso al gratis doen. De coördinator valt in, en ook de ouders tonen heel veel engagement. Want iedereen wil het beste voor de kinderen. Maar de boog staat erg gespannen, er moet niet veel gebeuren of er knapt iets bij een volgende collega.

Enter: Arizona. Onbegrip, ongeloof, onzekerheid. 15 leerkrachten rond de tafel. Het gesprek laait op, we voelen ons allemaal aangesproken door de plannen van de nieuwe regering. De noodkreten die wij al zo lang uitsturen worden niet gehoord. En wat wordt er wel beslist? Dat wij allemaal langer moeten werken, voor een lager pensioen.

Ik ben zelf een dertiger, mijn pensioen lijkt nog heel ver af. Toch is het net mijn generatie die de maatregelen van de regering het hardste zal voelen. Mijn mama, die zelf in het onderwijs staat, verzekerde me toen ik startte: “het is hard werken, maar gelukkig heb je het vooruitzicht van een deftig pensioen”. Arizona wil de pensioenen voor leerkrachten met 20% verlagen. Ik zou honderden euro’s per maand verliezen. Is dat de manier waarop ze leerkrachten willen belonen? Is dat het respect voor ons werk? Waar vinden wij nog opgeleide en gemotiveerde leerkrachten als onze loopbanen steeds onaantrekkelijker worden? En waar blijven die extra handen in de klassen?

Voor ons is de kern van ons beroep niet kinderen opvoeden, wel begeleiden om hun plaats te vinden in de maatschappij, hen te laten groeien en leerkansen aanbieden in een veilige omgeving.  Enter ook: nog meer vragen over Arizona.

Zal er in de toekomst nog ruimte en vrijheid zijn om onderwijs vorm te geven zoals wij dat belangrijk vinden als methodeschool?

Hoe gaan we onze kinderen uitleggen waarom onze regering investeert in wapens, bewapende drones en gevechtsvliegtuigen om vrede te verkrijgen?

Hoe zullen wij, met besparing in cruciale openbare diensten (zoals openbaar vervoer; welzijn en lokale besturen) nog gelijk en toegankelijk onderwijs voor al onze kinderen kunnen aanbieden?

Eén van onze zesdeklassers trok met steun van al zijn schoolgenoten naar de klimaattop in Bakoe, hoe gaan wij hem en al onze andere leerlingen dit gebrek aan klimaatbeleid verantwoorden?

Bij ons krijgt elke ouder een eigen sleutel van de school, een teken van vertrouwen maar ook van ‘wees welkom in onze thuis’. Hoe gaan we al die kinderen en hun ouders welkom heten op onze school, onze thuis, in een land met het zelfverklaarde strengste migratiebeleid ooit?

Deze donderdag zijn we niet op school. We staken. Voor het eerst in meer dan 10 jaar. Voor het eerst sinds ik in ‘t Speelscholeke werk. We staken met al onze begeleiders, samen met andere scholen en samen met tienduizenden anderen mensen komen we op straat in Brussel.

Ja, we zijn donderdag niet op school. En toch zijn we er wel voor onze kinderen, we zijn er voor de hele samenleving. Ja, één dag van de 365 staken raakt onze kinderen en ouders, en onszelf. Maar deze maatregelen gaan de andere 364 dagen élke dag ouders, kinderen en werkende mensen raken. Als we nu niet van ons laten horen, wanneer dan wel?

Katrien Heleu is Leerkracht vijfde leerjaar basisschool ’t Speelscholeke.