‘Ondersteun scholen bij het toegankelijk maken van hun infrastructuur’

‘Mijn zoon, en alle kinderen zoals hij, verdienen het om zonder onnodige obstakels deel te nemen aan een passende opleiding, dicht bij huis’, schrijft Sabine Verbiest. Ze vraagt in een open brief aan minister van Onderwijs Zuhal Demir om meer in te zetten op de toegankelijkheid van schoolgebouwen.

Geachte mevrouw Demir,

Ik schrijf u als bezorgde ouder van mijn zoon Ruïz, een jongen met een fysieke beperking die gebaat is bij opleidingsvorm 3, type 4 binnen het buitengewoon secundair onderwijs (BuSO). Helaas stuiten wij op een onbegrijpelijke en schrijnende realiteit: hoewel deze scholen op papier als “type 4” geclassificeerd zijn, zijn ze in de praktijk vaak niet toegankelijk voor rolstoelgebruikers. Dit ondanks de subsidies die voor toegankelijkheid worden voorzien.

In onze regio, het Leuvense, zijn er geen BuSO-scholen met opleidingsvorm 3, type 4 die Ruïz zonder hindernissen kan betreden. Dit is niet enkel een gemiste kans voor mijn zoon, maar voor zoveel andere kinderen die afhankelijk zijn van een toegankelijk onderwijs.

Recent probeerde Ruïz een internaat uit, op maar liefst 70 km afstand, omdat er geen geschikte scholen in onze buurt zijn. Hoewel hij er zijn best deed, kon de afstand en de emotionele impact van het gescheiden zijn van zijn thuisomgeving niet worden genegeerd. Dit kan en mag toch niet de enige optie zijn?

Ik wil hiermee een dringende oproep doen:

               1.           Breng transparantie in de besteding van subsidies voor toegankelijkheid. Het is belangrijk dat subsidies voor toegankelijkheid ook daadwerkelijk leiden tot fysieke aanpassingen, zoals liften, brede gangen en aangepaste toiletten. Hoe kan het anders dat scholen “type 4” genoemd worden, maar niet voldoen aan de noden van deze doelgroep?

               2.           Ondersteun scholen bij het toegankelijk maken van hun infrastructuur. Wij hebben ervaren dat sommige scholen bereidwillig zijn om aanpassingen door te voeren, maar vaak niet de middelen of kennis hebben om dit te realiseren. Een gerichte ondersteuning vanuit de overheid zou hier een wereld van verschil kunnen maken.

Ik spreek niet alleen als ouder, maar namens alle kinderen met een fysieke beperking en hun families, die dagelijks geconfronteerd worden met een ontoegankelijk onderwijssysteem. Onderwijs moet een recht zijn, geen privilege. Mijn zoon, en alle kinderen zoals hij, verdienen het om zonder onnodige obstakels deel te nemen aan een passende opleiding, dicht bij huis.

Ik hoop dat u mijn oproep ter harte neemt en dat we samen kunnen werken aan een onderwijslandschap waarin elk kind, ongeacht zijn of haar beperking, volwaardig kan participeren.

Graag hoor ik van u welke stappen de overheid kan en wil ondernemen om deze situatie aan te pakken.

Met vriendelijke groet,

Sabine Verbiest