Na de ‘verkeerschaos’ in Werchter: ‘Wat een festivalsissies zijn we toch geworden’

Rock hoort bij Werchter, vindt Knack-journalist Stijn Tormans. ‘Net als wachten: het is een stuk festivalfolklore.’

De waan van de week ging over ‘de verkeerschaos’ na de voorbije concertdagen in Werchter. In De Morgen vraagt onderzoeker Liese Exelmans zich vandaag af of ‘Werchter nog de juiste locatie is voor eendagsevenementen waar ze 60.000 bezoekers verwachten. (…) Of neemt men voor komende edities de meest radicale mobiliteitsmaatregel: verkassen naar een beter bereikbare locatie?’

Voor ik die vraag beantwoord, eerst dit: tot u spreekt een festivaloud-strijder. Je eerste keer Werchter vergeet je niet: het is zoals je eerste keer seks, maar dan anders. Mijn eerste keer was in 1991. Paul Simon en Sting sloten die avond af – de flessenregen tijdens Message in a Bottle, aah, we worden oud. Het festival heette nog Torhout/Werchter en duurde een dag. Als mijn hoofd me niet in de steek laat, reden er achteraf niet eens nachttreinen. Gigantische wachtrijen waren er wel. We waren vijftien, maar niet dom. We begrepen dat wel: als 60.000 mensen tegelijkertijd naar huis vertrekken, is het nogal wiedes dat er gewacht moet worden.

We zijn het wachten verleerd.

Dertig jaar en onnoemelijk veel festivals later ga ik naar TW Classic. Er zijn nu wel bussen en nachttreinen. Bijna elke dag vloek ik op onze openbaarvervoersmaatschappijen, maar deze keer niet. Ook al moet ik twee uur wachten op een bus en heeft de trein Leuven-Antwerpen een uur vertraging: de NMBS en de Lijn verdienen vandaag een pluim voor zo veel professionalisme.

Om halfvijf lig ik in mijn bed en ik heb nog altijd niet getweet hoe schandalig laat het is. Ik heb ook niet het gevoel dat mijn leven onherroepelijk om zeep is, zoals sommige dramaqueens.

Misschien omdat ik oud genoeg ben om te weten dat het nooit anders geweest is. Wachten hoort al sinds oudsher bij een festival – en wie dat niet gelooft, moet Woodstock nog eens bekijken. Het is festivalfolklore. Alsof je in Roskilde, Landgraaf of Glastonbury niet hoeft te wachten.

Maar we zijn het wachten verleerd. Festivalsissies geworden. Mijn collega Jan Herregods zei vanmorgen: ‘Een festival is een receptie geworden.’

Veel mensen komen niet meer voor de muziek, maar om te tetteren in de golden circle. Bruce Springsteen mag op de achtergrond wat spelen. Het liefst niet te luid, want anders verstaan we elkaar niet meer. En als iemand de muziek op de receptie afzet, wil iedereen zo snel mogelijk thuis zijn.

Bespaar ons dat vreselijke Koning Boudewijnstadion of andere zielloze plekken. Rock hoort op een wei.

Maar om op de vraag van Liese Exelmans te antwoorden: Werchter is nog altijd bijzonder geschikt voor een eendagsfestival. Bespaar ons dat vreselijke Koning Boudewijnstadion – een al galm –, of andere zielloze plekken. Rock hoort op een wei. En dan het liefst op een plek met veel geschiedenis. Veel mythische plekken zijn er niet in dit land, maar Werchter is er een van.

Wat de festivalsissies ook mogen beweren: ook volgende keer wacht ik er weer graag.