Onvergetelijke leerkrachten: de allermooiste verhalen van onze lezers

Welke leerkracht zult u nooit vergeten? Wie heeft u echt geïnspireerd of op weg geholpen? We vroegen het aan de lezers van Knack.

Net voor de kerstvakantie schreef Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag over Herman Joseph, de voormalige leerkracht Engels door wie ze destijds is beginnen te schrijven. ‘In deze tijden van vertwijfeling, toenemende zorgnoden en immense mentale druk kunnen leerkrachten meer dan ooit een positieve impact hebben op de toekomst van hun leerlingen. Als dat geen argument is om mensen warm te maken voor het lerarenberoep, weet ik het ook niet meer’, schreef ze.

‘Misschien moeten we het komende jaar maar massaal onze verhalen delen over die ene leerkracht die we nooit meer zullen vergeten.’ De voorbije weken gingen heel wat lezers op die oproep in. Sommigen zijn pas van school af, anderen denken terug aan een leerkracht van wie ze tientallen jaren geleden les kregen. Hieronder leest u de mooiste getuigenissen.

‘Ik hoop zo dat de nabestaanden van juf Ben dit lezen’

‘In de jaren tachtig was ik een heel teruggetrokken, stille en verlegen kleuter. Omdat onze kleuterjuf lange tijd afwezig was, kregen we een vervangster. Juf Ben was heel jong – ik denk dat ze net was afgestudeerd. Ik vond haar fantastisch, want ze zág mij. Ze was echt, lief en grappig. Je voelde haar passie voor haar kleuters. Ze liet ons van alles ontdekken en ze bracht altijd leuke dingen mee naar de klas. Echt een warme leerkracht. Later, in het lager en secundair onderwijs, miste ik vaak warmte,’ ruimte en vertrouwen. Jezelf mogen zijn is een must om te kunnen leren. 

‘Ondertussen ben ik zelf een juf. Toen ik mijn eigen klasje kreeg, wou ik juf Ben laten weten dat ik haar in gedachten had. Zelfs als volwassene wou ik een juf zijn zoals zij. Vol warmte, echtheid en aanvaarding. Ik heb het haar echter nooit kunnen zeggen, want Ben Spillebeen is veel te jong overleden. Ik zou zo graag aan haar familie en vrienden laten weten dat ze me nooit heeft losgelaten. Ik ben een betere juf dankzij juf Ben.’  (Veerle Neyrinck)

‘Op mijn 74e denk ik nog altijd met respect en genegenheid aan jou terug’ 

‘Sinds ik het zesde leerjaar van het Gentse Sint-Lievenscollege heb verlaten, heb ik jou nooit meer teruggezien. Dat is ondertussen meer dan zestig jaar geleden. Je had ons op het hart gedrukt dat we nu grote jongens waren, klaar voor de toekomst. Je deed er alles aan om ons ervan te overtuigden dat we ons best moesten doen. Voor onze ouders, die zo goed voor ons zorgden. Voor onze grootouders, die verlangden dat we in een wereld zonder oorlog onze dromen konden waarmaken. Voor God en Jezus, die ons zouden steunen in én belonen voor al het goede dat we voor de wereld zouden verwezenlijken. Die woorden zijn in mijn hoofd blijven hangen. Het was mij vanaf die dag overduidelijk dat ik jouw voetsporen zou volgen. Ik heb toen tegen mijn moeder gezegd: “Ik wil meester Lefebure worden.”

‘Je was een échte schoolmeester, die (zeer) streng maar rechtvaardig kinderen het juiste pad toonde en hen kennis en kundigheid meegaf. Van jou heb ik geleerd wat schoonschrift kan betekenen voor je zelfbeeld en wat een aangenaam leesgevoel een mooie bladspiegel kan geven.

‘Je was voor mij een voorbeeld, als leerkracht maar ook als mens. Je wist dat ik een kind was van een gescheiden moeder. Geen evidentie in die tijd, zeker niet in een streng katholiek college. Maar achter je strenge uiterlijk, zakelijke woorden en katholieke plichten zaten er toch begrip en warmte. Zelfs een voelbare vorm van waardering die je echter nooit mocht of kon uitspreken. De kerk had geen erbarmen voor “losgeslagen vrouwen”.

