‘Waarom ik drie maanden wacht om mijn tand te laten herstellen’

Het wordt steeds moeilijker om binnen een redelijke termijn bij een tandarts op consultatie te kunnen gaan. ‘Dus beginnen we met z’n allen dure achterpoortjes te nemen’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar wekelijkse column De Zoetzure Dinsdag. ‘Maar zo wordt de situatie nóg erger.’

Vorige week brak een stukje van een van mijn kiezen af. Dus belde ik naar mijn vaste tandarts. Met mijn agenda in de aanslag vroeg ik wanneer ik kon langskomen. ‘Op 21 augustus’, antwoordde de secretaresse. Eerst dacht ik nog dat ik het niet goed had gehoord. Maar ze zei het echt: ten vroegste over drie maanden kan die kies worden hersteld. Of ik dan niet bij een andere tandarts in de praktijk terechtkon, vroeg ik nog. Maar dat zou nóg langer duren. Gelaten liet ik me dan maar op de wachtlijst zetten. Zegt iemand een afspraak af, dan zullen ze mij bellen. Nadat ze de tientallen mensen die voor me op de wachtlijst staan hebben gecontacteerd.

De voorbije paar jaar heb ik al ervaren dat de wachttijden bij sommige specialisten enorm oplopen, maar altijd weer vond ik een oplossing. Dan betaalde ik een stevig ereloonsupplement om sneller te kunnen worden geholpen, of ik reed een paar steden verder om op consultatie te gaan bij een dokter die wel tijd had. Maar dit keer is er geen alternatief. Zo goed als elke tandarts heeft een patiëntenstop afgekondigd of heeft toch ellenlange wachtlijsten. Niet alleen in de streek waar ik woon, maar in heel Vlaanderen.

Een vriend suggereerde dat ik naar een commerciële mondzorgpraktijk kon stappen. Zelf had hij dat ook gedaan. Na wel tien vergeefse telefoontjes naar ‘gewone’ tandartsen in zijn buurt, was hij terechtgekomen bij een praktijk die niet-terugbetaalde esthetische behandelingen aanbiedt. Daar waren ze bereid om hem binnen de week van zijn tandpijn af te helpen. Kostprijs: meer dan 400 euro. Uit principe begin ik daar niet aan. Ik heb in de loop der jaren al heel wat aan de sociale zekerheid bijgedragen en daar wil ik graag degelijke, terugbetaalde basistandzorg voor terug. Bovendien zijn dat soort winstgevende privépraktijken deel van het probleem, want ze vergroten het tekort in de reguliere tandzorg nog. En aangezien ik voorlopig geen pijn heb, kan ik het me ook veroorloven om principieel te zijn. Maar wat als de tand straks verder afbrokkelt? Om te beginnen is de kans groot dat ik dan wél pijn krijg. Bovendien zullen de uiteindelijke herstellingswerkzaamheden in dat geval niet alleen ingrijpender maar ook veel duurder worden. Zowel voor mij als voor de ziekteverzekering.

‘We stevenen niet op een (tand)zorg op twee snelheden af, het is vandaag al zover.’

In mijn vriendenkring hebben we het de laatste tijd wel vaker over tandzorg. Een vriendin, die begin vorig jaar van Limburg naar Antwerpen is verhuisd, zoekt nog altijd naar een vaste tandarts voor haarzelf en haar twee kinderen. Bij tandpijn rijdt ze noodgedwongen helemaal naar haar oude woonplaats. 200 kilometer heen en terug. Een andere vriendin krijgt nu minder terugbetaald doordat ze niet binnen het jaar bij de tandarts op controle is gegaan. Dat wou ze wel, maar ze moest vijf maanden op een afspraak wachten. Zij is lang niet de enige.

Nu verdienen zowel mijn vrienden als ikzelf genoeg om – als de nood het hoogst is – wat meer in ons gebit te investeren. Net zoals we ons een aanvullende tandverzekering kunnen veroorloven of voor een implantaat kunnen sparen. Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Wie het niet breed heeft, kan doorgaans niet helemaal naar de andere kant van Vlaanderen rijden voor een tandartsbezoek. Laat staan dat hij een paar honderd euro extra zou kunnen betalen om toch maar binnen een redelijke termijn geholpen te worden. We stevenen dus niet op een (tand)zorg op twee snelheden af, het is vandaag al zover: heel wat mensen kunnen zich in de praktijk geen tandartsafspraak meer veroorloven.

Blijft die situatie voortduren, dan zal dat op den duur aan hun gebit te zien zijn. En dat is niet zonder gevolgen. Niet alleen kunnen slecht onderhouden tanden voor een heleboel gezondheidsproblemen zorgen, ze hebben ook grote impact op je zelfbeeld en zelfs op je kansen op de arbeidsmarkt.

Door met z’n allen (dure) achterpoortjes te gebruiken, werken we dus mee aan een systeem waarbij alleen wie een degelijk loon heeft snel goede tandzorg kan krijgen. Daarom probeer ik – helemaal tegen mijn aard in – zo geduldig mogelijk mijn beurt af te wachten. Nu nog een manier vinden om niet om de twintig seconden met mijn tong over de scherpe randen van die afgebroken kies te schuren, en die drie maanden zijn zo voorbij.