‘Van thuis uit heb ik een bepaalde soberheid meegekregen’, schrijft Wouter Torfs, afscheidnemend CEO en voorzitter van CAW.
Geld is belangrijk. Ik zou het schijnheilig vinden om te zeggen dat het niet zo is. Zelf heb ik nooit geldproblemen gekend, maar nu, als voorzitter van het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW), zie ik veel mensen die kampen met armoede. Dan besef je pas hoezeer geld synoniem is met veiligheid en comfort. Dus ja: ik spring vandaag bewuster met geld om dan een jaar geleden. De verwarming staat iets lager, er wordt geen water verspild, er blijven minder lichten branden. Dat heeft ook met ecologie te maken. Zeker sinds ik kleinkinderen heb, ben ik me zeer bewust van de erfenis waarmee we de volgende generaties opzadelen. Zuinig omspringen met energie is voor mij vanzelfsprekend geworden.
Het enige waar ik nooit op wil besparen, zijn goede doelen. Als je elke maand de eindjes aan elkaar moet knopen, is het logisch dat er geen geld over is voor het goede doel. Maar zij hebben onze steun nu meer dan ooit nodig, dus ik wil er niet op beknibbelen.
Een luxepaard ben ik nooit geweest. Van thuis uit heb ik een bepaalde soberheid meegekregen. Zeker mijn grootouders vonden dat heel belangrijk. Zij zijn ooit begonnen met één kleine schoenwinkel en kenden de waarde van geld zeer goed. Grote, dure auto’s, dat was voor hen not done. Ik heb die mentaliteit een beetje overgenomen. Al kan ik anderen die luxe zeker wel gunnen. Ik leef nu ook niet als een kluizenaar. Maar verre reizen hoeven bijvoorbeeld niet. We hebben een kleine camper waar we graag mee rondreizen. Luxueus is dat allerminst.
De schoenen die we bij Torfs verkopen, zijn geen luxeproducten. Een kwalitatieve schoen is een basisbehoefte. Maar laten we wel wezen: veel van onze klanten hebben al erg volle schoenkasten. Zo’n kleine verwennerij moet zeker kunnen, dat maakt het leven mooi. Ik vind het des te belangrijker dat we prijsbewuste producten aanbieden, want voor veel klanten – voornamelijk uit de middenklasse – zal het de komende jaren erg moeilijk worden. Natuurlijk moeten we ook in de winkels op de kleintjes letten. De deuren staan niet meer wijd open, de lichten gaan ’s nachts uit, we hebben ledverlichting. Al die kleine inspanningen lonen wel.
Uiteraard hoop ik dat onze politici daadkracht tonen en ervoor zorgen dat de bevolking de crisis zo goed mogelijk doorkomt. Het is zeker geen eenvoudige taak. Nu het geld door ramen en deuren gooien, met een budgettair fiasco tot gevolg, zou ook onverantwoord zijn.
