‘Maggie De Block heeft afgedaan’

‘In Wallonië en Brussel zul je niemand vinden die nog iets positiefs over Maggie De Block wil zeggen’, aldus Jean-Pascal Labille (PS), topman van het Franstalige socialistische ziekenfonds Solidaris.

De Franstaligen hebben het helemaal gehad met minister van Volksgezondheid Maggie De Block (Open VLD). Terwijl er in Vlaanderen, ondanks het tekort aan mondmaskers en ander beschermend materiaal, waardering is voor de manier waarop de minister de coronacrisis aanpakt, zwelt in Franstalig België de kritiek elke dag aan. ‘Super Maggie’ is niet alleen een geliefkoosd voorwerp van spot en satire, maar ook het mikpunt van messcherpe kritiek, on en off the record, uit vrijwel alle hoeken van het politieke spectrum en uit vrijwel de hele sector van de gezondheidszorg. Alleen de urgentie van de coronacrisis weerhoudt politici van de Franstalige oppositie ervan stante pede het ontslag van De Block te eisen.

Drijfzand

Waarom heeft Maggie De Block, die als staatssecretaris voor Asiel en Migratie in de regering-Di Rupo ook in Wallonië en Brussel razend populair was, het zodanig verkorven in zuiden van het land? Wij vroegen het aan oud-minister Jean-Pascal Labille (PS), vandaag de invloedrijke topman van Solidaris. ‘Om te beginnen kunnen we nu wel besluiten dat de populariteit van De Block in de regering-Di Rupo op drijfzand was gebouwd’, zegt Labille aan de telefoon. ‘En gedurende de voorbije regeerperiode heeft ze als minister van Volksgezondheid, iedereen, behalve de farmaceutische industrie, die honderden miljoenen belastingvoordeel kreeg, tegen zich in het harnas gejaagd: de ziekenfondsen, de ziekenhuizen, de artsen, het verplegend personeel, de apothekers, de psychologen en nagenoeg alle andere actoren in de gezondheidszorg.’

Volgens Labille, die zegt zijn kritiek lange tijd alleen binnenskamers te hebben geuit, pleegt De Block als minister ook veel te weinig overleg. ‘Wij hebben een uiterst ingewikkeld stelsel, met vele spelers, maar De Block houdt daar totaal geen rekening mee. Ze luistert uitsluitend naar een beperkt clubje kabinetsmedewerkers en is bovendien heel dogmatisch liberaal.’

Voornaamste Franstalige steen des aanstoots in het beleid van De Block, althans totdat de coronacrisis uitbrak, zijn haar volgehouden bezuinigingen in de gezondheidsuitgaven. ‘Zelfs zonder nieuwe initiatieven stijgen de behoeftes van de bevolking in de gezondheidszorg jaarlijks met 2,5 à 3 procent, dat zegt ook de Nationale Bank’, vervolgt Labille. ‘Onder De Block steeg het budget slechts met 1,5 procent. Tegelijk heeft ze de big farma minimaal 800 miljoen euro cadeau gedaan. Al draagt natuurlijk niet alleen De Block maar heel deze centrumrechtse regering daarvoor de verantwoordelijkheid.’

Cassant en kil

Als het gaat over de aanpak van de coronacrisis wordt De Block – los van grote vraagtekens bij het feit dat de minister het initieel over ‘een griepje’ had en waarschuwende artsen als ‘dramaqueens’ omschreef – een groot gebrek aan medeleven verweten. ‘Dat choqueert heel veel mensen,’ zegt Labille, ‘ze heeft geen empathie. Iemand als staatssecretaris Philippe De Backer, die ik persoonlijk overigens niet ken, komt een stuk sympathieker over. De Block, die zichtbaar ook niet tegen kritiek kan, komt cassant en kil over. Haar lichaamstaal straalt alleen maar ergernis uit.’

De kenmerkende no-nonsensecommunicatie van Maggie De Block kan in het Frans inderdaad afgemeten en bits klinken, ook omdat de minister zichtbaar ontstemd is door de aanhoudende kritiek in het Franstalige landsgedeelte.

Feit is natuurlijk ook dat in Wallonië en Brussel, met zijn sociaal-economisch meer kwetsbare bevolking, het thema sociale bescherming hoger op de agenda staat dan in Vlaanderen.

‘De Block geldt in Wallonië en Brussel als de minister die het heeft gemunt op wie ziek, zwak of niet in staat is te werken, als de minister van de stijgende ziekenhuisrekeningen en de duurdere medicijnen, en als de minister die een beleid voert op maat van Vlaanderen, denk aan de discussies over de RIZIV-nummers voor afstuderende artsen in Franstalig België’, zegt Labille.

Ook de saga met de niet-vervangen strategische stock mondmaskers wordt minister De Block in Franstalig België veel zwaarder aangerekend dan in Vlaanderen – De Block wordt in dit dossier verregaande incompetentie verweten. Om kort te gaan, besluit Jean-Pascal Labille: ‘Ga de straat op in Brussel en Wallonië: je zult niemand, maar dan ook niemand vinden die nog iets positiefs over Maggie De Block wil zeggen. Ze heeft afgedaan.’