De Leraarskamer van Knack: ‘Die ene leerling had nog nooit van de Tweede Wereldoorlog gehoord’

Veel mensen herinneren zich nog altijd die ene leraar die voor hen het verschil heeft gemaakt, en dat blijkt ook omgekeerd zo te zijn. We vroegen de leden van de Leraarskamer van Knack welke leerling ze nooit zullen vergeten.

Carolien De Schrijver (leerkracht basisonderwijs): In mijn klas zat eens een meisje met geheugenproblemen. Ze had heel veel herhaling nodig om iets nieuws te leren. Dat was echt moeilijk, want ze vergat de hele tijd waar alle spullen in de klas lagen, wat ze moest doen, met wie ze moest samenwerken. Dus zochten we naar allerlei manieren om haar te helpen. Uiteindelijk is ze, na een extra jaar in de lagere school, naar het secundair onderwijs gegaan en nu gaat het goed met haar. Het is dus allemaal niet voor niets geweest.

Karo Voets (leerkracht Frans): Ik denk spontaan aan Marian, een heel creatief meisje aan wie ik Frans gaf in het vierde en later ook nog in het zesde jaar. Tijdens de lockdown speelde ze een lied na waar ze ook tekeningen bij maakte. Ik heb haar toen aangeraden om aan een tekenwedstrijd mee te doen en daarbij heeft ze een prijs gewonnen. Ondertussen zit ze in het hoger onderwijs, maar we hebben nog altijd contact. Ze wil zelfs eens komen babysitten voor mijn dochtertje.

Veerle Roelandt (leerkracht kleuteronderwijs): Zo’n tien jaar geleden zat er een kleuter in mijn klas die geen grenzen kende. Hij had een ontwikkelingsachterstand en zijn thuissituatie was niet ideaal. Hij wist niet hoe hij een schaar moest vastnemen, at een banaan met de schil op en had geen idee waar een toilet voor diende. Hij eiste al mijn aandacht op terwijl er nog 23 andere kleuters in mijn klas zaten. Dat was amper houdbaar. We schakelden alle mogelijk hulp in om hem en zijn ouders te helpen, maar toen verdween hij van de ene dag op de andere. Blijkbaar was hij bij zijn vader gaan wonen. Het autootje dat hij in de klas was vergeten, heb ik mee naar huis genomen. Ik heb het nog altijd.

Selwin Maginet (leerkracht wiskunde en STEAM): Ik herinner me nog goed de leerling die naar me toe kwam omdat hij zelfmoordgedachten had. Hij had er nog met geen enkele andere volwassene over gepraat. Het verbaasde me eigenlijk dat hij net mij, zijn leraar wiskunde, de aanspreekbaarste en betrouwbaarste persoon vond om bij aan te kloppen. Ik heb toen heel veel naar hem geluisterd, want dat is in zo’n geval heel belangrijk. Samen hebben we ook hulp gezocht.

Siham eindigde als de beste leerling van de klas en ging naar het middelbaar. Een jaar later was ze er niet meer.

Zahia Ghamrane (leerkracht zesde leerjaar)

Johan Van Holderbeke (leerkracht buitengewoon secundair onderwijs): Er zijn zoveel leerlingen die ik nooit zal vergeten! Zoals het meisje dat pas in het vijfde jaar bij ons op school kwam en mij als vertrouwensleerkracht koos. Het volgende jaar kreeg ze het moeilijk. Ze twijfelde over haar toekomst en vroeg zich af wat ze nog op school deed. We hebben daar veel intense gesprekken over gehad, maar uiteindelijk is ze toch van school gegaan. Het was de bedoeling dat we elkaar nog zouden terugzien voor een laatste gesprek. Jammer genoeg brak ik mijn been en kon die afspraak niet doorgaan. Ondertussen heb ik vernomen dat ze het goed stelt en dat maakt me echt blij.

Zahia Ghamrane (leerkracht zesde leerjaar): Ik denk nog altijd aan Siham, het meisje met de hemelsblauwe kijkers. Sterk en koppig was ze, net als ik. Toen ze plots pijn kreeg aan haar knie, zei ik haar dat ze dat thuis moest vertellen. Het bleek botkanker te zijn. Mijn collega en ik deden voor haar wat we konden. Als leerkrachten kregen we weinig tot geen psychologische ondersteuning, maar we huilden uit bij elkaar en trokken ons aan elkaar op. Siham eindigde als de beste leerling van de klas en ging daarna naar het middelbaar. Een jaar later was ze er niet meer. Ik zie haar nog altijd voor me, met die helderblauwe ogen die klaar waren om de wereld te ontdekken.

Saskia Boelens (leerkracht geschiedenis): Zo’n twintig jaar geleden kwam een Iraanse vluchteling bij ons in de richting audiovisuele vorming terecht. In één jaar tijd leerde hij Nederlands en blonk hij uit in de algemene vakken. Maar door zijn Perzische achtergrond was geschiedenis voor hem erg confronterend. Zo had hij nog nooit van de Tweede Wereldoorlog of de Jodenvervolging gehoord. Hoewel hij geen verblijfspapieren had en eigenlijk niet naar het buitenland mocht, heb ik er toch voor kunnen zorgen dat hij onder mijn voogdij met de klas mee kon naar Auschwitz. Later heb ik ook nog aanbevelingsbrieven geschreven voor zijn regularisatie. Vorig jaar, toen ik het onthaal verzorgde bij een kooroptreden op school, stond hij plots samen met zijn vrouw voor mijn neus. ‘Lieverd, dit is Saskia, mijn allereerste echte leerkracht geschiedenis en een vriendin van mijn geschiedenis’, zei hij. Hem vergeet ik nooit.

Saskia Van Lanckere (leerkracht maatschappelijke vorming en STEM): Doordat ik nog maar vijf jaar lesgeef, kan ik me al mijn leerlingen nog goed herinneren. Ik beschouw het als een eer als een van hen op straat of in een restaurant naar me toekomt om even gedag te zeggen. Voor mij is dat het bewijs dat ze vinden dat ik mijn best heb gedaan.

Aileen Debusscher (leerkracht Nederlands en geschiedenis): De allereerste leerlingen die bij mij in het eerste jaar zaten, volgen nu les in het laatste jaar. Als ik ze in de gang tegenkom, spreken ze me vaak aan. ‘Weet je nog die uitstap, mevrouw?’ zeggen ze dan. Vaak vragen ze me ook of ik hen niet vergeten ben en of de eerstejaars van nu slimmer of braver zijn dan zij. Dan ga ik altijd weer glimlachend de trap af.

Trudo Herman (leerkracht vierde leerjaar): Ik ben trots op ál mijn oud-leerlingen. Of ze nu ruimtevaarder, metselaar, burgemeester, verkoper, spoedarts, tuinaanlegger of uitbater van een pitabar zijn geworden. We hebben ze allemaal nodig en geen schot, kloof of waterval heeft ze tegengehouden om te schitteren in wat ze doen.