‘Ik heb mij altijd goed en veilig gevoeld bij jou. Ik weet dat jij een boontje voor mij had omdat ik steeds een primus was (en nog ben) in schoonschrift. Waar anderen een strenge terechtwijzing kregen, was voor mij blijkbaar een vermanend schouderklopje voldoende. Jouw manier van handelen heeft mij structuur geboden. Ondanks de goede moederlijke zorgen was dat de extra veiligheid die mij in mijn kindertijd de nodige rust gaf. Ik word straks 74 en ik denk nog steeds met volle respect en diepe genegenheid aan jou terug. Bedankt voor alles, meester Lefebure.’ (Roland Van Hoorebeke)

‘Die ene toets met dat grote compliment zal ik altijd bewaren’

‘Mevrouw Goegebeur was mijn leerkracht Engels in het vierde middelbaar. In die tijd zat ik op persoonlijk vlak een beetje op een dieptepunt. Van nature een onzekere introvert, had ik ook weinig zelfvertrouwen. Bovendien had ik amper vrienden om de tijd mee te doden. Aan intelligentie ontbrak het me volgens mij niet, maar in studeren was ik geen kei. Ik was gewoon niet gemotiveerd, en ik werd ook gepest.

‘Maar één kleine daad van mevrouw Goegebeur uit die periode ben ik nooit vergeten. Eerder die dag had ik een barslechte wiskundetoets teruggekregen. De leerkracht had daar veel misbaar om gemaakt en het leek zelfs alsof ze de venijnige opmerkingen van mijn medeleerlingen in stilte aanmoedigde. Toen ik later die dag een toets Engels zou terugkrijgen, was ik dan ook doodsbang. Mevrouw Goegebeur ging de klas rond om de toetsen terug te geven en bleef toen naast mij staan. Ze keek me indringend aan, nam mijn toets van de stapel en legde die heel langzaam op mijn bureau. Rondom mij zwol het geroezemoes aan. Toen boog mevrouw Goegebeur zich naar me toe en zei luid genoeg zodat de hele klas het kon horen: “Dit was echt héél erg goed, Kasper. Hier mag je trots op zijn.”

‘Mijn klasgenoten begrepen het niet: die grote nietsnut had het grootste compliment ooit gekregen van een leerkracht die daar helemaal niet om bekendstond. Maar het belangrijkste was wat er op de achterkant van de toets naast een essayvraag stond geschreven: “You are an excellent writer. Call me when you have become a professional writer.” Die toets ligt nu in de boekenkast op mijn studentenkot. Met de achterkant naar boven.’ (Kasper Nollet)

‘Mijn leerkracht Engels heeft me geleerd om mensen niet te snel te beoordelen’

 ‘In de jaren zeventig zat ik op school in het Antwerps atheneum. Mijn favoriete leraar was meneer Meeuwis, die Engels gaf. Ik zat altijd op de eerste rij zodat ik zijn lessen nog enigszins kon volgen, want de rest van de klas gedroeg zich als een varken. De hele tijd werd er geroepen, gelachen en gebabbeld. Meneer Meeuwis was te zachtaardig om tucht te houden. Daardoor gaf hij eigenlijk alleen les voor zijn sympathisanten op de eerste rijen. Wat moet die arme man hebben afgezien.

‘Dat ging zo door tot na de examens in juni. In afwachting van ons rapport moesten we nog een week op school aanwezig zijn, maar er werd geen les meer gegeven. Bij sommige leraren moesten we ons maar wat bezighouden. Resultaat: herrie. Anderen probeerden een spelletje of een quiz: herrie. Maar meneer Meeuwwis zei: “Ik zal wat voorlezen uit Macbeth.”  Onder grote hilariteit begon hij eraan, maar al na een minuut keerde de stemming. We begrepen er natuurlijk niet veel van, maar hij bracht het zo mooi, zo indrukwekkend… Ik merkte dat hij hele bladzijden uit het hoofd kende.

‘Toen de bel ging, schuifelden we zwijgend naar buiten. Platgeslagen. Misschien zelfs een beetje beschaamd. Meneer Meeuwis heeft mij – en hopelijk een paar medeleerlingen – geleerd om mensen niet te snel te beoordelen.’ (Peter Danckers)