Het is misschien wat flauw van mij om er pas over te beginnen nu de partij royaal onder de 20 procent is gezakt, maar ik maak mij al jaren zorgen om de N-VA. De alarmbel ging voor het eerst af twee jaar na de verkiezingen van 2019. Theo Francken gaf een uitgebreid interview in Humo waarin hij, onder meer, vertelde over zijn leven in de oppositie. Dat was aanzienlijk rustiger dan toen hij staatssecretaris was, en dat beviel Francken wel. ‘Ik hoef niet meer elke dag in de gazet te staan’, zei hij ontspannen. ‘Er is tijd om te sporten, naar het voetbal te gaan, huiswerk te maken met de kinderen.’
Theo Francken, huiswerk maken met de kinderen? Jarenlang was de N-VA een powerhouse omdat de partij obsessief aan politiek deed. Uitpakken met een evenwichtige work-lifebalance was meer iets voor politici van traditionele partijen, voor wie politiek toch al lang meer een gewone job dan een heilige roeping was. Ging zelfs Francken die weg op? Was de fut er echt al uit?
Het is sindsdien alleen maar erger geworden. Alleen Zuhal Demir heeft nog wat panache. De partij is in tien jaar tijd ingezakt, iets waar de trado’s decennia voor nodig hadden. Bart De Wever loopt al drie jaar te zeggen dat hij een epische campagne zal voeren, maar hij doet enkel nog aan metapolitiek. Zijn tactisch-strategische uitweidingen overtuigen zowel zijn collega-voorzitters als zijn eigen kiezers niet meer.
We hebben het hier, helaas, over de enige partij die er ooit in slaagde Vlaams Belangers te overtuigen om weer op een ander te stemmen.
Bart De Wever loopt al drie jaar te zeggen dat hij een epische campagne zal voeren, maar hij doet enkel nog aan metapolitiek.
Peter De Roover ging er dit weekend helemaal bij liggen. In een interview in De Zondag wees hij alvast met een beschuldigende vinger naar de kiezer. Drie maanden voor de verkiezingen moest die het al ontgelden. ‘Sommige mensen beschouwen politieke partijen als pakjesdiensten’, kregen we te horen van de oud-leraar. ‘Ze bestellen iets, en als ze hun levering niet direct krijgen gaan ze naar de concurrentie. Daarom durf ik zeggen dat ook de burger een verantwoordelijkheid draagt in wat er fout loopt.’ En verder, als die eerste vergelijking niet helder genoeg was: ‘Veel burgers steken meer tijd in het kiezen van een nieuw strijkijzer dan in hun stem.’
Een verkozene die de schuld van wat er misgaat in dit land bij de kiezer legt? Het is uiteraard allemaal waar wat hij zegt, maar ik ken niet eens een traditioneel politicus die zoiets hardop zou durven te zeggen. Man up, heren. Er staat iets op het spel.
Knack-redacteur Peter Casteels gooit elke week een blokje hout op het vuur.
