‘Zonder de poetsvrouw zou de door mij geliefde universiteit een vuilnisbelt zijn’

Ik heb respect voor de straathoekwerker, zonder wie jongeren een belangrijk vertrouwenspersoon zouden missen. Ik heb respect voor de verkeersagent, die met zijn bekeuringen vermijdt dat een onschuldig kind in de bebouwde kom omver wordt gereden. Ik heb respect voor buschauffeur Karim en zijn collega’s, van wie velen met een traumatisch verleden als vluchteling moeten leven, die elke dag beleefd hun dienst vervullen. En zonder wie ik op regenachtige dagen niet in de aula van de rechten zou raken.

Daar, in die aula, schiet me te binnen dat ook respect voor de vrouw voor wie niemand aandacht heeft op zijn plaats is. Zonder de poetsvrouw zou de door mij geliefde universiteit een vuilnisbelt zijn. Ik heb respect voor de huisvrouw – ja, hoor! – die thuis haar kindjes verzorgt en te eten geeft. Kindjes die goed opletten in de klas en later misschien voortstuderen en dan hun eigen kroost naar de opvang sturen.

De opvang, waar menig kinderverzorgster aan de alarmbel trekt vanwege de precaire werkomstandigheden. Voor haar kent mijn respect geen grenzen. Wat zouden al die werkende ouders moeten aanvangen zonder haar engagement?

Engagement, is dat niet wat we dagelijks zien bij die vroegtijdige schoolverlater die in zijn vrije tijd wat kinderen vermaakt met animatieactiviteiten? O ja, daar heb ik veel respect voor. Misschien wil hij ooit weer zijn broek op de schoolbanken verslijten en een loodgietersdroom najagen? Die kunnen we goed gebruiken. Respect, maat!

Respect, was dat niet wat al die collega-winkelmedewerkers bij me afdwongen tijdens de coronacrisis? Ik, die verwende snotneus, die maar klaagde en klaagde over de geplunderde rekken met wc-rollen die ik weer moest aanvullen. Ja, ik, die er te weinig bij stilstond dat het loon van die studentenjob voor mij de toegang tot een festival betekende en voor de lieve caissière Germaine brood op de plank voor haar kleinkinderen?

Ik heb respect voor alle ouders die om de een of andere reden geen hogere studie konden aanvatten. Ouders die daarom hun eigen kinderen die mogelijkheid wel willen geven. Maar… respect? Dat heb ik vooral voor de theoretisch opgeleiden, die de samenleving ‘hoogopgeleiden’ noemt, die praktisch opgeleiden, die dezelfde samenleving dan weer laagopgeleiden noemt, in een discussie niet de mond snoeren met het ultieme argument: ‘Ho, maar ik ben wel een master, he!’

Amir Bachrouri is voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Zijn column verschijnt tweewekelijks.