Waarover is schrijfster Lara Taveirne van gedachte veranderd? ‘Ik was doodongelukkig omdat ik niet beter wist of leerkracht was een synoniem voor mislukkeling. Maar ik ben erachter gekomen dat het een wondermooi beroep is.’
In de rubriek Durf Twijfelen vraagt Knack elke week naar de twijfels van bekende mensen.
‘Toen ik drie jaar geleden berooid ging aankloppen bij een kunstacademie met de vraag of ze geen lesopdracht voor me hadden, mocht ik er meteen beginnen’, zegt Lara Taveirne. ‘Ik was opgelucht en doodongelukkig tegelijk. Opgelucht, omdat er eindelijk een oplossing was voor mijn geldzorgen – schrijven bleek een dure hobby, doodongelukkig omdat ik niet beter wist of leerkracht was een synoniem voor mislukkeling. Dat beeld komt voort uit hoe we als maatschappij naar leerkrachten kijken. Het zijn die mensen met te veel vakantie, de soort die weinig bevlogen door de cursus bladert en mompelend hun vijftig minuutjes volpraat. Het negatieve beeld had ook te maken met mijn eigen ervaringen op de middelbare school, waar ik me nooit gezien heb gevoeld, laat staan begrepen. Laatst stond er een oud-leerkracht aan mijn signeertafel en ze bleef maar herhalen hoe vreemd ik als jongere wel was. Met een zekere spot had ze het over mijn torenhoge kapsels, mijn indringende opstellen, mijn vurige meningen. Ze leek me te verwijten dat ik een kind van zeventien was, in de knoop en op de dool. Maar zij was de volwassen vrouw met een daartoe geschikt bevonden pedagogisch diploma. Is het dan niet erg dat ze er in die zes jaar tijd niet één keer aan heeft gedacht om aan me te vragen: “Zoetje, gaat het wel?”‘
Als schrijver is twijfel ook altijd mijn belangrijkste drijfveer geweest.
Vandaag combineert u het schrijverschap met het lesgeven op drie scholen. Naast leerkracht theater, doceert u het vak schrijven aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. ’t Kan verkeren.
TAVEIRNE:Ik ben het onderwijs niet in gestapt met grote ambities of een Dead Poets Society-ideaal. Het enige waaraan ik kon denken was dat ik een gefaalde schrijver was, want ik kon er niet van leven. Dat ik de eerste weken vol zelfmedelijden naar school fietste, daar schaam ik me nu voor, want ik ben erachter gekomen dat het een wondermooi beroep is. Het is verrijkend, ik krijg er energie van en eerlijk: ik zie die jongeren graag. Laatst kreeg ik het advies van iemand die al heel lang voor de klas staat, die zei: “Je moet afstand houden van je leerlingen, Lara, anders kun je het niet volhouden.” Daar schrok ik van. Maar misschien is het volhouden niet mijn ambitie. De dingen krijgen voor mij pas zin als ik er helemaal voluit voor ga.
Wat me het gelukkigst maakt? Wanneer ze me vragen of ze een boek of film mogen lenen waarover ik heb verteld. Of wanneer ze me meevragen naar de tweedehandswinkel, waar ze me kledingadvies geven en ik buitenkom met een rare eighties-jas aan. Maar het allermooiste is wanneer ze na de les op het trapje voor mijn klas blijven hangen om te vertellen dat het niet lukt in de liefde. Dan weet ik: ik laat me niets meer wijsmaken, dit is een belangrijk beroep.
Twijfelt u vaak?
TAVEIRNE: Of ik een goeie leerkracht ben, daar twijfel ik over, en die twijfel is goed. Als schrijver is twijfel ook altijd mijn belangrijkste drijfveer geweest. Door de twijfel zie ik mezelf niet als de grote leermeester van mijn leerlingen. Daardoor ontstaat er een openheid die ervoor zorgt dat ze bereid zijn om kennis van me aan te nemen.
Durf Twijfelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
