De Brusselse MR-politica Alexia Bertrand, teleurgesteld dat ze naast het ministerschap van Buitenlandse Zaken greep, wil in 2024 de Brusselse regering gaan leiden.
Alexia Bertrand is namens de MR kandidaat-Brussels minister-president, kopte La Libre Belgique vorig weekend boven een groot interview met Bertrand. Sommige Franstalige politieke waarnemers vonden dat een beetje vreemd. In principe is dat immers allang bekend.
‘Dat is de deal met MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez’, zegt Nicolas De Decker, politiek verslaggever bij ons zusterblad Le Vif. ‘In ruil voor haar steun voor David Leisterh, Brusselse copain en steunpilaar van Bouchez, voor het voorzitterschap van de Brusselse MR, is haar in 2019 beloofd dat ze in 2024 de MR-kandidaat voor het Brusselse minister-presidentschap mag zijn. Dat heeft Bouchez in 2020 publiekelijk gezegd, en nadien nog een paar keer herhaald.’
Wel viel het sommigen op hoe stil het bleef op Twitter bij de MR-partijtop na het interview. Het zou dus best kunnen dat Bertrand goede redenen had om gemaakte afspraken nog eens in herinnering te brengen. De aanstelling van RTBF-journaliste Hadja Lahbib op het departement Buitenlandse Zaken, als opvolger van Sophie Wilmès – waarin velen de hand zien van vader en zoon Michel, die via Bouchez hun greep op de partij bewaren – heeft de zo al niet geweldige verstandhouding tussen Bertrand en Bouchez nog verder verziekt.
De MR zit in Brussel al 15 jaar in de oppositie, en daar heeft de partij schoon genoeg van.
Bertrand gaf in La Libre ook de vrije loop aan haar ongenoegen over de keuze voor Lahbib. Militanten, sympathisanten en verkozenen hebben de keuze van Bouchez opgevat als ‘een uiting van wantrouwen’, aldus Bertrand, jegens de nochtans ‘goed presterende Brusselse MR’.
Op zich is de MR in Brussel in 2024 zeker niet kansloos. Afgelopen juni waren de Franstalige liberalen voor het eerst sinds 2019 de grootste Brusselse partij in de peiling van Le Soir-RTL-Ipsos. De MR zit ook al 15 jaar in de oppositie, en daar heeft de partij schoon genoeg van.
Maar de MR heeft het in Brussel de laatste jaren moeilijk om aansluiting te vinden bij een veranderende stad. Bij de gemeenteraadverkiezingen van 2018 en de regionale verkiezingen van 2019 verruilden heel wat MR-kiezers in de rijkere Brusselse gemeenten de MR voor de Franstalige groenen van Ecolo. De strakke lijn in verband met ritueel slachten of het dragen van hoofddoekjes in het publieke ambt maakt de MR dan weer niet populair bij de grote groepen kiezers in Brussel met een migratieachtergrond. Of dat zal verbeteren met filmpjes van het MR-communicatieteam waarin zogenaamd toevallige passanten in Brussel tegen de camera zeggen dat ze zich niet in België maar in Congo wanen, is maar de vraag.
‘Het is een beetje zoals Conner Rousseau met zijn uitspraken over Molenbeek en je niet meer in België voelen’, zegt De Decker. ‘Rousseau richtte zich daarbij eigenlijk tot de Vlamingen en niet tot de Brusselaars. Op dezelfde manier voert Bouchez campagne over de rug van Brussel heen, met een boodschap die op de eerste plaats de Walen moet aanspreken. Bovendien hebben Bouchezs Waalse MR-ministers hem duidelijk gemaakt dat hij het niet meer in zijn hoofd moet halen de Waalse regering onder vuur te nemen. Dan ligt Brussel als strijdtoneel voor de hand. Maar niet Brussel, wel Wallonië is voor Bouchez de échte inzet van de volgende regionale verkiezingen.’
