‘Lerarentekort? Stuur ons jouw verhalen over die ene leerkracht die je nooit meer zal vergeten’

‘Laten we komend jaar massaal getuigenissen delen over die ene leerkracht die je nooit zal vergeten’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag. ‘Een betere manier om mensen warm te maken voor een baan in het onderwijs is er niet.’

Op een koude zondagochtend begin december ging ik spreken in de bibliotheek van Kortemark. Ik was nog niet goed en wel aan mijn uitleg begonnen of ik werd al afgeleid door een gekend gezicht in het publiek. Een zeventiger met baard en bril keek me geamuseerd aan. Hoewel ik hem meer dan dertig jaar niet meer had gezien, herkende ik hem meteen: meneer Joseph, mijn leraar Engels uit het vijfde middelbaar.

Zo gek is dat niet. Herman Joseph is de leerkracht die tijdens al mijn jaren op de schoolbanken het verschil maakte. Ik vond hem al boeiend omdat hij naast de schooluren romans schreef, maar veel ingrijpender was dat hij me écht zag. Mij, een onzekere tiener die alleen maar wou lezen en schrijven. Stiekem droomde ik al van een leven als journaliste, maar dat leek me te hoog gegrepen voor iemand zoals ik. Tot meneer Joseph me aan het begin van het zesde jaar een exemplaar van zijn nieuwe roman Poging tot schilderij cadeau deed. ‘Voor Ann, van wie ik de intocht in het schrijversleven denk aan te voelen’, had hij op de eerste bladzijde geschreven. Ik denk niet dat mijn zelfvertrouwen sindsdien ooit nog zo’n boost heeft gekregen.

Alleen had ik geen idee wat een mens moest doen om journalist of schrijver te worden. In mijn familie was nog niemand naar de universiteit gegaan en helemaal aan het begin van de jaren negentig kon je niet snel even op het internet opzoeken welke studierichtingen er zoal bestonden. Weer was het meneer Joseph die me in de juiste richting wees. ‘Germaanse filologie: dát zou iets voor jou zijn’, zei hij tijdens een oudercontact. Mijn moeder en ik hadden daar nog nooit van gehoord. Dus vulde ik zo’n voorgedrukte kaart in waarmee je bij universiteiten informatiebundels kon opvragen, trok ik met de trein naar het verre Gent voor een infodag en schreef ik me er een paar maanden later in voor de eerste kandidatuur Germaanse filologie.

Had meneer Joseph mijn pad niet gekruist, dan waren jullie deze column nu wellicht niet aan het lezen. Geen idee waar ik dan was terechtgekomen, maar vast niet op de redactie van Knack. Net zoals jullie vandaag misschien met andere dingen bezig zouden zijn zonder die ene leerkracht die lang geleden het verschil maakte. Omdat hij of zij in je geloofde, talenten in je ontwaarde die niemand anders zag, je zelfvertrouwen aanwakkerde of je aanmoedigde om je dromen waar te maken. Velen onder ons hadden een meneer Joseph, en dat geldt ook voor de kinderen en jongeren die vandaag schoollopen.

In deze tijden van vertwijfeling, toenemende zorgnoden en immense mentale druk kunnen leerkrachten meer dan ooit een positieve impact hebben op de toekomst van hun leerlingen. Als dat geen argument is om mensen warm te maken voor het lerarenberoep, weet ik het ook niet meer. Misschien moeten we het komende jaar maar massaal onze verhalen delen over die ene leerkracht die we nooit meer zullen vergeten.

Weet je wat? Laten we daar meteen mee beginnen. Al jullie getuigenissen over leerkrachten die je leven in de juiste plooi hebben helpen leggen, zijn meer dan welkom op onderwijs@knack.be.

Na mijn lezing in de bibliotheek van Kortemark ben ik natuurlijk op meneer Joseph afgestapt. Toen ik hem vertelde dat ik door hem Germaanse was gaan studeren en daarna journaliste was geworden, bleek hij dat heel goed te beseffen. ‘Daar ben ik best een beetje trots op’, zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht.

Dus deed ik het enige wat ik op dat moment kon doen. Ik nam een exemplaar van mijn laatste boek en schreef er iets in voor de man zonder wie ik het misschien wel nooit had geschreven.