‘Mensen die per se vandaag nog een pup mee naar huis willen, lopen recht in hun ongeluk’

Tv-presentator en dierenliefhebber Chris Dusauchoit blikt vooruit naar de Pano-reportage over hondenhandel in Oost-Europa. ‘Mensen willen hun puppy vandaag nog en stellen geen vragen. Ze lopen recht in hun ongeluk en hun pupje loopt mee.’

Spraakmakend wordt het, de Pano-reportage vanavond op één over Oost-Europese hondjes. Er zullen hier en daar traantjes vloeien, dat is zeker.

Je ziet baasjes die rouwen om een pup, je ziet hondjes sterven op een stuk keukenrol of koude tegels, je ziet pups naast elkaar gestapeld als waren ze dooie vis in plastic bakken, pups die sméken om vastgepakt te worden.

De reportage begint met het goede nieuws: er zijn nog bonafide hondenkwekers in dit land. We zien een mevrouw die beagles grootbrengt. Bij haar geldt niet dat de klant koning is, maar de pup. Als je er een hond wil kopen, moet je minstens een jaar wachten. Ook dan hangt het nog af van hoe je behuisd bent en hoeveel tijd je in je pup kan investeren. Kostprijs: 1000 euro. Je zou daardoor toch twee keer nadenken en zo hoort het ook. Een hond is geen tablet.

Dan maar naar een andere erkende kweker die in minstens twintig rassen grossiert en zonder blozen toegeeft waarom hij in de business zit: voor het geld. Mijnheer was gestopt met de import van Oost-Europese pups omdat er 1 procent sterfte was. Het geeft meteen aan hoezeer die luitjes op hun centen zitten. Hier kost een beagle ‘maar’ 700 euro…

Maar dan dalen we af naar de voorgeborchten van de hel in Oost-Europa, waar pups in donkere kelders zitten of in varkensstallen. En naar de Belgische beroepsvereniging van de erkende (groot)kwekers en exporteurs, Ani-Zoo. Nomen est omen. De woordvoerder van Ani-Zoo zag nergens in Oost-Europa stront aan de knikker, integendeel we konden er in België op bepaalde vlakken zelfs nog van leren. Als uit de reportage blijkt dat Belgische dierenartsen frauderen met paspoorten van Oost-Europese pups, dan antwoordt hij zonder verpinken: Ja, wat wilt ge? Als de mensen er de hele tijd op hameren dat het daar slecht gaat, dan krijgt ge zoiets hé. Topkerel.

Het kalf ligt op vele plaatsen gebonden. Bij de overheid die de hondenkweek organiseert als eender welke andere nijverheid. Bij een beroepsvereniging waar ik eens goed moet om lachen. Bij de charlatans die honden behandelen als waren het insecten en bij dierenartsen hier die het beroep te schande maken. Maar zeker ook en vooral bij mensen die hoe goedbedoeld ook niet nadenken over zoiets belangrijks als het in huis halen van een pup. Ze willen hem vandaag nog en ze stellen geen vragen. Ze lopen recht in hun ongeluk en hun pupje loopt mee.

Pano wijst terecht op het gevaar voor hondsdolheid, maar wat mijn hondenhart nog veel meer doet bloeden, is dat al die pups die uit de groothandel komen vooral in hun zieltje zijn verschrompeld.

Tussen hun derde en hun twaalfde week ligt de beslissende socialisatiefase. De gordijnen in hun kopje gaan dan voor twee maanden open en daarna onherroepelijk weer dicht. In die tijd moeten ze àlles leren wat ze later nodig hebben: wat mensen en kinderen zijn, en andere honden en katten en een bus en een vrachtwagen en een stofzuiger. Echte hobbykwekers brengen dat allemaal in orde. Als je pup meegaat, dan zijn ze al bepoteld en gestreeld van ’s morgens tot ’s avonds. Dat kan geen enkele Belgische kweker die meer dan twee rassen heeft voor mekaar krijgen, wat Ani-Zoo ook uit zijn nek moge kletsen. Laat staan dat je een verknipt hondje wil dat nooit is vastgepakt en is opgegroeid in een donkere kelder.

Wie per se een pup, wil moet maar op één adres zijn: daar waar je een jaar moet wachten. Wie een hond in huis wil, kan er misschien niet vandaag, maar zeker wel morgen eentje meekrijgen uit het asiel. Daar wachten heel veel lieve beesten op een tweede kans en een warme thuis. Don’t shop, adopt.